" Ζητάτε, και θα σας δοθεί· ψάχνετε, και θα βρείτε· κρούετε, και θα σας ανοιχτεί· επειδή, καθένας που ζητάει, παίρνει, κι αυτός που ψάχνει, βρίσκει, και σ' αυτόν που κρούει, θα ανοιχτεί". Ματθαίος 7:6-7.
Κάποιος μαθητής παραπονιόταν ότι πήρε κακούς βαθμούς στο σχολείο και αυτό τον είχε απογοητεύσει. "Μα, γιατί δεν ζήτησες από τον Θεό να σε βοηθήσει;" τον ρώτησε κάποιος. "Το έκανα, αλλά δεν άλλαξε τίποτα". Σε κάποια συζήτηση, η μητέρα του ομολόγησε ότι ο γιος της έβρισκε πάντα ένα πρόσχημα για να μην κάνει τα μαθήματά του και να μην υπακούει στις οδηγίες που του έδιναν.
Ε, δεν αποτελεί και πολλή έκπληξη ότι, παρά τις προσευχές του, τα αποτελέσματά του δεν είχαν βελτιωθεί. Το να ζητά κανείς βοήθεια από τον Θεό και έπειτα να κάνει του κεφαλιού του, αυτό δεν πάει μαζί.
Κι όμως, πολύ συχνά κάνουμε και εμείς το ίδιο. Προσευχόμαστε και ζητάμε από τον Κύριο, χωρίς όμως πολύ ενθουσιασμό. Ούτε με την ανάλογη υπακοή. Έπειτα περιμένουμε παθητικά και βλέπουμε ότι τίποτα δεν έγινε. Και τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν ωφελεί να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε. Όμως, η προσευχή δεν είναι ένα μέσο για να κάνουμε τη ζωή μας πιο απλή. Να αποφύγουμε κάποιον κόπο και να μας έρθουν όλα βολικά, χωρίς εμείς να χρειαστεί κάποιες φορές να κάνουμε κάτι. Ούτε είναι μια συνταγή μαγειρικής, που πέτυχε ή απέτυχε χωρίς να πολυξέρουμε το γιατί.
Πρέπει να προσευχόμαστε αλλά ταυτόχρονα να κάνουμε το μέρος που μας αναλογεί. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τη βοήθειά μας για να κάνει θαύματα. Εντούτοις, περιμένει, με τη στάση μας να αναζητούμε με ειλικρίνεια αυτά που Του ζητήσαμε κάνοντας παράλληλα και τα πράγματα που οφείλουμε να κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου