"Αγαπητοί, αν η καρδιά μας δεν μας κατακρίνει, έχουμε παρρησία προς τον Θεό..." Α' Ιωάννου 3:21.
Θα μπορούσα ποτέ να ελέγξω απόλυτα την καρδιά μου; Θα μπορούσα να ξέρω εκατό τοις εκατό ότι αυτά που πράττω, αυτά που λέω, αυτά που θέλω, αρέσουν στον Θεό και είναι σύμφωνα με το θέλημά Του; Είναι οι δρόμοι μου οι σωστοί; Να προχωρήσω όπως μου λέει η καρδιά μου;
Η καρδιά του ανθρώπου είναι άβυσσος, λέμε. Η Βίβλος κάνει ακόμη πιο βαριά διάγνωση για την καρδιά μας: "Η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο απ' όλα, και υπερβολικά διεφθαρμένη· ποιος μπορεί να τη γνωρίσει;" Ιερεμίας 17:9. Λοιπόν τότε, ό,τι προέρχεται από την καρδιά μας είναι προβληματικό και εν δυνάμει αμαρτωλό; Είναι "ύποπτο" και πρέπει αυτομάτως να καταδικάζεται;

Κι όμως, αν κάτι μας βεβαιώνει ότι είμαστε στο σωστό δρόμο, είναι η καρδιά και η συνείδησή μας. Ποια καρδιά; Εκείνη που το πνεύμα της έχει ζωοποιηθεί από το Θεό και βρίσκεται σε ζωντανή σχέση μαζί Του. Η καρδιά που θέλει να δίνει σ' Αυτόν τον πρώτο λόγο και να Τον υπακούει, αφού "έχει αυτιά για να ακούει" (Ματθαίος 11:15). Μία ακέραιη, πνευματική συνείδηση και μία ευθεία καρδιά, που σέβεται το Λόγο του Θεού και οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα, έχει παρρησία μπροστά στον Κύριο και στους άλλους. Από ένα σημείο και μετά δεν φοβάται.
Κάποτε η Ελεονόρα Ρούσβελτ είχε πει: "Κάνε ό,τι ξέρεις πώς είναι σωστό και δίκιο στην καρδιά σου. Διότι θα σε κατακρίνουν οπωσδήποτε. Θα κατηγορηθείς αν το κάνεις και θα κατηγορηθείς αν δεν το
κάνεις". Σοφή συμβουλή για όσους η καρδιά τους δεν τους κατακρίνει μπροστά στον Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου