"Έχω ακούσει πολλά τέτοια· άθλιοι παρηγορητές είστε όλοι. [...] Κι εγώ μπορούσα να μιλήσω όπως εσείς· αν ήταν η ψυχή σας στον τόπο τής ψυχής μου, μπορούσα να επισωρεύσω λόγια εναντίον σας, και να κουνήσω το κεφάλι μου εναντίον σας". Iώβ 16:2-4.
Τι ατυχία να βρίσκεσαι στη θέση του Ιώβ και να έρθουν... οι φίλοι σου να σε παρηγορήσουν! Γιατί μόνο παρηγορητές δεν ήταν, εφόσον απέδειξαν ότι μπορούσαν να αναλύσουν καταστάσεις, να κάνουν κριτική, να ελέγξουν. Ο Ιώβ έκρινε ότι ήταν "άθλιοι παρηγορητές" διότι, αν και βρέθηκαν κοντά του για να δώσουν παρηγοριά στη δυστυχία του, δεν κατάφεραν να του προσφέρουν ούτε ανακούφιση από το βάρος του ούτε ελπίδα.
Εμείς, τι είδους παρηγορητές είμαστε; Είμαστε δίπλα στους φίλους και τους αγαπημένους μας για να τους ενισχύσουμε και να τους στηρίξουμε ή για να τους θυμίσουμε τα λάθη τους; Παρατηρήστε ότι οι άνθρωποι γύρω μας ρέπουν στο να κρίνουν, να κάνουν αξιολογήσεις, να υπογραμμίζουν τις παραλήψεις των άλλων. Αλλά, αν κρίνουμε από τους εαυτούς μας, δεν έχουμε ανάγκη από κάποιον που θα μας υποδείξει τα σφάλματά μας, αλλά από κάποιον που θα σκύψει με αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον πάνω μας για να μας δώσει ανακούφιση και θάρρος.
Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από κάποιον που να είναι έτοιμος να σηκώσει λίγο από το βάρος τους, που να έχει τη διάθεση να κάνει πράξεις που θα γλυκάνουν τον πόνο τους. Ο Θεός μας είναι "ο Πατέρας των οικτιρμών και Θεός κάθε παρηγορίας, αυτός που μας παρηγορεί σε κάθε μας θλίψη, για να μπορούμε κι εμείς να παρηγορούμε εκείνους που είναι σε κάθε μορφής θλίψη..." (Β' Κορινθίους 1:3-4).
Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε και εμείς να παρηγορούμε τους άλλους και όχι να βρίσκουμε τα ελαττώματα και τις αμαρτίες τους. Πιθανόν να υπάρχουν τέτοιες, πιθανόν όμως κάποιοι να δοκιμάζονται και να πειράζονται χωρίς εμείς να το ξέρουμε. Ας είμαστε προσεκτικοί όταν ο Θεός μάς φέρνει δίπλα σε ανθρώπους που υποφέρουν και ας φροντίσουμε περισσότερο να είμαστε διαθέσιμοι να ακούσουμε και να παρηγορήσουμε παρά να εκφέρουμε απόψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου