Μια ευτυχία διαφορετική από τις άλλες

" «Μια φορά ακόμα εγώ σείω όχι μονάχα τη γη, αλλά και τον ουρανό». Και το «μια φορά ακόμα» φανερώνει τη μετάθεση αυτών που σαλεύονται, ως χειροποίητων, για να μείνουν αυτά που δεν σαλεύονται ". Εβραίους 12:26-27.

Η ευτυχία είναι το όνειρο κάθε ανθρώπου. Μακάρι να μπορούσε να διαρκούσε για πάντα στη ζωή μας και καμιά σκιά να μη θάμπωνε τη λάμψη της. Ουτοπία, το ξέρετε και το ξέρω. Πριν πολλά χρόνια έτυχε να διαβάσω ένα ποίημα του Γάλλου Luis Aragon, το οποίο έγραψε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και δημοσιεύθηκε  το 1946, με τίτλο: "Δεν υπάρχει ευτυχισμένη αγάπη". Στροφές του κρατάω μέσα στις σελίδες της Βίβλου μου για να θυμάμαι, όπως πολύ ωραία ο C.S. Lewis έγραψε, ότι δεν πρέπει να εξαρτά κανείς την ευτυχία του από κάτι το οποίο μπορεί να χάσει.

Το ποίημα του Aragon ξεκινά ως εξής: "Τίποτε δεν είναι ποτέ δεδομένο στον άνθρωπο. Ούτε η δύναμή του ούτε η αδυναμία του ούτε η καρδιά του. Και όταν πιστεύει ότι ανοίγει την αγκαλιά του, η σκιά του μοιάζει με ένα σταυρό. Και όταν πιστεύει ότι αγκαλιάζει την ευτυχία του, τη συνθλίβει. Η ζωή είναι ένας παράξενος αποχωρισμός, δεν υπάρχει ευτυχισμένη αγάπη". 

Κάποιοι ίσως το βρίσκουν απαισιόδοξο ή μελαγχολικό. Παρ' όλα αυτά, θα έλεγα ότι είναι πέρα για πέρα αληθινό, και καλό θα ήταν να κρατάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι κάποια στιγμή ο Θεός μπορεί να επιτρέψει να σαλευτούν πράγματα στη ζωή μας "για να μείνουν αυτά που δεν σαλεύονται" (Εβραίους 12:27). Γιατί είναι σίγουρο ότι σαν άνθρωποι αναζητάμε την  ευτυχία. Αλλά την αναζητάμε με τόση λαχτάρα οπουδήποτε αλλού παρά πρώτα στον Κύριο. Στη δουλειά μας, στα παιδιά μας, στον πολύτιμο σύζυγό μας, στην υγεία μας και στην άνετη οικονομική μας κατάσταση. Στο φιλικό μας περιβάλλον. Στην ειρήνη και την ασφάλεια της χώρας μας. Σε όλα αυτά που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τα χάσουμε! Σε όλα αυτά που σήμερα μας πάνε στα ουράνια, και αύριο μια πιθανή απώλειά τους  μπορεί να μας βυθίσει στη θλίψη. 

Με αυτό δεν θέλω να απογοητεύσω  τους αισιόδοξους ή ρομαντικούς της ζωής και να μελαγχολήσω περισσότερο τους απαισιόδοξους. Απλά θέλω να πω ότι όσο πιο πολύ στηρίζει κανείς την ευτυχία του σε πράγματα που μπορεί να χάσει, τόσο μεγαλύτερη μπορεί να είναι η θλίψη που νιώθει όταν τα χάσει. Ζούμε πάνω στη γη, η ζωή είναι απρόβλεπτη, και σίγουρα δεν υπάρχει απόλυτα "ευτυχισμένη αγάπη". Εκτός κι αν αυτή έγινε για μας πρώτα ο Κύριος.