Δεν "ζυγίζουμε" πολύ

"[...] ζυγίστηκες στην πλάστιγγα, και βρέθηκες ελλιπής..." Δανιήλ 5:27

Αξέχαστη νύχτα ήταν αυτή η τελευταία για τον βασιλιά Βαλτάσαρ. Ενώ ο περσικός στρατός ετοιμάζεται να κυριεύσει με επίθεση αιφνιδιασμού την πόλη της Βαβυλώνας, ο βασιλιάς έχει συμπόσιο στο παλάτι του με τους μεγιστάνες και την αυλή του. Μα η γιορτή διακόπτεται από ένα ξαφνικό και τρομακτικό γεγονός: κάτι "περίεργα" δάκτυλα γράφουν στον τοίχο του παλατιού ένα μήνυμα τεσσάρων λέξεων και έπειτα... εξαφανίζονται! 

Τέσσερις απλές λέξεις που εξηγούνται στο Βαλτάσαρ από τον σοφό άνθρωπο του Θεού, τον Δανιήλ. Τι λένε; Ότι ο Θεός έκρινε την "τύχη" της Βαβυλώνας και του άρχοντά της, επίσης. Πρόκειται για μια μετρημένη και τελειωμένη βασιλεία. Ο βασιλιάς της; Ζυγίστηκε στην πλάστιγγα και βρέθηκε ελλιπής. Αποτέλεσμα; Διαιρέθηκε η βασιλεία του και δόθηκε στους Μήδους και τους Πέρσες (Δανιήλ 5:26-28). Η θεϊκή απόφαση εκτελέστηκε την ίδια αυτή νύχτα, και η ιστορία κατέγραψε το γεγονός.

Ακούγεται παράξενο ότι ο Θεός έχει "ζυγαριά", αλάθητη μάλιστα, για να ζυγίζει τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις μας. Αλλά ακόμη και αν το αποδέχεται κανείς, ίσως θεωρεί ότι οι καλές του πράξεις, η κοινωνική του προσφορά, ή και η θεοσέβειά του ακόμη, "ζυγίζουν" αρκετά για να ισορροπήσει η ζυγαριά του Θεού.

Ο Θεός, όμως, δεν ζυγίζει εμάς σε σχέση με κάποιους άλλους. Αυτού του είδους το ζύγισμα, το κάνουμε, δυστυχώς, εμείς. Και να είστε σίγουροι ότι, τις περισσότερες φορές, το "βάρος" μας λειτουργεί υπέρ μας. Εν ολίγοις, δεν βρίσκουμε ότι είμαστε και πολύ ελλιπείς, ίσως γιατί συγκρινόμαστε σε σημεία που οι άλλοι είναι... λίγο πιο "ελαφροί" σε σχέση μ' εμάς. Αντίθετα, ο Θεός μάς συγκρίνει με τον Χριστό. Πόσοι από εμάς θα μπορούσαν να αντέξουν ένα τέτοιο ζύγισμα;

Επειδή δεν ζυγίζουμε και πολύ μπροστά στον δίκαιο Θεό, θα ήταν καλύτερα να μη συγκρινόμαστε με άλλους για να καυχηθούμε σε κάποιες αξίες μας ή για να αντλήσουμε ικανοποίηση για ό,τι έχουμε καταφέρει. Όταν συνειδητοποιούμε την απόλυτη ανεπάρκειά μας, τότε καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη αξία έχει το αίμα του Χριστού, που μας δικαιώνει, και πόσο Εκείνος ζυγίζει στα μάτια του Θεού και εξισορροπεί τις ελλείψεις μας ως τέλειος αντικαταστάτης και  αντιπρόσωπός μας.