Θέλω να είμαι αυθεντικός ή δήθεν;

« Ο Θεός δεν μας δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού » (Β’ Τιμόθεο 1:7).

Ζούμε σε μια εποχή που αναζητά με πάθος το γνήσιο και το αυθεντικό και απεχθάνεται τις απομιμήσεις, τις υποκρισίες και τα δήθεν. Θεωρητικά τουλάχιστον! Γιατί στην πράξη αυτό που συχνά βλέπω μέσα μου και γύρω μου είναι ανθρώπους που προσπαθούν να κρύψουν και να κρυφτούν. Από τον Θεό, τον εαυτό τους, τα πρόσωπα που αγαπούν, τους άλλους.

Θέλουμε να κρυφτούμε, γιατί είμαστε ατελείς, ελλιπείς και τρωτοί. Σαν εκείνους τους πρωτόπλαστους που άρχισαν να κρύβονται από τον Θεό, να κατηγορούν ο ένας τον άλλον και να μπουρδουκλώνουν την αλήθεια όταν το φαρμάκι της αμαρτίας κύλησε στις φλέβες τους. Θέλουμε να κρυφτούμε, γιατί κατά βάθος νιώθουμε πληγωμένοι και ανίσχυροι σ’ έναν ανταγωνιστικό κόσμο που ο ένας ανησυχεί μη φανεί στον άλλον η δική του έλλειψη και η αδυναμία. Θέλουμε να κρυφτούμε, γιατί είμαστε κατά βάθος εγωιστές, και κάθε έκθεση που φέρνει στο φως το ποιοι πραγματικά είμαστε μας φέρνει σε μεγάλη αμηχανία.

Θέλει χρόνο  να καταλάβουμε ότι ο Θεός αποδοκιμάζει τις μάσκες που κρατάμε, προκειμένου να προστατέψουμε το προφίλ μας. «Ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους, στους ταπεινούς, όμως, δίνει χάρη» (Α’ Πέτρου 5:5), Θα αναγνωρίσω και στο εαυτό μου ότι κινούμαστε από υπερηφάνεια όταν δεν θέλουμε να δουν οι άλλοι ποιοι πραγματικά είμαστε στις μεταξύ μας σχέσεις. Κινούμαστε από υπερηφάνεια όταν αρνούμαστε μια αυθεντική επικοινωνία με τους ανθρώπους και τους αδελφούς μας, από φόβο μήπως σκεφτούν διαφορετικά για μας απ΄ό,τι θα θέλαμε να πιστεύουν.

Τελευταία, συνειδητοποίησα ότι η εικόνα μου είναι τελεσίδικα μια χαλασμένη εικόνα. Ναι, μια χαλασμένη εικόνα, της οποίας ο Θεός με τη χάρη Του προσπαθεί να επαναφέρει την ομορφιά της, να αποκαταστήσει την καθαρότητά της, να την κάνει να μοιάσει σ’ Εκείνον, όπως ήταν εξάλλου το αρχικό σχέδιο. Αλλά η εικόνα μου έχει επίσης όμορφα στοιχεία που ο Θεός τής έδωσε. Είναι ένα μείγμα λάσπης και δόξας. Και η δική σου εικόνα το ίδιο, πιστεύω.

Αναγνωρίζοντας μπροστά στον Θεό ποιοι πραγματικά είμαστε, αλλά και τι Αυτός μπορεί να κάνει μ’ έναν γήινο πηλό σαν τον δικό μας, ας επιδιώξουμε αυθεντικές σχέσεις με τους ανθρώπους, ιδιαίτερα με τους αδελφούς μας. Αυθεντικές σχέσεις είναι ό,τι ακριβώς λείπει σήμερα από τις εκκλησίες μας και τις ζωές μας. Αντί για κενές συζητήσεις, τυπικές ευγένειες, δήθεν εκδηλώσεις χαράς και προσήνειας, ας επιδιώξουμε γνήσιες σχέσεις με αλήθεια και αγάπη. Σχέσεις που θα δούμε τους κακούς εαυτούς μας και θα κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο. Σχέσεις που θα μοιραστούμε τους φόβους μας και δεν θα κρύψουμε τις αποτυχίες μας. Σχέσεις που θα αναγνωρίσουμε τα όριά μας. Σχέσεις που θα προσευχηθούμε ο ένας για τον άλλο και δεν θα ανταγωνιστούμε, καταστρέφοντας ό,τι ωραίο ο Θεός θέλει να χτίσει στις ζωές μας.

Οι αυθεντικές σχέσεις θέλουν κουράγιο και ταπείνωση. Θέλουν δύναμη να πάμε προς τον άλλον, αγνοώντας το φόβο ότι μπορεί να εκτεθούμε ή να πληγωθούμε ξανά. Ο Θεός θέλει να έχουμε αυθεντικές σχέσεις, σχέσεις αγάπης και αλήθειας. Ας τολμήσουμε, σκεπτόμενοι ότι « ο Θεός δεν μας δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού» (Β’ Τιμόθεο 1:7), για να ζήσουμε όπως αξίζει στα παιδιά Του να ζήσουν.