" Τότε, έγινε λόγος τού Κυρίου στον Σαμουήλ, λέγοντας: Μεταμελήθηκα που έκανα τον Σαούλ βασιλιά· επειδή, στράφηκε από πίσω μου, και δεν εκτέλεσε τα λόγια μου ". Α' Σαμουήλ 15:10.
Είχε γραφτεί σε προηγούμενη δημοσίευση ότι οι αρχές και οι νόμοι του Θεού είναι οι ίδιοι για όλους και έχουν τα ίδια αποτελέσματα σε όλους ανεξαιρέτως. Ωστόσο, οι γενικευτικές αρχές βιώνονται πάντα στον εμπειρικό κόσμο από ξεχωριστά άτομα που έχουν μια συγκεκριμένη σχέση με τον Κύριο. Ο Σαούλ και ο Δαβίδ είναι δύο παραδείγματα που επιβεβαιώνουν πώς οι προθέσεις του Θεού -δηλαδή, η χάρη Του- μπορεί να βιωθούν διαφορετικά από τα ξεχωριστά άτομα. Οι δωρεές του Θεού όχι μόνο μπορεί να μην λειτουργήσουν με τον ίδιο τρόπο στη ζωή μας, αλλά μπορεί οι στάσεις μας να ακυρώσουν τη δύναμη της χάρης Του και να μας απομακρύνουν από τον Θεό.
Ο Σαούλ ήταν η απάντηση του Θεού στο αίτημα του λαού Του για την καθιέρωση βασιλιά που θα άρχει πάνω τους. Ο Θεός βρίσκει έναν ωραίο και δυνατό άντρα, από ταπεινή και άγνωστη οικογένεια, και με έναν δικό Του τρόπο τον φέρνει στο προσκήνιο και τον καθιστά βασιλιά στον λαό Του. Του δίνει μια "άλλη καρδιά" (Α' Σαμουήλ 10:9), του δίνει το Πνεύμα Του (Α' Σαμουήλ 10: 10) και τον εξοπλίζει για την αποστολή του. Ταυτόχρονα, βάζει τις προϋποθέσεις της υπακοής (Α' Σαμουήλ 12: 13-15), ώστε η συνθήκη βασιλιά-λαού-Θεού να στερεωθεί.
Ο Σαούλ, παρά το καλό ξεκίνημά του, πέφτει από σφάλμα σε σφάλμα. Ανυπακοές, αυτοσχεδιασμοί και, το χειρότερο, πολλές δικαιολογίες αναγκάζουν τον Θεό να μεταμεληθεί που τον έκανε βασιλιά και να τον απορρίψει. Φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν ήταν η χάρη του Θεού που είχε γίνει ξαφνικά μικρόψυχη και μίζερη, αλλά ο Σαούλ. Η χάρη του Θεού δεν μπόρεσε να κάνει για τον Σαούλ αυτά που ο ίδιος ο Σαούλ έπρεπε να είχε κάνει.
Σχετικά γρήγορα, ο Θεός βρίσκει πάλι ένα όμορφο και δυνατό νέο, από ταπεινή οικογένεια, τον Δαβίδ, και τον χρίει βασιλιά του Ισραήλ. Αλλά και αυτός στην πορεία του πέφτει σε σφάλματα και ανυπακοές. Και μάλιστα αρκετά πιο μελανές από εκείνες του Σαούλ. Αλλά ο Δαβίδ ποτέ δεν δικαιολόγησε τον εαυτό του για τις αμαρτίες του και τα σφάλματά του. Ποτέ δεν έπαψε, όταν έπεφτε, να πηγαίνει στον Θεό για αποκατάσταση, έτοιμος να μετανιώσει και να πληρώσει μάλιστα το κόστος της ανυπακοής του. Και κατά περίεργο τρόπο, ο Θεός εξακολουθεί να διατηρεί τη συνθήκη Του μαζί του, δεν τον απορρίπτει και του δίνει μοναδικές υποσχέσεις που δεν τις άξιζε.
Θα ήθελα πράγματι να μπορούσα να δω μόνο τη χάρη του Θεού στα παραπάνω παραδείγματα, αλλά δεν μπορώ. Η χάρη του Θεού είναι η αρχή και το τέλος κάθε δωρεάς και ευεργεσίας, χωρίς αυτήν τίποτα δεν λειτουργεί. Αλλά μεταξύ της αρχής και του τέλους της χάρης, υπάρχει και το ενδιάμεσο του ανθρώπινου παράγοντα. Η γενικευτική αρχή της χάρης του Θεού σε αφαίρεση από τον παράγοντα άνθρωπο -το κάθε ξεχωριστό άτομο που τη βιώνει- μπορεί να καταλήξει σε πλάνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου