Ο Θεός θυμήθηκε

"Και ο Θεός θυμήθηκε τον Νώε..." Γένεση 8:1.

Ο Θεός θυμήθηκε! Ναι, πάντα το κάνει, ακόμη και όταν εμείς νομίζουμε ότι μας έχει εντελώς ξεχάσει. Το προηγούμενο κεφάλαιο τελειώνει με τα νερά του κατακλυσμού να σκεπάζουν τα πάντα και να δυναμώνουν "επάνω στη γη για 150 ημέρες" (Γένεση 7:24). Ένας μικροσκοπικός κόκκος επέπλεε πάνω στα απέραντα ταραγμένα κύματα, χωρίς πηδάλιο και πανί. Μέσα σ' αυτό βρίσκονταν οκτώ ψυχές. Δεν είχαν ούτε χάρτη ούτε πυξίδα ούτε ορατότητα ούτε γνώση για το τι έπρεπε να κάνουν μετά. Ούτε για πόσο καιρό θα συνέχιζαν μέσα στο παράξενο "σπίτι τους".

Ο Θεός τούς είχε ξεχάσει; Η κιβωτός θα σάπιζε μέσα στην αγκαλιά ενός κόσμου που πέθαινε βυθισμένος στο νερό; Ο Νώε δεν έκανε δικές του κινήσεις. Απλώς περίμενε παρά τις αμφιβολίες του. Γιατί αμφιβολίες υπάρχουν πάντα μέσα στην καρδιά του κάθε παιδιού του Θεού και γεννούν παρόμοιες σκέψεις ακόμη και σε καιρούς τέλειας υπακοής στις εντολές Του. Σε τέτοιες ώρες, η ελπίδα μας ακουμπάει μόνο στη σταθερότητα και την πιστότητα του Θεού. Στο ότι Αυτός έχει σχέδιο και ξέρει το τέλος.

Το περιστέρι που γύρισε με το φύλλο της ελιάς στο στόμα του στήριξε την πίστη του Νώε. Τα νερά είχαν υποχωρήσει, η στεριά είχε φανεί. Όταν ο Νώε σήκωσε τη στέγη της κιβωτού κατάλαβε ότι ο Θεός δεν τον είχε ξεχάσει. Και πράγματι σύντομα Εκείνος τον πρόσταξε να βγει έξω. Μια καινούργια ζωή άρχιζε, η υπακοή του είχε ανταμειφθεί. Και ακόμη περισσότερο: Ο Θεός είχε αποδεχτεί για άλλη μια φορά πιστός και αληθινός.

Το να υπακούς τον Θεό και να κάνεις αυτό που σου ζητά είναι πάντα προς το συμφέρον σου. Μην αμφιβάλλεις για τις προθέσεις Του.