" [...] αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή ..." Εβραίους 12:2.
Καμιά ζωή δεν μπορεί να γίνει πραγματικά ευτυχισμένη και δεν μπορεί να ευλογηθεί όταν παραμένει εγωκεντρική και οχυρωμένη στα κάστρα της.
Κοιτώντας τη θυσία του Χριστού στον σταυρό για μας, καταλαβαίνουμε λίγο το μεγαλείο της αγάπης. Αν μπορούσαμε ποτέ να το καταλάβουμε καλύτερα και καλύτερα, θα μέναμε άφωνοι απ' αυτό που ο Χριστός έκανε για μας.
Η αγάπη του Χριστού έγινε έργα. Ήταν μια δέσμευση χωρίς προϋποθέσεις και ένα δόσιμο χωρίς όρια. Η αγάπη του Χριστού ορίστηκε με τη λέξη θυσία. Θα τολμούσα να πω μέσα από το πρίσμα της ανθρώπινης κρίσης ότι φαινόταν μια εντελώς παράλογη και μάταιη θυσία. Μια υπερβολικά παρακινδυνευμένη θυσία, με ένα απίστευτο κόστος...
Αν η αγάπη του Χριστού έφτασε στη θυσία, ήταν γιατί δεν ξεκίνησε από διαφόρων ειδών εγωκεντρικές επεξεργασίες. Δεν στηρίχτηκε σε κανενός είδους αλισφερίσι. Ήταν ανιδιοτελής, γιατί δεν μπορούσε να είναι αλλιώς! Ήταν μια αγάπη που πονούσε για τον άνθρωπο, ενώ θα έπρεπε η ίδια να πονάει από την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Αν αρχίσεις να αγαπάς με την αγάπη του Θεού, θα καταλάβεις πώς είναι η αληθινή αγάπη. Γιατί η αληθινή αγάπη βλέπει την έλλειψη, την αστοχία, την πληγή και δεν γυρίζει το πρόσωπό της, αλλά ψάχνει να τα γιατρέψει με όποιο κόστος. Η αγάπη κοιτάζει κάτι ελάχιστο και το ντύνει με όνειρα και προσδοκίες. Η αγάπη υπομένει και ελπίζει. Η αγάπη πιστεύει ότι μπορεί ο κόπος να μην είναι τελικά μάταιος, όπως τελικά μάταιη δεν ήταν ούτε η θυσία του Χριστού για μας.
Αν ο Θεός βάλει μέσα στην καρδιά μας μια τέτοια αγάπη, θα γευτούμε τον πόνο και τις χαρές της. Και αυτό είχε τόσο μεγάλη σημασία, γιατί η αγάπη είναι και θα είναι ο καλύτερος δρόμος για να γίνεις ο ίδιος ευτυχισμένος και να κάνεις και τους άλλους ευτυχισμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου