Ξεκινώντας τη μέρα αλλιώς

"Έτοιμη είναι η καρδιά μου, Θεέ, έτοιμη είναι η καρδιά μου· θα ψάλλω και θα ψαλμωδώ [...] θα ξυπνήσω το πρωί. Θα σε επαινέσω, Κύριε, ανάμεσα στους λαούς· θα ψαλμωδώ σε σένα ανάμεσα στα έθνη". Ψαλμός 57:7-9.

Φαίνεται ότι αυτά τα λόγια βγαίνουν από το στόμα ενός πολύ χαρούμενου ανθρώπου που, με μια έτοιμη καρδιά ευχαριστίας και δοξολογίας, σηκώνεται το πρωί από τον ύπνο του και  αρχίζει την υμνωδία. Ίσως υποθέσετε ότι αυτός ο "ευτυχισμένος" άνθρωπος έχει λυμένα πολλά από τα ζητήματά του και νιώθει ευγνώμων. Ίσως να έχει πάρει και απαντήσεις στις προσευχές του και να είναι διπλά ευγνώμων.

Θα εκπλαγείτε, όμως, αν διαβάσετε την αρχή του ψαλμού. Αυτός ο άνθρωπος μόνο χαρούμενος δεν είναι! Δεν έχει κάποια μικροπροβληματάκια, ούτε μερικά ζητήματα που απλώς εκκρεμούν. Είναι μέσα σε συμφορές και βιώνει τραγικούς κινδύνους. Κάποιος "χάσκει να τον καταπιεί" (Ψαλμός 57:3) και η ψυχή του "είναι ανάμεσα σε λιοντάρια" (εδ.4), σε φλογερούς ανθρώπους που του στήνουν παγίδες θανάτου.

Πιστεύετε ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Δαβίδ, γιατί αυτός είναι ο άνθρωπος που γράφει αυτά τα λόγια, θα κοιμόταν έναν ανέμελο ύπνο; Μήπως οι βραδιές του θα ήταν γεμάτες ένταση, αγωνία και απόγνωση; Από που θα ερχόταν η διέξοδος, πώς θα λυτρωνόταν από ανθρώπους, που ήταν δυνατότεροι του, και από καταστάσεις που τον υπερέβαιναν;

Ωστόσο, ο Δαβίδ δεν φαίνεται να έχει τρελαθεί από τον φόβο. Θλιβόταν και υπέφερε, όμως περίμενε τον Κύριο να Τον ελευθερώσει. Κάποια στιγμή οι συμφορές του θα τελείωναν, αλλά μέχρι τότε μάθαινε ένα  πολύτιμο μάθημα. Εκείνο της υπομονής, της ευχαριστίας και της δοξολογίας σε στιγμές τέτοιες που δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να είναι κανείς ευγνώμων στον Κύριο.

Μπορεί σήμερα να βρίσκεσαι και εσύ σε παρόμοια κατάσταση. Παρά τα προβλήματά σου, ζήτησε από τον Θεό να σε μάθει να ξεκινάς τη μέρα σου με ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης. Θα δεις ότι όλα θα πάρουν διαφορετικό χρώμα και άλλη κατεύθυνση στη ζωή σου.