Η γνώμη μου, η γνώμη σου, η γνώμη Του

« […] δεόμαστε να γίνετε πλήρεις από την επίγνωση του θελήματός του με κάθε σοφία και πνευματική σύνεση·  για να περπατήσετε αντάξια στον Κύριο…». Κολοσσαείς 1:9

«Αυτή είναι η δική σου αλήθεια και γνώμη. Εγώ έχω τη δική μου και δεν είναι κατώτερη απ’ αυτήν των άλλων». Συχνά ακούμε τους ανθρώπους να επιχειρηματολογούν έτσι.  Αν ο καθένας έχει την ατομική του γνώμη, και είναι ειλικρινής και ευθύς, αυτό καθιστά τη γνώμη του και σωστή; Με ποια κριτήρια; Τα δικά του, θα πείτε, και είναι αυτό που στη μεταμοντέρνα κοινωνία μας έχει καταστήσει κάθε έκφραση γνώμης και μια «αποδεκτή αλήθεια» που έχει ίσο κύρος και αξία με τις υπόλοιπες.

Νομίζω ότι κάποιες φορές παρασυρόμαστε στην ίδια προσέγγιση όταν μιλάμε για τον Θεό. Ο καθένας μας έχει τη γνώμη του γι’ Αυτόν που αυτόματα μετατρέπεται σε «αλήθεια». Σε διάφορους κύκλους χριστιανών, αυτό γίνεται σε βαθμό που εκπλήσσει. Η ομοφωνία πάει να γίνει είδος προς εξαφάνιση. Και ο καθένας τείνει να ζει σύμφωνα με τις δικές του κατανοήσεις και αλήθειες για τον Θεό.

Για παράδειγμα, κάποιοι  χριστιανοί έχουν αυτάρκεια στα πνευματικά πράγματα, υπό την έννοια ότι τα ξέρουν όλα. Αν τους ρωτήσεις κάτι, είναι ειδήμονες σε κάθε θέμα. Δεν χρειάζεται να σκεφτούν, να προσευχηθούν ή να πουν δεν ξέρω. Και όμως,  κάνουν  λάθη,  κάποιες φορές σοβαρά, αλλά πάραυτα νιώθουν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους και την πνευματική τους γνώση.

Άλλοι είναι ενοχικοί, έχουν μια μόνιμη τάση ενδοσκόπησης και αυστηρής αυτοκριτικής. Πάντα η αίσθηση της αμαρτίας τούς καθηλώνει. Δεν νιώθουν ποτέ ότι «αξίζουν» τη θεϊκή αγάπη. Φοβούνται ν’ αναλάβουν πράγματα, είναι ενδοτικοί στους άλλους, και παραμένουν συχνά στο περιθώριο από μια αίσθηση διαρκούς ανεπάρκειας.  Ίσως να τους θεωρεί κάποιος πιο ταπεινούς από τους προηγούμενους, αλλά η αλήθεια είναι άλλη.

Αν προσπαθήσετε να ερμηνεύσετε τη ζωή σας και εκείνη των άλλων, ίσως διακρίνετε ότι ρέπουμε άλλοτε στην υπερβολή και άλλοτε στην έλλειψη. Σε αρκετά σημεία έχουμε μια λανθασμένη  ή παραποιημένη γνώση του χαρακτήρα του Θεού και του εαυτού μας. Και  ίσως αυτό να εξηγείται από τη μικρή αποκάλυψη που έχουμε, η οποία μπορεί να σχετίζεται με μια πλημμελή μελέτη του Λόγου Του. Πώς τον μελετά κανείς, άραγε; Το κάνει για να γνωρίσει βαθύτερα τον Θεό, για να εκπληρώσει το χριστιανικό χρέος του, για να βρει εδάφια που θα στηρίξουν την αντίληψή του;

Υπάρχει η γνώμη μου, η γνώμη σου, η γνώμη μας. Ή διαφορετικά «οι αλήθειες μας» σχετικά με τον Θεό και τη ζωή μας. Αυτές μας καθοδηγούν στα μονοπάτια που παίρνουμε, μ’ αυτές ζούμε τη ζωή μας,  και αυτές μεταφέρουμε στους άλλους. Αν οι «αλήθειες» μας συμπίπτουν με τις αλήθειες του Θεού, θα είμαστε ασφαλείς και ισορροπημένοι. Μια  λανθασμένη γνώση του Θεού οδηγεί  σε λάθος πορεία σε λάθος επιλογές, σε λάθος συναισθήματα, ενώ μια σωστή πνευματική αντίληψη οδηγεί σε δρόμους ευλογίας, ισορροπίας και χαράς.