"Και από την έκτη ώρα έγινε σκοτάδι επάνω σε ολόκληρη τη γη μέχρι την ένατη ώρα. Και γύρω στην ένατη ώρα, ο Ιησούς αναβόησε με δυνατή φωνή, λέγοντας: «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;», δηλαδή, «Θεέ μου, Θεέ μου, για ποιον σκοπό με εγκατέλειψες;». Ματθαίος 27: 45-46
Συνηθίζεται σχεδόν παντού σε όλη την Ελλάδα να χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες των εκκλησιών κάθε Μ. Παρασκευή. Αυτός ο πένθιμος ήχος τους μάς θυμίζει μια μοναδική ημέρα στην ιστορία της ανθρωπότητας, εκείνη του θανάτου του Ιησού στο Γολγοθά.
Από τη στιγμή που ορθώθηκε αυτός ο σταυρός, η ανθρωπότητα χωρίστηκε σε δύο κατηγορίες. Τη μέρα της σταύρωσης, ένας από τους δύο σταυρωμένους ληστές κορόιδευε τον Κύριο, ενώ ο άλλος, αναγνωρίζοντας την αθωότητά Του και τη θεία εξουσία Του, Τον παρακάλεσε: "Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου" (Λουκάς 23:42).
Στα πόδια του σταυρού, οι θρησκευτικοί άρχοντες και το πλήθος γελοιοποιούσαν τον Χριστό, ενώ ο Ρωμαίος εκατόνταρχος, γεμάτος δέος από το γεγονός, ομολόγησε: "Πραγματικά, Υιός τού Θεού ήταν αυτός" (Ματθαίος 27:54).
Σήμερα, επαναλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο μοτίβο. Κάποιοι είναι αδιάφοροι για τη θυσία του Χριστού ή τη θυμούνται κάθε τέτοια μέρα. Αντίθετα, υπάρχουν άλλοι που ανοίγουν την καρδιά τους στο συγκλονιστικό μήνυμα του σταυρού, γιατί συνειδητοποιούν την αμαρτία τους και το λόγο που έγινε αυτή η θυσία.
Για το Θεό, δεν μετράει παρά μόνο ένα πράγμα. Δεν είναι ούτε τα συναισθήματά μας ούτε τα έργα μας. Είναι η θέση που παίρνουμε μπροστά στο σταυρό του Χριστού. Παραδίδουμε ολοκληρωτικά τους εαυτούς μας στα τρυπημένα από αγάπη Του χέρια; Αυτό είναι το μόνο που μετράει για το Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου