"Σ' αυτόν, λοιπόν, που ξέρει να κάνει το καλό, και δεν το κάνει, σ' αυτόν είναι αμαρτία". Ιάκωβος 4:17
Ξέρουμε πόσο πολύτιμη είναι η ελευθερία της έκφρασης, και ιδιαίτερα στο δυτικό πολιτισμό μας δεν δεχόμαστε να μην μπορούμε να εκφράσουμε ελεύθερα τη γνώμη μας και αυτή να μη γίνεται σεβαστή από τους άλλους. Όμως, γνωρίζουμε ότι δεν εκφραζόμαστε μόνο με λέξεις, αλλά και με πράξεις επίσης. Εκφραζόμαστε με οτιδήποτε κάνουμε ή... παραλείπουμε να κάνουμε.
Πολύ συχνά, οι παραλήψεις μας δεν είναι τυχαίες αλλά συνειδητές επιλογές. Για παράδειγμα, υπάρχουν άτομα που δεν χαιρετούν συνειδητά κάποιους. Ή που αδιαφορούν για κάποιους άλλους, γιατί δεν ενδιαφέρονται γι' αυτούς και δεν θέλουν καμιά οικειότητα μαζί τους. Συνειδητές επιλογές, λοιπόν. Λυπηρό, αλλά τις συναντάς και στους χριστιανικούς κύκλους.
Όμως, ας επικεντρωθούμε σ' αυτούς που δεν πράττουν αυτό που πρέπει από αμέλεια. "Ε, δεν είναι και τόσο τραγικό, θα σκεφτούμε. Εντάξει, άνθρωποι είμαστε". Και είναι αλήθεια πέρα για πέρα. Αλλά αν αυτή η αμέλεια είναι συνειδητά εξακολουθητική;

Ξέρουμε, επίσης, ποιες είναι οι χριστιανικές προτεραιότητες: η προσευχή, η μελέτη της Βίβλου, η συναναστροφή με άλλους χριστιανούς, η μετάδοση του ευαγγελίου στους γύρω μας. Η λίστα είναι μεγάλη. Μήπως δεν την ξέρουμε; Ωστόσο, αμελούμε, ολιγωρούμε και δικαιολογούμαστε.
Πόσο κοστίζουν αυτές οι εξακολουθητικές παραλήψεις μας; Ελπίζω να μη βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να το ανακαλύψουμε στον ουρανό, αλλά στο λογαριασμό μας να βρεθούν "καλά έργα, που ο Θεός προετοίμασε, για να περπατήσουμε μέσα σ' αυτά" (Εφεσίους 2:10)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου