Πόσο αληθινοί και ξεκάθαροι είμαστε;

"Ερεύνησες την καρδιά μου· την επισκέφθηκες σε καιρό νύχτας· με δοκίμασες, και δεν βρήκες μέσα μου τίποτε· ο στοχασμός μου δεν είναι διαφορετικός από τα λόγια μου". Ψαλμός 17:3

Να μια πραγματική δυσκολία της μοντέρνας ζωής μας. Γιατί πώς μπορεί να είναι αληθινός κανείς, όταν η εποχή απαιτεί την επίπλαστη ευγένεια, την εικονική ανεκτικότητα, τη διπλωματία. Νομίζω ότι ως χριστιανοί παγιδευόμαστε συχνά μέσα  στην υποκρισία, και όχι στην αληθινή αγάπη.

Τι εννοώ; Αυτό που βλέπω και στη ζωή μου κάποιες φορές, και το οποίο με λυπεί. Πιάνω τον εαυτό μου να διαφωνώ με στάσεις γνωστών μου ατόμων, στα οποία αδυνατώ να πω ξεκάθαρα τι πιστεύω για πράγματα που κάνουν.  Η αντίδρασή τους με σταματά στο να εκφέρω την πραγματική γνώμη μου, γιατί μπορεί να πουν: "Ποιος ρώτησε τη γνώμη σου;" Ή "Καλά, είστε φανατικοί εσείς οι χριστιανοί, τελικά", και αυτό με αναχαιτίζει.

 Αν και τους έχω μιλήσει για τον Χριστό, βλέπω ότι ρέπω στην υποκρισία. Υποκρίνομαι ότι εντάξει, δεν πειράζει που παίζουν ακόμη με την αμαρτία και καταστρέφουν τη ζωή τους -ο Κύριος είναι υπομονετικός, άλλωστε- ενώ μέσα μου κάθομαι στα κάρβουνα που ταλαιπωρούνται με την αμαρτία.

Νομίζω ότι ξέρουμε πώς δεν πρέπει να εξωθούμε κάποιον στα άκρα μιλώντας του για τον Χριστό, ενώ δεν θέλει, ή υπογραμμίζοντάς του συνέχεια ότι είναι σε λάθος δρόμο. Εν ολίγοις, σεβόμαστε τις επιλογές των άλλων. Ωστόσο, σωπαίνουμε συχνά από φόβο μήπως μας εκλάβουν ως ντεμοντέ (οι μοντέρνοι άνθρωποι είναι ανεκτικοί και χαλαροί, δεν σοκάρονται με την αμαρτία)! Μας "πιάνει" ένα επιφανειακό έλεος και μια γλυκανάλατη αγάπη (συγχωρέστε με για τη λέξη), που στόχο έχει να κάνει τον άλλο να αισθανθεί όμορφα, να νιώσει ασφάλεια,  και όχι  ενοχή ή απόρριψη. Είναι δυνατόν, όμως, το μήνυμα του Θεού να μη γεννήσει ενοχή; Τι είναι η αμαρτία; Μια κακή εναλλακτική πρόταση, που καλό θα ήταν να την αφήσει κανείς για να ακολουθήσει κάποια καλύτερη, όπως τη χριστιανική;  Τελικά, η αγάπη  μάς κινεί να σωπαίνουμε ή ο φόβος να μην απορρίψουν εμάς και το μήνυμά μας; 

Ας αναλογιστούμε, ο καθένας για τον εαυτό του, μήπως κάπου έχουμε κάνει λάθος, και αυτό που "παπαγαλίζουμε"  ότι είναι χριστιανική αγάπη,  είναι χριστιανική αδυναμία ή υποκρισία.