"Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, αυτός μονάχος μένει· αν, όμως, πεθάνει, φέρνει πολύ καρπό". Ιωάννης 12:24
"Του λείπουν τα πρώτα έξι χρόνια". Αυτό είναι ένα αλβανικό ρητό, το οποίο λέγεται για κάποιον που δεν έχει καλή ανατροφή και παραπέμπει στα "κενά" εκπαίδευσης και αγωγής της παιδικής ηλικίας. Πολύ σωστό, θα συμπλήρωναν παιδαγωγοί και ψυχολόγοι.
Σκεφτείτε, όμως, αυτό το ρητό να ισχύει στη χριστιανική ζωή μας. Για παράδειγμα, να γνωρίζει κανείς χρόνια το Χριστό και πάραυτα να παραμένει αγενής στους τρόπους του, πικρός στις συμπεριφορές του, στενόκαρδος, πεισματάρης και εγωιστής. Άλλος πάλι, να έχει καταξιωθεί κοινωνικά, να έχει μια καλή φήμη ή θέση μέσα στη χριστιανική κοινότητα. Ωστόσο, να αδυνατεί να "κατέβει" λίγο για να αφουγκραστεί τους προβληματισμούς και τις δυσκολίες των γύρω του. Γιατί άραγε;
Αν αναγνωρίζουμε στους εαυτούς μας σημαντικά ελαττώματα, ας αναλογιστούμε μήπως μας λείπουν "τα έξι πρώτα χρόνια" παιδείας. Ο Χριστός, για να μπορέσει να μας καταλάβει, "δεν πήρε φύση αγγέλων, αλλά πήρε από το σπέρμα τού Αβραάμ" (Εβραίους 2:16). Και όχι μόνο, αλλά εκπαιδεύτηκε, διότι "παρόλο που ήταν υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε. Και αφού έγινε τέλειος, καταστάθηκε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους αυτούς που τον υπακούν..." (Εβραίους 5:8-9).
Άραγε, οι ελλείψεις μας και η "κακή χριστιανική αγωγή μας", θα μπορούσαν να αποτελούν δείγματα μιας απροθυμίας να μάθουμε από την παιδεία του Θεού; Μήπως είναι αποδείξεις μιας φυγοπονίας, ή ακόμη και αυταρέσκειας, που σπρώχνει πέρα το χέρι του Θεού προκειμένου να μην πληρώσουμε το κόστος της μαθητείας και της αυταπάρνησης;
Όλοι θα θέλαμε να βρούμε έναν τρόπο να καρποφορήσουμε στο Χριστό με την ελάχιστη ζημιά. Αν γίνεται, να μην είμαστε εκείνος ο κόκκος του σιταριού που θα πέσει στη γη για να πεθάνει. Αλλά ξέρουμε ότι αυτό είναι ανέφικτο. Η καρποφορία γίνεται ζευγάρι μόνο με την απάρνηση του εγώ μας, όπως η δόξα του Χριστού έγινε ζευγάρι με το θάνατό Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου