"Και κατά τα
μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας καθώς προσεύχονταν υμνούσαν τον Θεό· και
τους άκουγαν με προσοχή οι φυλακισμένοι. Και ξαφνικά έγινε μεγάλος
σεισμός, ώστε σαλεύτηκαν τα θεμέλια του δεσμωτηρίου· κι αμέσως άνοιξαν
όλες οι θύρες..." Πράξεις των Αποστόλων 16:25-26.
Η
υμνωδία αποτελεί, τις περισσότερες φορές, ξεχείλισμα χαράς της
καρδιάς μας. Ψάλλουμε, γιατί θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον Κύριο για όλα
όσα έχει κάνει για μας. Ψάλλουμε, γιατί έχουμε καλή διάθεση και κέφι.
Ο
Παύλος και ο Σίλας έψαλαν μέσα στη φυλακή των Φιλίππων, με δεμένα τα
πόδια τους στο ξύλο και με τα σώματά τους μωλωπισμένα από τους
ραβδισμούς. Δεν γνωρίζω αν ήταν χαρούμενοι εκείνη τη στιγμή ή αν η
υμνωδία τους έβγαινε από μια καρδιά πονεμένη. Λίγη σημασία έχει αυτό.
Εξάλλου, πολλοί από μας έχουμε δοξολογήσει τον Θεό μέσα σε ώρες θλίψης,
με τα μάτια μας γεμάτα δάκρυα και την καρδιά μας βαριά. Και αυτή είναι η
ουσία όλου του θέματος.

Ωστόσο, δεν είναι έτσι ακριβώς. Το μαγικό ή μυσταγωγικό στοιχείο,
μαζί με ποικίλες θρησκευτικές τελετές, υπήρχε πάντα στις πρακτικές των
ανθρώπων ως μέσο "προσέγγισης" και "εξευμενισμού" του θείου. Όμως, ο Αιώνιος Θεός δεν
προσεγγίζεται με τέτοιο τρόπο. Αν θα Τον δοξολογήσουμε, θα το κάνουμε
γι' αυτό που είναι, και όχι γιατί πιστεύουμε ότι με ένα "μαγικό" τρόπο
θα αλλάξουν οι όποιες συνθήκες. Ο Παύλος και ο Σίλας, όταν έψαλαν, δεν
περίμεναν να συμβεί τίποτα απολύτως. Δεν έψαλαν για να γίνει σεισμός,
ούτε για να ανοίξουν οι πόρτες της φυλακής. Δεν έψαλαν βάσει
υπολογισμού. Έψαλλαν, γιατί ήταν ευγνώμονες που είχαν τον Κύριο στη ζωή
τους. Ψάλε και εσύ γι' αυτόν τον απλό λόγο.
(Φωτογραφία: www.etsy.com)
(Φωτογραφία: www.etsy.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου