"Οι νεκροί τον τρέμουν κάτω από τα νερά, κι αυτοί που συγκατοικούν μαζί τους. Ο άδης είναι γυμνός μπροστά του, και η απώλεια δεν έχει σκέπασμα". Ιώβ 26:5-6.
Έχετε συζητήσει με ανθρώπους που πιστεύουν ότι η πίστη στον Θεό δεν έχει και πολλά πράγματα να προσφέρει; Αφαιρεί από τη ζωή τη χαρά, την ομορφιά και την αυθορμησία και βάζει στη θέση τους βαριά πέπλα κατήφειας, αυστηρότητας και στέρησης. Όσο για τη ζωή στο επέκεινα, και αυτή γίνεται κάποιες φορές αντικείμενο γελοιοποίησης. Πιστεύουν ότι αν υπάρχει τελικά παράδεισος και αιωνιότητα, θα είναι πολύ πληκτικά μέσα σε τόση αγιότητα και ευσέβεια.

Είναι η ανοησία του ανθρώπου και η έπαρσή του που τον κάνει να εκφέρει τέτοια ολέθρια γνώμη για πράγματα και καταστάσεις που δεν γνωρίζει στο ελάχιστο και να παίρνει ανάλογη θέση. Η άγνοια καθιστά συχνά το άτομο θρασύ και προκλητικό και το σπρώχνει να διατυπώνει κρίσεις και να εκτελεί πράξεις, τις επιπτώσεις των οποίων δεν μπορεί να διανοηθεί. Αυτό επιβεβαιώνεται στην καθημερινή πραγματικότητα με άσκημες επιπτώσεις. Αλλά στην περίπτωση του ουρανού επιβεβαιώνεται με αιώνιες, αμετάκλητες συνέπειες, που κανένας άνθρωπος, που θα είχε γνώση αυτής της αλήθειας, δεν θα τολμούσε να περιπαίξει.
Αν υπάρχει ευσεβής πλήξη του παραδείσου, τότε υπάρχει και ασεβής ταλαιπωρία της κόλασης. Αν μπορούσαμε, έστω και για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου, να είχαμε εποπτεία του παραδείσου και της κόλασης, θα κλείναμε το στόμα μας από θαυμασμό αλλά και φρίκη. Όμως αυτό δεν γίνεται, γιατί ο Θεός όρισε την πίστη σαν μέσο να Τον πλησιάσουμε. Αυτή η πίστη αποτελεί την έκφραση της προσωπικής ελευθερίας και αυτοδιάθεσης του ατόμου. Ανάλογα με την πίστη του θα βρεθεί κανείς στη θέση που επέλεξε για την αιωνιότητα.
(Φωτογραφία: Mica Tomic)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου