Ο μύθος της νεότητας

"Κάθε σάρκα είναι χορτάρι, και κάθε δόξα της σαν άνθος τού χωραφιού. Το χορτάρι ξεράθηκε, το άνθος μαράθηκε...". Ησαΐας 40:6-7.

Έτυχε να πέσει στα χέρια μου μια περυσινή συνέντευξη της πανέμορφης Καρόλ Μπουκέ, που είχε δώσει σε μια μεγάλη ελληνική εφημερίδα, με την ευκαιρία της βράβευσής της από το Γαλλόφωνο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Η Γαλλίδα ηθοποιός, με την αψεγάδιαστη ομορφιά, ρωτήθηκε για το πέρασμα του χρόνου και για το μύθο της θηλυκότητας, που λέει "ότι η ωραία γυναίκα δεν έχει ηλικία και δεν υποκύπτει στον χρόνο". 

Η απάντηση αυτής της ώριμης, όμορφης γυναίκας, ήταν ειλικρινής και καθηλωτική. "Για μένα είναι προσβλητικός αυτός ο μύθος, γι' αυτό και λέω πάντα την ηλικία μου. Δεν είμαι ούτε 30 ούτε 40, είμαι 55. Τι να κάνουμε με τον χρόνο που περνά; Δεν μπορούμε να το παλέψουμε, είμαστε ανίσχυροι μπροστά του".

Οι γυναίκες, αλλά και οι άντρες πια, έχουν μεγάλο πρόβλημα μ' αυτόν τον "άσπλαχνο κύριο", τον πανδαμάτορα χρόνο. Γι' αυτό όλο και περισσότεροι ασχολούνται με την εικόνα τους, προσπαθώντας, υπό τη δικτατορία των μέσων και της διαφήμισης, να μείνουν νέοι όσο το μπορούν. Αφού έχουν σπαταλήσει και σπαταληθεί, αναγνωρίζουν στο τέλος ότι η μάχη της νεότητας είναι χαμένη. 

Πώς αντιμετωπίζουμε τον χρόνο; Έχουμε σαν άνθρωποι, και κυρίως σαν χριστιανοί, συμβιβαστεί με την ιδέα ότι είμαστε θνητοί, φθαρτοί και πρόσκαιροι; Είναι μεγάλη συμφιλίωση να βλέπει κανείς τον εαυτό του στον καθρέφτη και να μην παθαίνει κατάθλιψη για τον χρόνο που περνάει. Ούτε να τρέχει σαν τρελός να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μείνει νέος. Το να φροντίζει κάποιος τον εαυτό του, ώστε να διατηρηθεί σε καλή σωματική και ψυχική υγεία -και ομορφιά, γιατί όχι;- δεν είναι λάθος. Πρόβλημα είναι να μην μπορεί να δει μακρύτερα απ' αυτήν τη γήινη πραγματικότητα, λίγο πιο πέρα από την επίγεια ματαιότητα και να παραμένει εγκλωβισμένος στο μύθο της νεότητας. Στο κάτω-κάτω, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο μια περιποιημένη σάρκα. Ο άνθρωπος είναι πρωτίστως μια αιώνια ψυχή, γι' αυτό αναζητά την αιωνιότητα. Στην ουσία, αναζητά τη θέση και την αξία που του είχε δώσει ο Δημιουργός, όμως σε λάθος κατεύθυνση.