"Ο Κύριος είναι δύναμή μου, και ασπίδα μου· σ' αυτόν έλπισε η καρδιά μου, και βοηθήθηκα...". Ψαλμός 28:7.
«Είχα τη συνήθεια να ονομάζω το βιβλίο των Ψαλμών: "Η Ανατομία όλων των τμημάτων της ανθρώπινης ψυχής", γιατί δεν υπάρχει συναίσθημα για το οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν αντικατοπτρίζεται σαν σε καθρέφτη». Είναι λόγια του Καλβίνου και σίγουρα θα συμφωνούσαμε μαζί του.
Ξεφυλλίζοντας τους Ψαλμούς μπορείς να βρεις εξάρσεις και υφέσεις, δοξολογία και παράπονο, θάρρος και απογοήτευση. Μπορείς να συναντήσεις τις αντιδράσεις ενός ανθρώπου -τόσο γήινου όπως εμείς-, που είχε όμως σχέση με το Θεό, και αυτό τα άλλαζε όλα.
Ο ψαλμός 28, για παράδειγμα, αρχίζει με το αίτημα μιας ταραγμένης και καταθλιμμένης ψυχής και κλείνει με δοξολογία. Έτσι όπως συχνά είναι και οι δικές μας προσευχές. Μπορεί να μην είναι αυτή η σωστή σειρά, και η δοξολογία να πρέπει να έρχεται πρώτη όταν μιλάμε στο Θεό. Μπορεί να μην ταιριάζει ούτε με το πρότυπο της προσευχής που ο Χριστός δίδαξε στους μαθητές Tου και να μην αρχίζει με το: "Ας αγιαστεί το όνομά σου· ας έρθει η βασιλεία σου" (Ματθαίος 6:9-10).
Κάποιες φορές οι δυσκολίες και οι θλίψεις που αντιμετωπίζουμε μάς δίνουν "φτηνά υλικά" για να φτιάξουμε τις πονεμένες και ταλαίπωρες προσευχές μας. Αλλά δεν πειράζει! Έτσι ήταν και ο Ψαλμωδός. Είχε τις ίδιες αδυναμίες και αντιμετώπιζε τις ίδιες θλίψεις με εμάς. Κατέφευγε στην προσευχή συχνά από πόνο και αγωνία, και όχι γιατί ήθελε να ευχαριστήσει τον Κύριο. Καθώς, όμως, άνοιγε την αδύναμη ψυχή του στο Θεό, γέμιζε με παρηγοριά και εμπιστοσύνη. Οι φόβοι και οι πόνοι του υποχωρούσαν και η δύναμη του Θεού και η ελπίδα γέμιζαν την ψυχή του.
Ο Ψαλμωδός είχε μάθει να αντλεί σε κάθε περίσταση της ζωής του ό,τι του χρειαζόταν από το Θεό. "Όλες οι πηγές μου είναι σε σένα" (Ψαλμός 87:7). Χθες, σήμερα και κάθε μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου