Σαν άστρα μέσα στη νύχτα

 " [...] παιδιά τού Θεού, χωρίς ψεγάδι, μέσα σε μια γενεά στρεβλή και διεστραμμένη· ανάμεσα στους οποίους λάμπετε σαν φωστήρες μέσα στον κόσμο". Φιλιππησίους 2:15

Σωριάζονται τα σύννεφα στον ουρανό,
σκοτάδι απλώνεται τριγύρω,
κάτι μικρά αστράκια δω στη γη
σκορπίζουν της αγάπης τους το μύρο
γιατί κοιτάζουν το αστρί το φωτεινό,
π' ακόμα λάμπει σ' έναν κόσμο φωτεινό.

Όσο κι αν το σκοτάδι προχωρεί   
τ' Αστρί της Βηθλεέμ μονάχο,
φέρνει το φως σε κάθε μια ψυχή,
συντρίβει της καρδιάς το βράχο,
και ανοίγει πάντα δρόμο φωτεινό,
στης γης το μονοπάτι το στενό.

Μέσα στις τρικυμίες της ζωής
αυτό σκορπίζει πάντα τη γαλήνη,
στους ταπεινούς χαρίζει τη χαρά
και στους θλιμμένους την ειρήνη,
σαν φάρος σε λιμάνι σκοτεινό
φυλάει τις ψυχές απ' το χαμό.

Αστρί των μάγων, των καλών βοσκών,
τη νύχτα που σ' αντίκρισε η ματιά μας
τρέξαμε ταπεινά στη Βηθλεέμ
κι είδαμε το Μεγάλο Βασιλιά μας
κι αστράκια φωτεινά γίναμε 'μεις,
που λάμπουν στο βιβλίο της Ζωής.

                                     Ρέα   Συλβία

Σκοπός η επιτυχία στα μικρά τεστ

"Ο πιστός στο ελάχιστο, και στο πολύ είναι πιστός· και ο άδικος στο ελάχιστο, και στο πολύ είναι άδικος". Λουκάς 16:10

Η χριστιανική ζωή δεν απαρτίζεται μόνο από κάποιες "σπουδαίες" στιγμές όπου οι σοβαρές αποφάσεις που παίρνει κανείς φανερώνουν τι πνευματικός άνθρωπος είναι. Περιέχει ταυτόχρονα και πολλές λεπτομέρειες, που σαν "πνευματικό θερμόμετρο" δείχνουν πόσο "υγιής" είναι η σχέση μας με το Θεό. Εν ολίγοις, αποδεικνύουν την ποιότητά μας ως χριστιανοί. Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι λεπτομέρειες επιβεβαιώνουν τις ελλείψεις μας. Μικρές παρεκκλίσεις από την αλήθεια, μια υποτονική εκδήλωση ενδιαφέροντος και χάσιμο ευκαιριών ώστε να εκδηλώσουμε αληθινή αγάπη στους γύρω μας, με λέξεις συμπόνιας και κατανόησης, με κάποια αναγκαία εξυπηρέτηση. Έπειτα, δείχνοντας αμέλεια στη μελέτη της Βίβλου και της επικοινωνίας μας μαζί Του και με τους αδελφούς... Κατ' αυτόν τον τρόπο προετοιμάζουμε το δρόμο για πολύ σοβαρότερα λάθη.

Γνωρίζετε ασφαλώς ότι για κάποια πόστα εργασίας υψηλής ευθύνης, ο υποψήφιος καλείται να συμμετάσχει σε τεστ μνήμης, παρατηρητικότητας, αποφάσεων, δεξιοτήτων. Κάποια απ' αυτά φαίνονται αστεία και παιδικά, αλλά αυτοί που τα έχουν σχεδιάσει θεωρούν ότι είναι αποκαλυπτικά του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του υποψηφίου.

Ο Θεός χρησιμοποιεί τακτικά στη ζωή μας τέτοια "μικρά" τεστ, δοκιμάζοντας το χαρακτήρα μας στις λεπτομέρειες. Στην καθημερινή ρουτίνα της εργασίας, όταν χρειαστεί να πάρω κάποια θέση που θα δυσαρεστήσει. Στην οικογένειά μου, όταν αδιαφορώ, ανυπακούω, ή εκμεταλλεύομαι την καλοσύνη των άλλων μελών. Σ' ένα φίλο, όταν έχει την ανάγκη μου και εγώ δε θέλω να χαλάσω εντελώς το πρόγραμμά μου για χάρη του. Στην εκκλησία μου, όταν δε φροντίζω να σκεφτώ τους άλλους ή να τους είμαι χρήσιμος, αλλά γκρινιάζω και παραπονιέμαι.

Ας θυμηθούμε την αμαρτία των πρωτοπλάστων στην Εδέμ. Το ότι έφαγαν έναν καρπό που ο Θεός τούς είχε απαγορεύσει δε μας μοιάζει και για το τραγικότερο λάθος. Στην ουσία, ήταν ενδεικτικό καθώς αποκάλυπτε τη δυσπιστία του ανθρώπου απέναντι στο Θεό, την ανάληψη πρωτοβουλίας, την ανυπακοή, την περηφάνια, την επιθυμία... Και για το Θεό, η στάση τους σ' αυτό το "μικρό" τεστ ήταν σημαντική απόδειξη των διαθέσεών τους.

Η λεπτομέρεια έχει τη σημασία της, και μακάρι ο Κύριος τη νέα χρονιά  να μας κάνει πιο ευαίσθητους στη φωνή Του και να μας μάθει να είμαστε πιστοί στα μικρά πράγματα της καθημερινότητας. Ας είναι σκοπός μας η επιτυχία και στα μικρά τεστ. Αλλά ακόμη και αν αποτύχουμε, ας μάθουμε τουλάχιστον μέσα απ' αυτά να γνωρίζουμε τον εαυτό μας, ώστε να μην αυταπατόμαστε για την καρδιά μας, και ας γνωρίζουμε καλύτερα το Θεό που θέλει να μας καταρτίσει και να μας τελειοποιήσει.

Ο Θεός κρατάει την υπόσχεσή Του

"Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να ψευστεί, ούτε γιος ανθρώπου για να μεταμεληθεί.

 Αυτός είπε, και δεν θα εκτελέσει; Ή, μίλησε, και δεν θα το τηρήσει;" Αριθμοί 23:19

Πάλι οι υποσχέσεις στο προσκήνιο, και πώς να μην είναι, όταν  η εποχή μας έχει κατακρημνίσει την αξιοπιστία των λεγομένων. Ποιος πραγματικά τηρεί ακριβώς τις υποσχέσεις του, και ποιος είναι αυτός που τολμά σήμερα να δεσμευτεί για κάτι; Τον μόνο αξιόπιστο που βρίσκω είναι ο Θεός.

Ο Κύριος επιδιώκει μέσω των υποσχέσεών Του να μας φανερώσει το χαρακτήρα Του και να δημιουργήσει μια σχέση μαζί μας. Οι άνθρωποι που δε γνωρίζουν καλά το Θεό θεωρούν αδιανόητη και αστεία μια τέτοια ανταλλαγή. Πιστεύουν ότι ο Θεός δε μιλάει, ούτε ανακατεύεται στην ανθρώπινη πραγματικότητα. Άλλοι, πιο θεοσεβούμενοι, θεωρούν ότι ο Κύριος ασχολείται με τον άνθρωπο, αλλά δεν τολμούν οι ίδιοι να εμπιστευτούν ολοκληρωτικά τις υποσχέσεις Του.

Εντούτοις, ο Θεός υπόσχεται και δεσμεύεται από τα λόγια Του, γιατί είναι αληθινός και πιστός. Δίνει καθολικές υποσχέσεις που ισχύουν για όλους τους ανθρώπους που τις πιστεύουν και τις κάνουν δικές τους, όπως η σωτηρία, η συγχώρηση, η αιώνια ζωή. Ο Κύριος, όμως, δίνει και ατομικές υποσχέσεις, που αφορούν τη ζωή του κάθε παιδιού Του ξεχωριστά και είναι συγκινητικό όταν ο Θεός τις πραγματοποιεί. 

Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Συμεών, ένας δίκαιος και ευλαβής άνθρωπος κάποιας προχωρημένης ηλικίας, στον οποίο ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι δε θα πέθαινε, αν δεν έβλεπε τον ερχομό του Μεσσία. Έχετε αναρωτηθεί γιατί ο Κύριος ανέλαβε μια τέτοια δέσμευση; Ποιο το νόημα να υποσχεθεί κάτι τέτοιο, και γιατί σ' αυτόν το συγκεκριμένο άνθρωπο; Δε θα ήταν ο μόνος δίκαιος της εποχής, ούτε και είχε καμιά σπουδαία χρησιμότητα η αποκάλυψη που του έγινε τότε.  

 Κι όμως, η χρησιμότητά της αντιλαλεί σε μας ακόμη και σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, και μας μεταφέρει το μήνυμα ότι ο Θεός θυμάται τις υποσχέσεις Του και τηρεί απαρέγκλιτα ό,τι βγαίνει από τα χείλη Του. Την υπόσχεσή Του να στείλει Μεσσία τη θυμήθηκε, και έστειλε το Χριστό. Την υπόσχεση που έδωσε στο Συμεών, την κράτησε.  Ο ίδιος, δεχόμενος το μικρό  Χριστό στην αγκαλιά του,
διακήρυξε παράλληλα την πιστότητα του Θεού που τον αξίωσε να δει το Σωτήρα.

Την υπόσχεση που έδωσε σε σένα ο Θεός θα την τηρήσει, ακόμη και αν έχει αργήσει. Και θα το κάνει για να σου αποδείξει την πιστότητά Του. Θα εκτελέσει το λόγο Του, ώστε κι εσύ με τη σειρά σου να συνεχίσεις να επιβεβαιώνεις και να διακηρύττεις ότι είναι ο ίδιος αναλλοίωτος Θεός μέσα στην Ιστορία, που υπόσχεται, θυμάται και πραγματοποιεί τα λόγια Του.

Πώς θα γίνει αυτό;

"Πώς θα το γνωρίσω αυτό; Επειδή, εγώ είμαι γέροντας, και η γυναίκα μου προχωρημένη στην ηλικία της". Λουκάς 1:18

Όταν ο Θεός μάς δίνει μια υπόσχεση ή μας αναγγέλλει κάποιο σχέδιό Του για τη ζωή μας, η αντίδρασή μας είναι συχνά να κοιτάξουμε μέσα μας και επάνω μας. Άλλοτε, νομίζουμε ότι ο Θεός μάς καλεί και θέλει να πραγματοποιήσει κάτι στη ζωή μας επειδή εμείς είμαστε "κάποιοι" ή διαθέτουμε κάτι περισσότερο από τους άλλους. Άλλοτε πάλι, γεμίζουμε απορία, αδυναμία και φόβο.

Τέτοιες ήταν οι αντιδράσεις του Αβραάμ στη διαβεβαίωση του Θεού ότι ο μισθός του θα είναι υπερβολικά μεγάλος: "Δέσποτα Κύριε, τι θα μου δώσεις, ενώ απέρχομαι άτεκνος,..." (Γένεση 15:1).  Του Γεδεών, ο οποίος απάντησε στο κάλεσμα του Θεού λέγοντας: "Ω!, κύριέ μου με τι θα σώσω τον Ισραήλ;" (Κριτές 6:15).  Της Μαρίας, η οποία απορεί με την αναγγελία ότι θα γεννήσει ένα μωρό, το Χριστό, και  αναρωτιέται: "Πώς θα είναι αυτό, επειδή δεν γνωρίζω άνδρα;" (Λουκάς 1:34).

Καταλαβαίνουμε καλά ότι ο Θεός διαλέγει ανθρώπους ταπεινούς, που Τον σέβονται, Τον πιστεύουν και θέλουν, παρά τις όποιες αμφιβολίες τους, να Τον υπακούσουν. Οι υποσχέσεις Του δε στηρίζονται σ' αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε. Αν ήταν αυτή η περίπτωση, ο Κύριος θα επέλεγε διαφορετικού τύπου ανθρώπους και δε θα διάλεγε το γέροντα, τον αδύναμο, τη στείρα, και τόσους άλλους που βρίσκουμε στο πανόραμα της Βίβλου.  Θα κοιτούσε να βρει το δυνατό, το θαρραλέο, τον έξυπνο, τον ικανό. Αλλά βλέπουμε ότι δεν το κάνει και επιλέγει να απευθύνει το κάλεσμά Του εκεί όπου υπάρχει αδυναμία, ώστε η δική Του δύναμη, σοφία και εξουσία να γίνει φανερή σε όλους.

Όταν ο Θεός σε καλεί, μην κοιτάξεις μέσα σου, ούτε γύρω σου. Μην πεις: "Πώς θα γίνει αυτό;" ή "Κάτι πρέπει να κάνω ώστε να γίνει αυτό στη ζωή μου". Καλύτερα κοίταξε σ' Αυτόν που σου μιλάει. Είναι πιστός; Είναι αληθινός; Είναι δυνατός; Αν στοχάζεσαι "πιστόν εκείνον που υποσχέθηκε" (Εβραίους 11:11), όπως ακριβώς έκανε και η Σάρρα, τότε θα παραιτηθείς από τους φόβους σου, τις σκέψεις σου και τους δικούς σου τρόπους. Θα κοιτάξεις μόνο σ' Εκείνον και θα πεις: " [...] ας γίνει σε μένα σύμφωνα με τον λόγο σου" (Λουκάς 1:38), και έπειτα θα αφεθείς με πίστη και υπακοή να σε οδηγήσει Εκείνος μέσα στα σχέδια Του και στην πραγματοποίηση των υποσχέσεών Του.

Πού είναι ο δρόμος;

"Και όπου εγώ πηγαίνω ξέρετε, και τον δρόμο ξέρετε. Ο Θωμάς λέει σ' αυτόν: Κύριε, δεν ξέρουμε πού πηγαίνεις· και πώς μπορούμε να ξέρουμε τον δρόμο; Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή". Ιωάννης 14:4-6

Η ζωή είναι μια ακολουθία επιλογών, άλλες τις κάνουμε έχοντας πλήρη ελευθερία και συναίσθηση ότι ήταν οι καλύτερες για μας. Άλλες μοιάζουν καθορισμένες εκ των προτέρων, λες και κάποιο "αόρατο χέρι" μας έφερε μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, ώστε η επιλογή που κάναμε έμοιαζε μονόδρομος ...

Μα υπάρχουν και επιλογές που πρέπει να κάνουμε για τις οποίες τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Δεν έχουμε  αρκετό φως για να αποφασίσουμε,  ούτε κι εμείς γνωρίζουμε τι θα ήταν το καλύτερο για μας. Τι γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις; Πού είναι ο σωστός ο δρόμος και πώς θα τον βρούμε;

Μια εύκολη λύση είναι να μην κάνουμε τίποτα. Απλά περιμένουμε παθητικά κάτι ν' αλλάξει στη ζωή μας ή κάποιος άλλος ν' αναλάβει την ευθύνη για εμάς. Άλλοτε πάλι, αρχίζουμε δράση χωρίς να έχουμε κάποια ιδιαίτερη οδηγία από το Θεό και χωρίς να ξέρουμε προς τα πού πρέπει να βαδίσουμε ακριβώς. Απλά, δε μας αρέσει η αναμονή και αδημονούμε ν' ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση. Τέλος, υπάρχουν φορές που θέλουμε να εγκαταλείψουμε την όποια προσπάθεια, διότι τι νόημα έχει να επιμένουμε όταν οι δρόμοι μοιάζουν κλειστοί ;

Κι όμως υπάρχει δρόμος και συγκεκριμένη διαδρομή για εμάς! Αυτό που εμείς ονομάζουμε αδιέξοδο, αδύνατο, ακατανόητο, για το Θεό είναι δυνατό, κατανοητό, ολοκληρωμένο. Ο Θωμάς είπε στον Κύριο: "Κύριε, δεν ξέρουμε πού πηγαίνεις· και πώς μπορούμε να ξέρουμε τον δρόμο;" (Ιωάννης 14:5). Είναι σίγουρο ότι πολλές φορές έχουμε πει το ίδιο κι εμείς στον Κύριο για κάποιο δρόμο που πρέπει ν' ακολουθήσουμε, και  τον οποίο δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως. Ο Κύριος απάντησε στο Θωμά με μια απλή πρόταση που τα έλεγε όλα: "Εγώ είμαι ο δρόμος..."

Για μας που ψάχνουμε το σωστό δρόμο για τη ζωή μας, χρειάζεται να εμπιστευτούμε και να ακολουθήσουμε το Χριστό σήμερα! Είναι ο Ποιμένας μας, και εφόσον Του έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας, τότε πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι Αυτός έχει αναλάβει να εκτελέσει τα σχέδια Του με εμάς. Μπορεί κάποτε να μην έχουμε καθόλου φως, αυτό όμως δεν Τον εμποδίζει να φωτίσει τα βάθη μας τη σωστή στιγμή ώστε να διακρίνουμε την οδό που πρέπει να επιλέξουμε. Μπορεί να μη ρίξει κάποιον φοβερό προβολέα που να δείχνει όλο το μήκος της διαδρομής. Ο Θεός θα μας φωτίσει βήμα βήμα, καθώς κάθε φορά υπακούμε σε αυτό που μας δείχνει σήμερα, και θα μας κάνει γνωστό το επόμενο βήμα μόνο όταν έχουμε εκτελέσει σωστά το προηγούμενο. Αν θέλουμε να κάνουμε σωστές επιλογές, ας διαλέξουμε πρώτα τον Κύριο και την παρουσία Του. Ας αφεθούμε με υπακοή στη σοφία και την οδηγία Του. Ο Χριστός είναι ο δρόμος!

Εκπληκτικό!

"Και όταν ο Ιωσήφ σηκώθηκε από τον ύπνο, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου· και πήρε τη γυναίκα του".

Η ιστορία των Χριστουγέννων, όπως εξιστορείται στα ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά, μας είναι τόσο πολύ γνωστή που αναρωτιέμαι αν έχουμε αντιληφθεί πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Ας ξεκινήσουμε από τον άγγελο που είπε σε μια νέα παρθένα γυναίκα ότι θα συλλάβει ένα παιδί με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος (Λουκάς 1:26-38). Ο άγγελος μεταφέρει στον αρραβωνιαστικό της το μήνυμα να την παντρευτεί, παρά την εγκυμοσύνη της, και να δώσει στο μωρό το όνομα Ιησούς. (Ματθαίος 1:21). Οι βοσκοί που βρίσκονταν κοντά στην περιοχή είδαν αγγέλους στον ουρανό που τους ανήγγειλαν τη γέννηση του Σωτήρα στη Βηθλεέμ (Λουκάς 2:11). Μάγοι διέσχισαν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να πάνε να προσκυνήσουν και να λατρέψουν εκείνον που πίστεψαν πώς ήταν ο βασιλιάς των Ιουδαίων (Ματθαίος 2:2). Όλα αυτά είναι εκπληκτικά!

Μα το πιο εκπληκτικό από όλα είναι το εξής: όλοι αυτοί οι άνθρωποι, η Μαρία, ο Ιωσήφ, οι βοσκοί, οι μάγοι, έκαναν ό,τι ακριβώς τους ζητήθηκε και τους υποδείχθηκε να κάνουν. Η Μαρία αφέθηκε με πίστη στα χέρια του Θεού. Ο Ιωσήφ, παρά την αρχική του απόφαση να τη διώξει, την κρατά ως γυναίκα του. Οι βοσκοί πήγαν στη Βηθλεέμ για να βρουν ένα μωρό μέσα σ' ένα στάβλο. Οι μάγοι ακολούθησαν το αστέρι, το οποίο τους οδήγησε ώς το Χριστό. Κανείς δεν ήξερε ακριβώς την έκβαση της κατάστασης του, κανείς δεν  ήξερε πώς θα εξελίσσονταν τα γεγονότα, όλοι όμως έκαναν το βήμα της πίστης, ακολουθώντας τις οδηγίες που τους δόθηκαν και εμπιστεύτηκαν στη συνέχεια το Θεό. Εκπληκτικό!

Τι γίνεται με εμάς αυτά τα Χριστούγεννα; Θα δείξουμε εμπιστοσύνη στον Κύριο και θα Τον ακολουθήσουμε, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς το σχέδιο Του ή περνάμε μια περίοδο αμφιβολίας και σύγχυσης; Όταν ο καθένας από μας υπακούσει στο Θεό, το αποτέλεσμα είναι πράγματι εκπληκτικό!

Αυτό θα είναι σε σας το σημάδι

" [...] επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος. Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη". Λουκάς 2:11-12

Όταν ο Θεός θέλησε να αποκαλυφθεί στους ανθρώπους, δεν το έκανε με μια φοβερή επίδειξη δύναμης και δόξας. Θα μπορούσε σίγουρα, αλλά όχι, δεν ακολούθησε αυτόν το δρόμο, παρά έδειξε το πιο ταπεινό σημάδι της παρουσίας Του: "βρέφος σπαργανωμένο μέσα σε φάτνη". Και η αλήθεια είναι ότι αυτό το τόσο διακριτικό σημάδι δεν έγινε αντιληπτό στα μάτια πολλών μεγάλων και σπουδαίων ανθρώπων εκείνου του καιρού, αλλά έγινε ορατό από όλους εκείνους που περίμεναν το Μεσσία και την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού.

Ασύλληπτες και τόσο διαφορετικές οι σκέψεις του Θεού, είναι πάντα πολύ ανώτερες από τις δικές μας. Κανείς δε θα είχε ποτέ τολμήσει να διανοηθεί ότι ο Θεός θα γινόταν άνθρωπος, ότι ο Βασιλιάς των βασιλιάδων θα γεννιόταν σε στάβλο. Ο Θεός ανατρέπει τις αντιλήψεις μας για ό,τι θεωρούμε μεγαλείο ή δόξα. Εξάλλου, ο Χριστός δεν ήρθε στη γη για να λάβει τη δόξα ή για να κερδίσει πλούτο και αναγνώριση. Ο Ιησούς ήρθε για να πλουτίσει ο ίδιος τον άνθρωπο, προσφέροντας τον εαυτό Του. Δεν ήρθε για να κυριαρχήσει και να υπηρετηθεί, ήρθε για να μας υπηρετήσει. Δε στόχευε να μας υποδουλώσει, αλλά να μας ελευθερώσει από τη δουλεία στην οποία μόνοι μας υποτάξαμε τους εαυτούς μας. Δουλεία σε φόβους, σε πάθη, στην αρρώστια, στην απώλεια. Δουλεία σε άλλους ανθρώπους και σε συστήματα. Δουλεία σε κάθε μορφή αμαρτίας που μας εξουσιάζει.

Ο Χριστός ταπεινώθηκε, κατέβηκε και κατανόησε τον άρρωστο, το φτωχό, τον απορριμένο, τον ταλαιπωρημένο της ζωής. Πλησίασε τον κάθε αμαρτωλό με σκοπό να του δείξει  την αναλλοίωτη αγάπη του Θεού.

Θέλεις και άλλο σημάδι για να Τον πιστέψεις; Λίγο πιο πέρα στέκει ο σταυρός Του, που ήταν δικός σου και δικός μου, αλλά τον φορτώθηκε Εκείνος χωρίς αντιλογία. Σημάδια υπάρχουν για να σου μιλήσουν για την αγάπη Του, τι άλλο θα ήθελες για ν' ανοίξεις την καρδιά σου και να Τον κάνεις δικό σου;

Μόνος τις γιορτές;

"Κράξε σε μένα, και θα σου απαντήσω..." Ιερεμίας 33:3

Τι αξία έχουν οι γιορτές, αν πρέπει κανείς να τις περάσει μόνος του; Αυτήν τη γιορτινή περίοδο στο τέλος του χρόνου, ίσως να συνειδητοποιείτε ότι είστε μόνοι και δεν έχετε με ποιον να μοιραστείτε τις γεμάτες χαρά και θαλπωρή χριστουγεννιάτικες ημέρες. Θα ήθελα να σας πω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχει κάποιος που θα ήθελε να περάσει τις γιορτές μαζί σας και να μοιραστεί την όποια μοναξιά σας. Είναι ο Χριστός, Εκείνος για τον οποίο γίνονται όλες αυτές οι ετοιμασίες, γιατί είναι Αυτός που γιορτάζει.

Παρ' όλα αυτά, είναι ο μεγάλος απών από τις καρδιές, τις συζητήσεις, τα σχέδια των ανθρώπων. Αν αισθάνεστε και εσείς ξεχασμένοι από όλους, να θυμάστε ότι και ο ίδιος δοκίμασε αυτήν τη φρικτή αίσθηση μοναξιάς στη ζωή Του. Στο περιθώριο σχεδόν πάντα, "καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους· άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθένειας" (Ησαΐας 53:3), δοκίμασε όλη την πίκρα και τη σκληρότητα των ανθρώπων. Κατά τη γέννησή Του στη Βηθλεέμ, δε βρέθηκε κανένα κατάλυμα γι' Αυτόν, και απωθήθηκε στο στάβλο.  Ο Κύριος του σύμπαντος, Εκείνος που δημιούργησε τον κόσμο, δέχτηκε να περάσει από διάφορες ταπεινώσεις, πόνους και στερήσεις, φτάνοντας μέχρι  το θάνατο, για τη δική μας σωτηρία και λύτρωση. 

Και τώρα, να πάλι που έρχονται Χριστούγεννα να θυμίσουν την ιστορία Του, που οι άνθρωποι έχουν σχεδόν ξεχάσει, και την έχουν αντικαταστήσει με χριστουγεννιάτικες μπάλες, δώρα, φαγητό και ανάπαυλα. Πόσες οικογένειες, πόσα άτομα δε θα γιορτάσουν, αφήνοντας το τιμώμενο πρόσωπο της γιορτής στην άκρη... Το ίδιο θα κάνουν και τον καινούργιο χρόνο, χωρίς φυσικά να συνειδητοποιούν ότι Αυτός είναι το καλύτερο δώρο, η μεγαλύτερη ασφάλεια για τη ζωή, η πηγή της ίδιας της ζωής. 

Είστε μόνος τα Χριστούγεννα και θέλετε μια αληθινή παρέα να τα γιορτάσετε; Σκεφτείτε το Χριστό. Με την προσευχή σας μπορείτε να Τον καλέσετε να έρθει να σας κάνει συντροφιά. Εκείνος θα σας καταλάβει και θα σας πλησιάσει εκεί που βρίσκεστε, στη μοναξιά ή την κούρασή σας. Θα σας παρηγορήσει και θα σας μιλήσει με λόγια αγάπης και ελπίδας. Και πού ξέρετε, μπορεί τόσο πολύ ν' ανακουφίσει την ψυχή σας που να θελήσετε να παραμείνει στο πλάι σας για ολόκληρη τη ζωή σας...

Η επικοινωνία δεν είναι θέμα τεχνικής.

"Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ..." Α' Κορινθίους 13:8

Χθες έλαβα μια χριστουγεννιάτικη κάρτα από μια οικογενειακή μας φίλη που ζει στο εξωτερικό. Έμεινα έκπληκτη, λοιπόν, καθώς διάβασα μια οξεία παρατήρηση που έκανε για τους ανθρώπους γύρω της. "Πολλή μιζέρια και θλίψη στον κόσμο. Τα πράγματα της ζωής έχουν εντελώς αλλάξει, οι άνθρωποι κλείνονται, δε συζητούν πια, ούτε σου χαμογελούν".

Μπορείτε να το φανταστείτε αυτό;  Και μάλιστα σε μια εποχή που η επικοινωνία έχει κάνει τα πάντα τόσο απλά, πoυ οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης μάς προσφέρουν ένα χώρο ανταλλαγών, επαφών και γρήγορης επικοινωνίας, όπου οι άνθρωποι, απελευθερωμένοι από τα κλισέ και τους φόβους τους "ανοίγονται" πιο εύκολα και χωρίς δισταγμούς στους γύρω τους...υποτίθεται! Σε μια εποχή όπου κατακλυζόμαστε από συμβουλές για να προσεγγίσουμε σωστά τον άλλο, για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του, για να κάνουμε ευκολότερα παρέες και σχέσεις. Και όμως, στην πλειονότητα των σχέσεών μας βιώνουμε  μια μίζερη επικοινωνία, εικονική στη μορφή και στο ύφος, επιπόλαιη και υποκριτική. Μείναμε με τις τεχνικές και τα βήματα-κλειδιά  για να κερδίσεις τον άλλο, και ουσιαστικά πολύ λίγο ήρθαμε κοντά.

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι θέλουν να αισθανθούν ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Θέλουν ειλικρίνεια και ευθύτητα. Θέλουν στήριξη και κατανόηση. Αλλά μέχρι εκεί. Θέλουν να πάρουν κυρίως και όχι να δώσουν. Όσο παίρνουν είναι καλοί, είναι χαρούμενοι, είναι ευγενικοί. Όταν δεν παίρνουν αυτά που θέλουν, γίνονται άδικοι και σκληροί. Κλείνονται στον εαυτό τους και αρχίζουν να μεμψιμοιρούν και να κατηγορούν τους γύρω τους. Είναι μεγάλη πρόκληση τότε να συνεχίσει κανείς να τους χαμογελά, να τους συμπαραστέκεται και να τους αγαπά. Και είναι ακόμη μεγαλύτερη η ανάγκη να ζητήσει κανείς από το Χριστό να του δώσει τέτοια καρδιά και τέτοιες προθέσεις που να ξεπερνούν την αδιαφορία και το κακό.

Αν επιθυμείς μια αληθινή και πηγαία επικοινωνία με τον άλλο, προσπάθησε να βγεις από τον εαυτό σου και τα θέλω σου. Γίνε αληθινός και απλός, όπως ήταν ο Ιησούς Χριστός. Βάλε τους φόβους σου στο περιθώριο και άνοιξε απλά την καρδιά σου στον άλλον για να του δώσεις από τον εαυτό σου. Ίσως ανακαλύψεις ότι αυτά που φοβόσουν ότι θα χάσεις είναι πολύ λίγα μπροστά σ' αυτά που κέρδισες. 

Ο Θεός θυμάται

"Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να τον θυμάσαι; Ή, ο γιος τού ανθρώπου, ώστε να τον επισκέπτεσαι;" Ψαλμός 8:4

Τη νύχτα που γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, στην ταπεινή πόλη της Βηθλεέμ, δε βρέθηκε κάποιο καλύτερο μέρος από το στάβλο. Εκεί γεννήθηκε ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρας, δείχνοντας από την αρχή της ζωής Του την ταύτιση Του με την ανθρώπινη μοίρα, που γνωρίζει την έλλειψη και την ανάγκη. Χαρακτηριστικό, επίσης, της μεγάλης ταπείνωσης Του, μιας και ο Χριστός δεν αναζητούσε την επίγεια δόξα, αλλά ήρθε για να υπηρετήσει και να σώσει τον άνθρωπο.

Τη νύχτα εκείνη ο Θεός θέλησε να μοιραστεί αυτό το χαρμόσυνο νέο με τους ανθρώπους. Η υπόσχεση που δόθηκε μέσα στην Εδέμ, πριν χιλιάδες χρόνια, έχει αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα. Έπρεπε, λοιπόν, να ακούσουν ότι ο Θεός δεν τους ξέχασε και ότι είχε ενεργήσει. Ο Θεός θυμάται τα λόγια Του και θυμάται τους ανθρώπους επίσης. Θυμάται εσένα και εμένα που πιθανόν να νομίζουμε ότι  μας έχει εντελώς ξεχάσει.

 Οι άγγελοι που μετέφεραν το μήνυμα, το ανήγγειλαν στους βοσκούς. Δεν πήγαν στους μεγάλους δάσκαλους του νόμου, στους καταρτισμένους θεολόγους της εποχής ή στους συζητητές. Ο Θεός επέλεξε να το μοιραστεί με ανθρώπους ταπεινούς και απλούς, που δεν είχαν καμιά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, ούτε στηρίζονταν στις διανοητικές τους ικανότητες ή στην ηθική τους αξία. Άτομα που είχαν μια καρδιά διατεθειμένη να κάνει αυτό που της υποδείχθηκε.

Οι βοσκοί πήραν ακριβείς πληροφορίες για να βρουν τον Ιησού και έτσι οδηγήθηκαν μπροστά Του, στη Μαρία και τον Ιωσήφ. Ο Θεός ψάχνει να μοιραστεί τα μηνύματά Του μαζί μας, αλλά είναι σημαντικό να Τον ψάχνουμε κι εμείς με τη σειρά μας. Το χαρμόσυνο άγγελμα των αγγέλων κινητοποίησε τους βοσκούς, οι οποίοι, με απλότητα και εμπιστοσύνη στα λόγια που άκουσαν, "ήρθαν με βιασύνη" (Λουκάς 2:10) για να ανακαλύψουν το Σωτήρα.

Οι βοσκοί έκαναν μια επιλογή, έδωσαν προτεραιότητα και επέδειξαν σπουδή στα λόγια που τους αποκαλύφθηκαν, ώστε να αναζητήσουν τον Κύριο. Την ίδια σπουδή και κινητοποίηση χρειάζεται να έχουμε και εμείς ως χριστιανοί. Χρειάζεται να υπακούσουμε στα λόγια Του Θεού που μας φανερώνει κάθε φορά, να βάλουμε στην άκρη το δικό μας τρόπο σκέψης και διευθέτησης των πραγμάτων, ώστε να γευτούμε την ίδια εμπειρία που έζησαν και αυτοί. Γιατί, οι βοσκοί δεν πήγαν απλώς προς ανεύρεση του Χριστού, αλλά βρήκαν το Χριστό και "γύρισαν πίσω, δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό, για όλα όσα άκουσαν και είδαν, όπως ειπώθηκαν σ' αυτούς" (Λουκάς 2:20).

Ο Θεός σε θυμάται και θα σου κάνει γνωστά τα σχέδιά Του, γιατί θέλει να μοιραστεί μαζί σου χαρές και ευλογίες. Ο Κύριος θα σου δώσει ενδείξεις και θα σου υποδείξει ξεκάθαρα στη συνέχεια τι πρέπει να κάνεις για να Τον βρεις, για να βρεις τη σωτηρία που έχει ετοιμάσει για σένα. Μακάρι να διαλέξεις να Τον υπακούσεις χωρίς δισταγμούς. Θα γυρίσεις πίσω δοξάζοντας και υμνώντας το Θεό γι' αυτά που είχε σχεδιάσει για σένα.

Το αδύνατο έγινε δυνατό

"Κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο στον Θεό". Λουκάς 1:37

Ένας Γάλλος συγγραφέας του 20ου αιώνα περιγράφει όλο το δράμα που διακρίνει μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη. Βάζει έναν ήρωα του να λέει σε κάποιο έργο του : "Μα, όταν δεν αγαπά κανείς τη ζωή του, όταν ξέρει ότι πρέπει ν' αλλάξει και δεν έχει επιλογή, τι μπορεί να κάνει ώστε να γίνει κάποιος άλλος; Αδύνατον!" Σ' αυτό το συμπέρασμα καταλήγει ο μοντέρνος αυτός άνθρωπος, χαμένος μέσα στις σκέψεις του και επαναστατώντας ενάντια σε μια κατάσταση που, κατά βάθος, μπορεί να τον ευχαριστεί.

Το ακούμε όλο και συχνότερα στις μέρες μας: "Έτσι είμαι εγώ, τι να κάνω, μακάρι να μπορούσα ν' αλλάξω, αλλά  αυτό είναι αδύνατον...", υπονοώντας ότι είναι ακατόρθωτο να συμβεί κάτι τέτοιο.  Όμως, αυτό δεν είναι αλήθεια, διότι ότι ήταν αδύνατο έγινε δυνατό. Ο άνθρωπος μπορεί ν' αλλάξει, αρκεί να το θέλει. Ο ερχομός του Χριστού στη γη και η θυσία Του ανέτρεψαν την αδιέξοδη κατάσταση μέσα στην οποία ήμασταν όλοι παγιδευμένοι. Μια κατάσταση όπου η αμαρτία είχε εξουσία και όπου κάθε πρόθεση και προσπάθεια ήταν εξαρχής καταδικασμένη. 

Τώρα, δεν έχουμε λόγους να λέμε ότι δε γίνεται ν' αλλάξουμε και να ζήσουμε μια νέα ζωή, γιατί υπάρχει Σωτήρας και Μεσίτης: ο  Ιησούς Χριστός, ο οποίος με την προσφορά Του "έγινε σε μας σοφία από τον Θεό, και δικαιοσύνη και αγιασμός και απολύτρωση" (Α' Κορινθίους 1:30). Αν επικαλούμαστε το αδύνατο της αλλαγής, είναι γιατί δε θέλουμε συχνά κάτι να ανατρέψει τη ζωή μας. Είναι γιατί βολευόμαστε με το χαρακτήρα μας και δε μας ενοχλεί τόσο, ώστε να θέλουμε με κάθε κόστος ν' απαλλαχτούμε απ' αυτόν.

Σας ενοχλούν πράγματα επάνω σας; Τα βλέπετε και στενοχωριέστε που είστε έτσι; Τότε δεν έχετε παρά να τα πείτε με το όνομά τους και να τα απορρίψετε από τη ζωή σας. Και επειδή μόνοι σας δε θα μπορέσετε να τα νικήσετε, πηγαίνετε στο Χριστό να σας βοηθήσει να το κάνετε. Εκείνος θα σας ενθαρρύνει, θα σας στηρίξει στον αγώνα σας, θα σας δώσει δυνάμεις να παλέψετε την αμαρτία. Θα κάνει το μέρος Του, αρκεί να είστε πρόθυμοι να κάνετε και εσείς το μέρος που σας αναλογεί.

Ο λόγος Του είναι αληθινός και έχει εξουσία

"Με τον λόγο τού Κυρίου έγιναν οι ουρανοί, και με την πνοή τού στόματός του ολόκληρη η στρατιά τους". Ψαλμός 33:6

Ξέρετε τι όταν λέμε για κάποιον ότι "ο λόγος του έχει εξουσία", σημαίνει ότι αυτά που λέει έχουν βαρύτητα και υπόσταση. Δεν πρόκειται για λόγια του αέρα, που κανείς δεν τα εμπιστεύεται γιατί λέγονται απλώς για να λέγονται. Αντιθέτως, έχουν ισχύ και πραγματοποιούνται, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα το σεβασμό και την εμπιστοσύνη στα λεγόμενα.

Τα λόγια του Θεού είναι λόγια υπέρτατης εξουσίας και δύναμης. "Στην αρχή δημιούργησε ο Θεός τον ουρανό και τη γη" (Γένεση 1:1). Αλήθεια πώς; Τα δημιούργησε με το λόγο Του: "Και είπε ο Θεός: Ας γίνει φως· και έγινε φως" (εδ. 1:3). "Και είπε ο Θεός: Ας γίνει στερέωμα ανάμεσα στα νερά..." (εδ. 1:8), "και είπε ο Θεός...και είπε ο Θεός...", επαναλαμβάνεται στο βιβλίο της Γένεσης τόσες φορές.  Και όλα έγιναν όπως ακριβώς είπε. Η φύση ολόκληρη, δημιουργημένη με το λόγο Του, δίνει ένα σαφέστατο μήνυμα της εξουσίας και της αμέτρητης δύναμης του Θεού.

Με τον ίδιο τρόπο ο Θεός αποκαλύφθηκε μέσα στους αιώνες, μιλώντας στους ανθρώπους ξανά και ξανά. Μίλησε στον Αδάμ, μέσα στον κήπο της Εδέμ, μίλησε στον Αβραάμ, στον Ιακώβ, στο Μωυσή... Μίλησε στο λαό Ισραήλ μέσω των προφητών Του οι οποίοι, εμπνευσμένοι από το Άγιο Πνεύμα, φανέρωσαν στους συγχρόνους τους τη σημασία των γεγονότων που λάμβαναν χώρα και τους μετέφεραν τα μηνύματα του Θεού. Ήταν ο ζωντανός λόγος Του που στήριζε την πίστη των ευσεβών ανθρώπων της εποχής, που τους έδινε χαρά και τους παρηγορούσε. Ήταν, επίσης, η υπόσχεση Του ότι θα στείλει Μεσσία και Λυτρωτή που ζωογονούσε την ελπίδα τους μέσα στο χρόνο, και η υπόσχεσή Του πραγματοποιήθηκε. Ο Ιησούς Χριστός, ο υποσχεμένος Μεσσίας, ήρθε και εκτέλεσε σε όλη του την πληρότητα το σχέδιο του Θεού.

Αν μας κρατά κάτι κοντά στο Θεό είναι η αλήθεια και η αξιοπιστία των λόγων Του, που είναι γεμάτα εξουσία, δικαιοσύνη και αγάπη για τον άνθρωπο. Είναι γιατί έχουμε δει ότι πραγματοποίησε μέσα στην ιστορία, και εξακολουθεί να πραγματοποιεί ακόμη και σήμερα στις ζωές μας, αυτά που υπόσχεται. Πρόκειται για ένα Θεό αληθινό, άξιο της αγάπης και της εμπιστοσύνης μας.

Εσύ ανοίγεις όταν σου κτυπούν

"Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ' αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου". Αποκάλυψη 3:20

Λέγεται ότι ένας χριστιανός ζωγράφος ολοκλήρωνε έναν πίνακα που απεικόνιζε την είσοδο μιας όμορφης κατοικίας στην εξοχή: ένας παλιός πέτρινος τοίχος πάνω στον οποίο στηριζόταν μια κληματαριά, και μια ξύλινη σκαλισμένη πόρτα. Κάποιος φίλος του καλλιτέχνη που βρέθηκε εκεί την ώρα που τον ζωγράφιζε, θεώρησε σωστό να του πει ότι έλειπε ένα ουσιαστικό στοιχείο από τη σύνθεση: το πόμολο της πόρτας. Ο ζωγράφος τού απάντησε τότε: "Μα, αγαπητέ μου, είναι όπως η καρδιά σου: το πόμολο είναι από μέσα!"

Έτσι είναι για όλους μας. Στην καρδιά μας δεν έχουν πρόσβαση παρά μόνο τα πρόσωπα εκείνα στα οποία θέλουμε να δώσουμε χώρο, δηλαδή θέλουμε να τους ανοίξουμε την "πόρτα" της και να τα καλοδεχτούμε. Το κλειδί, και το πόμολο της καρδιάς, δεν τα αρπάζει κανείς με το ζόρι, ούτε εισβάλλει μέσα με το έτσι θέλω. Εμείς επιλέγουμε σε ποιους "θα ανοίξουμε" και εμείς πάλι κρατάμε άλλους μακριά μας. 

Ο Χριστός είναι ένα από τα πρόσωπα που χτυπούν την πόρτα της καρδιάς μας μέσα στη φασαρία αυτού του κόσμου. Χτυπά, αλλά δεν πιέζει ώστε να Του ανοίξουμε. Με διάφορους τρόπους και συνθήκες, προσπαθεί να μας κάνει γνωστή την παρουσία Του και να τραβήξει την προσοχή μας στο κάλεσμά Του. Ο Κύριος είναι διακριτικός και ευγενής, περιμένει και υπομένει. Όχι γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αλλά γιατί ξέρει ότι αν φύγει, το κακό, η δυστυχία και η απώλεια θα κυριεύσουν τη ζωή του πλάσματός Του.

Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι θα στέκει εσαεί έξω από την πόρτα της καρδιάς μας. Ο Κύριος θα στέκει μέχρι να πάρει μια απάντηση. Και η απάντηση δε λέγεται πάντα με λόγια. Η αδιαφορία και η περιφρόνηση στο κάλεσμα Του είναι εξίσου εύγλωττες απαντήσεις στην πρόσκλησή Του. Σε μας απομένει να επιλέξουμε αν θα ανοίξουμε στον Κύριο ή θα κάνουμε ότι δεν ακούσαμε.

Πέτα το επιτέλους!

"Με ειρήνη και θα πλαγιάσω και θα κοιμηθώ· επειδή, εσύ μόνος, Κύριε, με κατοικίζεις με ασφάλεια". Ψαλμός 4:8

Ίσως αυτή η αφήγηση σας κάνει να γελάσετε και σας θυμίσει τα δικά σας παιδικά χρόνια. Μικρή, δε μου άρεσε πολύ ο ύπνος, δηλαδή τι πολύ, μάλλον δε μου άρεσε καθόλου. Όταν ερχόταν το βράδυ, κοιτούσα να καθυστερήσω έως ότου ο αδελφός μου να πήγαινε στο κρεβάτι του για ύπνο. Επειδή μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο, με το που μπαίναμε κάτω από τα παπλώματα, άρχιζα την κουβέντα, γιατί δε νύσταζα και φοβόμουν το σκοτάδι. Ο αδελφός μου είχε  την εκνευριστική συνήθεια να κοιμάται μόλις το κεφάλι του άγγιζε το μαξιλάρι. Τι κουβέντα, χαμπάρι δεν έπαιρνε, παρά, μέσα από κάτι μουγκρητά στον ύπνο του, μου έλεγε να τον αφήσω επιτέλους να κοιμηθεί! Τον άφηνα για να πάω στη συνέχεια στο δωμάτιο των γονιών μου, οι οποίοι, άλλοτε με καλοσύνη άλλοτε με απειλή, με έστελναν πίσω στο κρεβάτι μου. 

Τότε βρέθηκε η παρηγοριά του πανιού. Το τύλιγα στα δάκτυλά μου, το έβαζα κάτω από τη μύτη μου και το μύριζα, λες και ήθελα να συγκρατήσω τον πόνο μου, και έτσι κοιμόμουν. Το πανί έγινε μεγάλος φίλος, σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσα να το αποχωριστώ ούτε όταν πήγα στην πρώτη δημοτικού. Το τι είχα ακούσει από συγγενείς και φίλους γι' αυτό το πανί, δε λέγεται. Ούτε οι κοροϊδίες ούτε οι απειλές ούτε η φωνή της μητέρας μου, που έλεγε ότι τρίψε τρίψε κατέστρεψα την ωραία μύτη που είχα, δεν ήταν ικανά να με μεταπείσουν. Μέχρι που το καλοκαίρι που θα πήγαινα δευτέρα δημοτικού, αποφάσισα να το αποχωριστώ, γιατί κάνοντας διακοπές με άλλα παιδιά κόντευα να γίνω ρεζίλι. Το πανί ήταν παρηγοριά και ασφάλεια, αλλά από κάποια ηλικία και μετά καταντούσε γελοίο.

Καθώς μεγάλωσα και γνώρισα τον Κύριο, κατάλαβα τι μπορεί να σημαίνει να πρέπει να εγκαταλείψεις πράγματα που αγαπάς και τα θεωρείς απαραίτητα για τη ζωή. Χρειάστηκε να πάρω δύσκολες αποφάσεις για το Χριστό. Χρειάστηκε να μάθω ν' αφήνω τα οικεία "καταφύγια" μου και να στηρίζω την εμπιστοσύνη μου στον Κύριο για κάθε νέο βήμα και κατάσταση που άνοιγε στη ζωή μου. Είναι μια εκμάθηση που κρατάει ακόμη και σήμερα.

Ο Κύριος δημιουργεί στη ζωή όλων μας νέες συνθήκες μέσα από τις οποίες μας αναγκάζει να εγκαταλείψουμε τις ασφάλειες μας, πράγματα που αισθανόμαστε ότι τα έχουμε απολύτως ανάγκη, και χωρίς τα οποία νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε. Θέλει να μας κάνει να προχωρήσουμε σε νέους ορίζοντες, ανανεώνοντας την  εμπιστοσύνη μας σ' Αυτόν. Αν κάνουμε μικρά βήματα πίστης κάθε φορά, εμπιστευόμενοι σ' Αυτόν και τη δύναμή Του, θα έρθουμε περισσότερο κοντά Του και θα γίνουμε πιο δυνατοί. Ας μη φοβόμαστε, λοιπόν, αν κάποια στιγμή μας αφαιρεί κάτι το οποίο όχι μόνο μπορεί να μας κάνει γελοίους, αλλά μπορεί να μας καθυστερεί στο δρόμο της πίστης. Εξάλλου, ο Θεός δεν έχει παρά την επιθυμία να μας προσφέρει ό,τι  το καλύτερο.

Τι σκέφτεσαι για τις δοκιμασίες;

"[...] Κύριος έδωσε, και ο Κύριος αφαίρεσε· ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου". Ιώβ 1:21

Λίγα άτομα πέρασαν τόσο γρήγορα και άξαφνα από έναν μεγάλο πλούτο, όπως αυτόν του Ιώβ, σε απόλυτη φτώχεια και ταλαιπωρία. Έχασε μέσα σε μια μέρα όλη του την οικογένεια και την περιουσία.

Ο Ιώβ θα μπορούσε κάλλιστα να κατηγορήσει τα φυσικά φαινόμενα: τον κεραυνό που κατέστρεψε τα πρόβατά του, το μεγάλο ανεμοστρόβιλο που ρήμαξε το σπίτι και καταπλάκωσε τα παιδιά του. Θα μπορούσε, επίσης, να καταραστεί αυτούς που λεηλάτησαν τα κοπάδια του. Άραγε, τι παρηγοριά θα είχε βρει, αν τα απέδιδε αυτά στους άλλους  και στις συνθήκες, και τι μάθημα θα είχε πάρει; Όχι, αντί γι' αυτή τη στάση, ο Ιώβ, που γνωρίζει το Θεό, διακρίνει αμέσως την παρέμβασή Του. Ξέρει ότι η αφθονία που απολάμβανε δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα των προσπαθειών του και κάποιων ευνοϊκών συνθηκών, αλλά προερχόταν κυρίως από την πρόνοια του Θεού. Κατά τον ίδιο τρόπο, αποδέχεται ότι ο Θεός, μέσα στο μεγαλείο και τη σοφία Του, έχει το δικαίωμα να του αφαιρέσει αυτά που ο ίδιος του έδωσε. "[...] τα αγαθά μονάχα θα δεχθούμε από τον Θεό, και τα κακά δεν θα τα δεχθούμε;" (Ιώβ 2:10), απαντά στη γυναίκα του, η οποία απελπισμένη από τις δυστυχίες που τους βρήκαν, στρέφεται κατά του Θεού. 

Διακρίνουμε πιο εύκολα το χέρι του Θεού όταν οι συνθήκες της ζωής μας είναι ευνοϊκές και τα πράγματα πάνε καλά για εμάς. Τότε, δεν είναι δύσκολο να δοξάσουμε το Θεό και να Τον ευχαριστήσουμε για τα δώρα Του. Κατανοούμε, όμως, δυσκολότερα, ότι είναι Αυτός που επιτρέπει επίσης τις δοκιμασίες και τις απώλειες στη ζωή μας. Και ακόμη δυσκολότερο, δεν μπορούμε να Τον ευχαριστήσουμε και να αναγνωρίσουμε ότι εκεί μέσα μπορεί να κρύβεται ένα αγαθό σχέδιο.

Μακάρι να μάθουμε να διακρίνουμε την παρέμβαση του Θεού σε κάθε δοκιμασία, όποια και αν είναι η φύση της. Όπως ο Ιώβ, μπορούμε με υπομονή να τη δεχτούμε, γνωρίζοντας ότι ο Κύριος, με το έλεος και την αγάπη Του, θα μας διδάξει μέσα απ' αυτήν και θα μας ευλογήσει στο τέλος. Στον πυρήνα της χριστιανικής πίστης βρίσκεται η ακόλουθη αλήθεια: ο Θεός μας αγαπά και επίσης "όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό" (Ρωμαίους 8:28). Μόνο με αυτές τις αλήθειες μέσα στην καρδιά μας μπορούμε να διασχίσουμε τις δοκιμασίες της ζωής.

Γεννήσεις στη Βηθλεέμ

"Ανέβηκε δε από τη Γαλιλαία και ο Ιωσήφ, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη τού Δαβίδ, που αποκαλείται Βηθλεέμ, (επειδή, αυτός ήταν από την οικογένεια και την πατριά τού Δαβίδ),  για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, που ήταν αρραβωνιασμένη μ' αυτόν για γυναίκα, η οποία ήταν έγκυος". Λουκάς 2:4-5

Ένα ζευγάρι πλησιάζει στη Βηθλεέμ. Η γυναίκα είναι έγκυος, σχεδόν ετοιμόγεννη. Ελπίζουν να φτάσουν στο χωριό εγκαίρως. Αν και απομένει μια μικρή απόσταση να διασχίσουν,  δεν καταφέρνουν τελικά να προλάβουν. Πρέπει να σταματήσουν, γιατί έπιασαν τη γυναίκα οι πόνοι. Το παιδί έρχεται στον κόσμο καθ' οδόν, η γέννα πάει άσκημα, και η μητέρα πεθαίνει. Παρ' όλα αυτά, έχει το χρόνο να προφέρει έναν τελευταίο λόγο, το όνομα του παιδιού: "Βεν-ονί", που σημαίνει "Υιός οδύνης μου". Η θλίψη της Ραχήλ, γιατί αυτή είναι η μητέρα που άφησε ορφανό το μωρό, κατανοείται απόλυτα. Ο Ιακώβ όμως, ο άντρας της, παρά τη μεγάλη του οδύνη, μέσα σε μια πάλη θάρρους και παρηγοριάς, αλλάζει το όνομα του γιου του σε "Βενιαμίν", "Υιός δεξιάς". Μέσα από τα δάκρυά του, σήκωσε το κεφάλι ψηλά, κοίταξε Εκείνον που το επέτρεψε, και Τον εμπιστεύτηκε. Έτσι ο γιος του πένθους και του πόνου του, έγινε η παρηγοριά και η δύναμή του.

Πέρασαν πάνω από χίλια χρόνια για να βρεθεί πάλι ένα νέο ζευγάρι στο δρόμο για τη Βηθλεέμ. Είναι η Μαρία και ο Ιωσήφ. Και πάλι μια γέννηση επίκειται. Αυτοί καταφέρνουν να φτάσουν εγκαίρως στο χωριό, όμως τα πανδοχεία είναι γεμάτα λόγω της απογραφής, και δεν υπάρχει χώρος πουθενά για την ταλαιπωρημένη μέλλουσα μητέρα. Οι γονείς δε βρίσκουν παρά μόνο ένα στάβλο για κατάλυμα, εκεί θα γεννηθεί το μωρό Ιησούς. Πρόκειται πάλι να συμβεί ένα νέο δράμα; Μήπως η Μαρία δεν εμπιστεύτηκε τη ζωή και τη θέλησή της στα αγαθά σχέδια του Θεού, όπως είπαμε χθες; Δε θα αισθανθεί τη χαρά, και την περηφάνια ίσως, που θα φέρει στον κόσμο το Μεσσία; 

Για τη Μαρία, ο Ιησούς δε θα γίνει Γιος της οδύνης της παρά μόνο στα πόδια του σταυρού,  όταν "ρομφαία θα διαπεράσει την ψυχή" της (Λουκάς 2:35). Για το Θεό, όμως, ο Ιησούς θα είναι ο Γιος της δεξιάς Του, Εκείνος που θα εκτελέσει τη βουλή Του και θα γίνει με τη θυσία Του Σωτήρας όλων όσων θα πιστεύσουν σ' Αυτόν!

Ο Θεός εκπλήσσει!

"Και κατά τον έκτο μήνα, ο άγγελος Γαβριήλ στάλθηκε από τον Θεό στην πόλη τής Γαλιλαίας, που λέγεται Ναζαρέτ, σε μια παρθένα κόρη, αρραβωνιασμένη με άνδρα που λεγόταν Ιωσήφ, από τον οίκο τού Δαβίδ· και το όνομα της παρθένας ήταν Μαριάμ". Λουκάς 1:26

Μπορώ να φανταστώ πώς είναι να είσαι αρραβωνιασμένη και να περιμένεις να παντρευτείς με κάποιον που εκτιμάς και αγαπάς. Κάνεις όνειρα και σχεδιάζεις, περιμένοντας την ώρα που θα πραγματοποιηθούν.  Κάπως έτσι θα έγιναν τα πράγματα στη ζωή της Μαρίας, της μητέρας του Χριστού. Αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ, θα έκανε τις ετοιμασίες της και θα περίμενε ν' ανοίξει το καινούργιο της σπιτικό. Αυτά μέχρι τη στιγμή που η πορεία της ζωής της άλλαξε, και άλλαξε για πάντα!

Ένας άγγελος, αποσταλμένος από το Θεό, της φέρνει έναν παράξενο χαιρετισμό και της αναγγέλλει ένα θαυμαστό μήνυμα. Θαυμαστό και ανατρεπτικό για την ανθρώπινη πορεία και ιστορία, κατανοητό  για μας σήμερα, που γνωρίζουμε  πλέον όλη την εξέλιξη του σχεδίου του Θεού. Για τη Μαριάμ, τι είδους μήνυμα ήταν αυτό; Φαίνεται να ταράζεται και σίγουρα εκπλήσσεται. Θα γεννήσει ένα γιο, θα καλέσει το όνομα του Ιησού.  Αυτός "θα ονομαστεί Υιός τού Υψίστου [...] και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος" (Λουκάς 1:32-33). Σίγουρα κατάλαβε αρκετά από αυτά που της είπε ο άγγελος, κατάλαβε το ρόλο που ο Θεός την καλούσε να παίξει στα σχέδιά Του, και πρόσφερε, χωρίς αντιλογίες ή περαιτέρω εξηγήσεις, τον εαυτό της στη διάθεση Του. "Να! η δούλη τού Κυρίου· ας γίνει σε μένα σύμφωνα με τον λόγο σου" (Λουκάς 1:38).

Και τα σχέδια της, τι θα γίνονταν; Ο αρραβωνιαστικός της, πώς θ' αντιμετώπιζε το απροσδόκητο αυτό γεγονός; Μια αρραβωνιασμένη γυναίκα εκείνης της εποχής, που βρίσκεται έγκυος  πριν από το γάμο, θα έπρεπε να  υποστεί τις συνέπειες... Και η ζωή της, πώς θα εξελισσόταν; Τι ανατροπές έκρυβε  το μήνυμα του αγγέλου,  πώς μπόρεσε έτσι, απλά, να πει: "Να' μαι Κύριε, στη διάθεσή Σου";

Ο Θεός εξακολουθεί να εκπλήσσει ακόμη και σήμερα, γιατί τα σχέδιά Του με τον άνθρωπο δεν έχουν τελειώσει. Καλεί εσένα και εμένα να πάρουμε μέρος σ' αυτά, να συνεργαστούμε μαζί Του για τη σωτηρία άλλων ανθρώπων, για την επέκταση της βασιλείας Του στη γη, για τη φανέρωση της δόξας Του. Τα σχέδια στα οποία μας καλεί μας εκπλήσσουν συχνά, και μπορεί να μας βγάζουν από τον προγραμματισμό μας. Είναι όμως πάντοτε αγαθά, τα καλύτερα δυνατά για μας, γιατί είναι "βουλές ειρήνης, και όχι κακού" (Ιερεμίας 29:11). Αν τα κάνουμε δικά μας, θα γευτούμε τις ευλογίες που ο Θεός κρύβει εκεί μέσα, ευλογίες για εμάς και τους γύρω μας.  Όμως πριν απ' αυτό, χρειάζεται παραίτηση από το δικό μας πλάνο για τη ζωή και παραχώρηση του εαυτού μας στο πλάνο που ο Θεός έχει σχεδιάσει  για μας. 

Αν ο Θεός σε εκπλήξει με κάποιο σχέδιο ή δρόμο που σου ανοίγει, εμπιστεύσου Τον και  προχώρησε μαζί Του. Παραχώρησέ Του τον εαυτό σου και τη θέλησή σου, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις για τη ζωή σου.

Αισθάνεσαι ότι είσαι τελευταίος;

 "Δέστε, αυτοί είναι ασεβείς, και ευτυχούν για πάντα· αυξάνουν τα πλούτη τους.  Επομένως, μάταια καθάρισα την καρδιά μου..." Ψαλμός 73:12-13

Τελευταία... δεν καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου! Ακούω ανθρώπους κουρασμένους, τρέχουν, πνίγονται για να ικανοποιήσουν τις βιοτικές ανάγκες και επιθυμίες (στο κάτω κάτω, εμείς δεν επιλέξαμε αυτόν τον τρόπο ζωής;) και στο τέλος μένουν ανικανοποίητοι. Το περίεργο είναι ότι και εμείς οι χριστιανοί παίζουμε στην ίδια «παράσταση», τους ίδιους «ρόλους», για να εισπράξουμε τελικά το ίδιο αποτέλεσμα: τη διάψευση και το ανικανοποίητο.

Οι άνθρωποι γύρω μας έχουν γίνει πολύ ευαίσθητοι, λίγο τους αγγίζεις και «σπάνε». Μιλώντας με μια χριστιανή φίλη  μου άκουσα το εξής: «Μια ζωή να τρέχουμε και να είμαστε κατά κόσμο οι τελευταίοι;… Μήπως πάω για κατάθλιψη;» Δε θα την αδικήσω καθόλου, γιατί ναι, όλοι έχουμε κατάθλιψη λίγο ως πολύ. Και μιλώ για τους χριστιανούς, που έχουν ελπίδα και Κύριο. Η αιτία είναι εύκολο να διαγνωστεί. Γιατί κατά κόσμο, όπως λέμε, θα έπρεπε να ήμασταν «κάπως» και δεν είμαστε. Είμαστε κάπως «αλλιώς», και αυτό μας πονάει! Δεν κάνουμε επίδειξη, δεν προβάλλουμε τη «φοβερή» προσωπικότητά μας και τις «άπειρες» ικανότητες μας. Δεν κάνουμε τους άλλους να πιστέψουν κάτι που δεν είμαστε (ακόμη και όταν είμαστε κάποιοι και το ξέρουμε), ούτε με την «ακλόνητη αυτοπεποίθησή» μας ρημάζουμε τους άλλους γύρω μας. Ο Χριστός ήταν ο Ένας, ο Μοναδικός, και όμως κουράστηκε, πείνασε, και επιπλέον, δεν έκανε ποτέ εντυπωσιασμούς για να τραβήξει τα βλέμματα επάνω Του. Στον Ησαΐα 42:2 λέει: «Δεν θα φωνάξει ούτε θα ανακράξει ούτε θα κάνει τη φωνή του να ακουστεί στους δρόμους», ενώ εμείς σήμερα χρειάζεται να «διαλαλήσουμε» τα προσόντα μας, αφού είμαστε ό,τι δηλώσουμε.

 

Τέλος, σαν χριστιανοί δουλεύουμε με ευσυνειδησία,  προσφέρουμε στους άλλους από το χρόνο, τα

χρήματα και την ψυχή μας, όταν χρειάζεται. Και ενώ θα άξιζε να είμαστε πρώτοι…είμαστε πάντα τελευταίοι! Αλήθεια, ο Χριστός τι θέση είχε στη γη; Μάλλον ξεχάσαμε ότι δεν είμαστε απ'  αυτόν τον κόσμο, πώς να το κάνουμε; Δεν έχουμε τις ίδιες αρχές, δε μας ορίζει ο ίδιος Κύριος, δεν έχουμε τους ίδιους στόχους. Δε θα μπούμε ποτέ «στα παπούτσια» του.  Θα ζούμε τη ζωή που μας χάρισε ο Θεός, με τις χαρές και τις λύπες της,  αλλά δε θα είμαστε ποτέ σαν τους άλλους.  

Εξάλλου, μήπως όλοι οι άνθρωποι δε βιώνουν τόσες διαψεύσεις; Είναι κοροϊδία ότι αισθάνονται οι πρώτοι και οι καλύτεροι. Τέτοια λόγια λέγονται για να μη χαλάσει η "μαγεία" της εικόνας της  ζωής, και μια επιπόλαιη αισιοδοξία, ενώ κατά βάθος γνωρίζουμε ότι η πραγματική ζωή είναι  δύσκολη και απρόβλεπτη κάποιες φορές, ακόμη κι αν είναι καλοβαλμένη. Η ζωή στη γη  δε θα γίνει ποτέ παράδεισος όσο κι αν προσπαθούμε! Παράδεισος γίνεται μόνο όταν το βλέμμα μας καταφέρει να ξεκολλήσει από τα γήινα, τα τετριμμένα, και στραφεί στα αιώνια πράγματα. Στραφεί στην αληθινή πηγή της ζωής, τον Ιησού Χριστό, και με την ελπίδα της αιωνιότητας στην καρδιά, ζήσουμε εδώ κάτω με υπομονή, θάρρος και χαρά, παρά τις δυσκολίες που αναμφίβολα θα συναντήσουμε. 

Κατάθλιψη; Όχι, ακόμη και όταν μας ζώνει ο πόνος και η απελπισία. Αλλά αν  τύχει να συμβεί στη ζωή μας, και τότε ακόμη έχουμε ζωντανή ελπίδα, γιατί: «εμείς δεν ατενίζουμε σ' αυτά που βλέπονται, αλλά σ' αυτά που δεν βλέπονται· επειδή, αυτά που βλέπονται είναι πρόσκαιρα, ενώ αυτά που δεν βλέπονται είναι αιώνια». Β’ Κορινθίους 4:18

Δε σπας τον καθρέφτη

"Επειδή, αν κάποιος είναι ακροατής τού λόγου, και όχι εκτελεστής, αυτός μοιάζει με έναν άνθρωπο, που κοιτάζει το φυσικό του πρόσωπο μέσα σε καθρέφτη·  επειδή, κοίταξε τον εαυτό του, και αναχώρησε, κι αμέσως λησμόνησε ποιος ήταν". Ιάκωβος 1:23-24

Στην Αγγλία, σ' ένα πάρκο ανοικτό στο κοινό, υπάρχει ένα πανό που προσελκύει την προσοχή του επισκέπτη με τα ακόλουθα λόγια: "Να το πιο άγριο και επικίνδυνο ζώο του κόσμου". Γεμάτος περιέργεια, ο επισκέπτης μπαίνει μέσα σ' ένα χώρο, όπου υποτίθεται ότι υπάρχει το εν λόγω ζώο, και βρίσκεται μπροστά σ' έναν καθρέφτη που αντανακλά τη μορφή του. Δίπλα ακριβώς υπάρχει μια λίστα από φρικαλεότητες που ο άνθρωπος έχει διαπράξει επάνω στη γη. Αδύνατον για τον επισκέπτη να μην αισθανθεί ότι ο καθρέφτης αυτός λέει την αλήθεια για το ανθρώπινο είδος, στο οποίο και ο ίδιος ανήκει.

Σίγουρα, ο καθένας μας έχει λόγους ν' απελπίζεται με την ανθρώπινη φύση, και αν είναι αρκετά ειλικρινής, ν' απελπίζεται με τον ίδιο τον εαυτό του. Η Βίβλος αποτελεί επίσης έναν άλλο καθρέφτη που στέλνει στον αναγνώστη της την πραγματική εικόνα του ανθρώπου. Μήπως πρόκειται για μια ομορφότερη εικόνα; "«Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας [...] δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό· δεν υπάρχει ούτε ένας».  «Τάφος ανοιγμένος είναι το λαρύγγι τους [...] «Τα πόδια τους είναι γρήγορα στο να χύσουν αίμα [...] Ερήμωση και ταλαιπωρία είναι στους δρόμους τους· και δρόμον ειρήνης δεν γνώρισαν». «Δεν υπάρχει ο φόβος Θεού μπροστά στα μάτια τους» (Ρωμαίους 3:10-16).

Τι κάνουμε όταν ο καθρέφτης μας μας δείχνει χάλια; Αχτένιστους, λερωμένους, άσκημους; Μήπως τον σπάμε; Δε νομίζω! Αντίθετα, σπεύδουμε να διορθώσουμε ότι δε μας αρέσει και επιμένουμε ξανά και ξανά μέχρι να λάβουμε το ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Μήπως θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο γι' αυτά που μας δείχνει η Γραφή για τον εσωτερικό μας άνθρωπο; Αντί να την κλείσουμε βιαστικά ή να πούμε ότι είμαστε εντάξει, θα ήταν σοφότερο να σκύψουμε και να "διορθώσουμε" τις αμαρτίες και τις ατέλειες που φέρνει στην επιφάνεια. Να επιμείνουμε κάτω από το φως της αλήθειας της, ώστε κάποια στιγμή, με τη δύναμη και τη χάρη του Θεού, να μπορούμε να είμαστε "όμορφοι" άνθρωποι που θα αντανακλούν την αγάπη, την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία μιας καρδιάς που έπαψε να είναι σκληρή και άγρια σαν του αρπακτικού ζώου.

Μπορείς να είσαι χρήσιμος στο Χριστό

"Αυτή ό,τι μπορούσε, το έκανε· πρόλαβε να αλείψει το σώμα μου με μύρο για τον ενταφιασμό.Σας διαβεβαιώνω: Όπου αν κηρυχθεί αυτό το ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο, και εκείνο που αυτή έκανε, θα αναφερθεί σε ανάμνησή της". Μάρκος 14:8

Ο Θεός μπορεί μόνο να σου δώσει τη σωτηρία. Εσύ, μπορείς να την αναγγείλεις και σε άλλους;

Ο Ιησούς μπορεί μόνο να σου δώσει ελπίδα. Εσύ, μπορείς να ενθαρρύνεις με τη σειρά σου τους αδελφούς σου και τους ανθρώπους γύρω σου;

Ο Θεός μπορεί μόνο να σου δώσει θεϊκή αγάπη μέσα στην καρδιά σου. Εσύ, δείχνεις στη ζωή σου αυτήν την αγάπη του Θεού;

Ο Ιησούς είναι ο μόνος Δρόμος. Εσύ, Τον δείχνεις στους άλλους;

Ο Θεός μπορεί μόνο να σου δώσει ειρήνη. Εσύ, είσαι ένας εργάτης της ειρήνης στο περιβάλλον σου;

Ο Ιησούς είναι το Φως. Εσύ, αντανακλάς αυτό το φως στα μάτια εκείνων που βλέπουν τη ζωή σου;

Ο Θεός μπορεί μόνο να σου δώσει τη δύναμη. Εσύ, είσαι από αυτούς που σηκώνουν το φορτίο των άλλων στις δύσκολές τους ώρες;

Ο Ιησούς είναι η Ζωή. Εσύ, είσαι ένα κανάλι μέσα από το οποίο αυτή η ζωή εκφράζεται;

Αυτές οι γραμμές, παρμένες από έναν βραζιλιάνικο ύμνο, μας καλούν να είμαστε μια ζωντανή μαρτυρία στο περιβάλλον μας, κι αυτό γιατί ο Θεός είναι Αυτός που δίνει μέσα μας και τη θέληση και τη δύναμη να ενεργούμε.

Το μήνυμα αφορά εσένα πρώτα

" [...]  γύμναζε τον εαυτό σου στην ευσέβεια.[...] Πρόσεχε στον εαυτό σου και στη διδασκαλία..." A' Τιμόθεον 4:7,16

Έχετε διαπιστώσει ότι όταν πούμε σε κάποιο παιδί ότι δεν πρέπει να κάνει το τάδε πράγμα, εκείνο θα μας απαντήσει: "Ναι, αλλά την άλλη φορά, δεν είπες τίποτα όταν το έκανε ο αδελφός μου". Είτε είμαστε γονείς είτε ασχολούμαστε με παιδιά είτε διδάσκουμε, όταν  τους κάνουμε μια παρατήρηση ή τους ζητάμε μια εξυπηρέτηση, δεν είναι καθόλου σπάνιο... να μας παραπέμψουν σε κάποιον άλλο! 

Εδώ πρέπει ν' αναγνωρίσουμε και τη δική μας τάση που αναφέρεται συχνά στους άλλους και που βγάζει στην άκρη το εγώ μας. Δε μας αρέσει και τόσο να μας "δίνουν μαθήματα" και πιστεύουμε ότι αυτά θα ήταν πιο χρήσιμα για κάποιους γύρω μας που τα έχουν ανάγκη!

Όταν ο απόστολος Παύλος γράφει στον Τιμόθεο, το πνευματικό του παιδί, του δίνει  σημαντικές συμβουλές: να καλλιεργεί την ευσέβεια, δηλαδή την προσωπική του σχέση με το Θεό, να διαβάζει και να μελετά τις Γραφές, να κρατά τον εαυτό του καθαρό μέσα στην ηθική διαφθορά του κόσμου. Είναι φανερό ότι επιμένει στον προσωπικό χαρακτήρα του μηνύματος  που του απευθύνει και χρησιμοποιεί συχνά την έκφραση "τον εαυτό σου".

Το Άγιο Πνεύμα απευθύνει το ίδιο μήνυμα σε κάθε άνθρωπο που πιστεύει ειλικρινά στο Θεό. Είμαστε έτοιμοι να το λάβουμε για μας τους ίδιους; Όχι απλά ν' αναγνωρίσουμε την αξία του και να συμφωνήσουμε ότι είναι σπουδαίο, ούτε να σκεφτούμε κάποιον άλλο δίπλα μας, ο οποίος θα όφειλε να το ακούσει γιατί θα του ήταν περισσότερο χρήσιμο απ' ότι σ' εμάς.

Τα μηνύματα που διαβάζουμε μέσα στην Αγία Γραφή αφορούν πρώτα απ' όλα εμάς τους ίδιους που  οφείλουμε να τα κάνουμε δικά μας, να τα ζήσουμε, και με το παράδειγμά μας να τα δείξουμε  στους άλλους γύρω μας.

Δεν μπορείς να Τον εμποδίσεις

"Ο Κύριος φάνηκε σε μένα από παλιά, λέγοντας: Ναι, σε αγάπησα με αιώνια αγάπη· γι' αυτό σε έλκυσα με έλεος". Ιερεμίας 13:3

Δεν μπορείτε να καταργήσετε το Θεό από τη ζωή σας, δεν μπορείτε να Τον εμποδίσετε να σας αγαπάει. Μπορείτε ν' αρνηθείτε τη σωτηρία που σας προσφέρει δια του Ιησού Χριστού, να χαρακτηρίσετε το μήνυμα αυτό σαν έναν από τους πολλούς μύθους του παρελθόντος. Εντούτοις, δεν μπορείτε ακόμη και έτσι να εμποδίσετε το Θεό να σας αγαπάει.

Μπορείτε να πείσετε τους εαυτούς σας ότι ο Θεός δεν υπάρχει, ότι δεν υπάρχει τίποτα απολύτως μετά το θάνατο, κατά συνέπεια δεν έχετε να δώσετε λόγο σε κανέναν. Μπορείτε ακόμη να πείτε ότι ο άνθρωπος είναι ένα δημιούργημα της τύχης, αλλά και πάλι, αυτό δε θα κάνει το Θεό να πάψει να σας αγαπάει.

Μπορεί να είστε κάποιος που αδιαφορεί για όλους και για όλα, που δεν τον ενδιαφέρουν οι νόμοι, ο σεβασμός, η ηθική τάξη, και ως εκ τούτου ακολουθείτε έναν κακό δρόμο και έχετε μια άσκημη συμπεριφορά. Ο Θεός εξακολουθεί να σας αγαπάει, παρ' όλο που δεν το αξίζετε.

Η αγάπη του Θεού είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, μπορεί μόνο να τη γευτεί. Και όταν  γευτεί το μεγαλείο της, αντιλαμβάνεται ότι αυτή η αγάπη είναι ανεξήγητη και ασύλληπτη για τον ανθρώπινο νου. Ο Θεός σας καλεί σήμερα σε μια τέτοια αγάπη, και είναι κρίμα να περάσει κάποιος τη ζωή του χωρίς να  τη δοκιμάσει. Θα έμοιαζε σαν έναν κακόμοιρο ζητιάνο, που ενώ μπορούσε να είχε στην κατοχή του ένα σπουδαίο θησαυρό, τον αρνήθηκε, προτιμώντας να ζητιανεύει πενταροδεκάρες στις γωνιές των δρόμων.

Η αγάπη του Θεού δε μετριέται με τα ανθρώπινα μέτρα μας. Με σπίτια, λεφτά, οικογένεια, υγεία. Η αγάπη του Θεού κοίταξε τη βαθύτερη ανάγκη μας που τίποτα από τα παραπάνω δε θα μπορούσε ποτέ να καλύψει. Κοίταξε τη ρημαγμένη από την αμαρτία ψυχή μας, την κατοχή του φόβου και της απελπισίας μέσα μας, την έλλειψη ειρήνης και χαράς, το ανικανοποίητο εγώ μας που, όσο και αν προσπαθούμε να γεμίσουμε, μένει πάντα κενό. Η αγάπη του Θεού έδωσε τις αποδείξεις της στο σταυρό του Χριστού και εξακολουθεί να τις δίνει και σήμερα με την υπομονή και το έλεος Του στη ζωή μας. Αξίζει να εμπιστευτεί κανείς σε μια τόσο μεγάλη αγάπη.

Μη μένετε στο κατώφλι της πόρτας

"Και ο Κύριος είπε στον Νώε: Μπες μέσα στην κιβωτό εσύ, και ολόκληρη η οικογένειά σου· επειδή, σε είδα δίκαιο μπροστά μου σ' αυτή τη γενεά [...]  και ο Κύριος έκλεισε την κιβωτό από επάνω του. Και ο κατακλυσμός έγινε για 40 ημέρες επάνω στη γη..." Γένεση 7:1,16-17

Μπορούμε να φανταστούμε τι πρόκληση ήταν για το Νώε να κατασκευάσει την κιβωτό, ένα είδος πλοίου 140 μέτρων μήκους περίπου, με τα μέσα εκείνης της εποχής, σχεδόν 2500 χρόνια π.Χ. Γιατί, άραγε, ο Νώε να ανέλαβε τέτοιο κολοσσιαίο έργο, με  ασαφή χρησιμότητα για τους συγχρόνους του που τον έβλεπαν να τη φτιάχνει τόσα πολλά χρόνια, και οι οποίοι σίγουρα θα τον κορόιδευαν και θα τον περιφρονούσαν; Είναι γιατί ο Θεός τον είχε προστάξει να το κάνει.Ο Νώε πίστεψε και υπάκουσε στα λόγια του Θεού, για να δει αργότερα τον Κύριο να πραγματοποιεί αυτό που είχε αναγγείλει. Ο ίδιος ο Θεός έκλεισε την πόρτα της κιβωτού, όταν ο Νώε, η οικογένειά του και τα ζώα πέρασαν το κατώφλι της. 

Και έξω, τι γινόταν; Τρομερές βροχές, που διήρκεσαν 40 μέρες, ξέσπασαν επάνω στη γη και κατέστρεψαν κάθε είδος ζωής, εκτός από εκείνους που βρίσκονταν μέσα στην κιβωτό. Αυτή η βιβλική ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς μας θυμίζει τη σωτηρία που προσφέρει  ο Ιησούς Χριστός. Σήμερα μπορείτε να λάβετε αυτό το δώρο που ο Θεός προσφέρει σε κάθε άνθρωπο που μετανοεί και πιστεύει σ' Αυτόν. Ίσως, όμως, να στέκεστε στο κατώφλι της πόρτας της σωτηρίας και να διστάζετε να μπείτε μέσα. Μπορεί επίσης να έχετε αποφασίσει να κάνετε αυτό το βήμα, να στηρίξετε την αγάπη και την εμπιστοσύνη σας στο Χριστό, αλλά κάτι ακόμη σας κρατάει και το σκέφτεστε. Τίποτα δε βιάζει, φυσικά και έχετε το χρόνο να σκεφτείτε. Εξάλλου, κανείς πρέπει να υπολογίσει το κόστος και τη θυσία που θα υποστεί, ακόμα και τα αστεία και την κοροϊδία του περιβάλλοντός του. Και η απόφαση αναβάλλεται για αύριο ίσως... 

Μην εφησυχάζετε, όμως, με το ότι είστε σχεδόν έτοιμοι να παραχωρήσετε τη θέλησή σας και τη ζωή σας στο Θεό. Το να στέκεστε στο κατώφλι της πόρτας, είναι πολύ κοντά, είναι απίστευτα κοντά... αλλά είναι ακόμη έξω! Έξω από τη χάρη του Θεού, μακριά από Εκείνον που, γιατί όχι, σας περιμένει και θέλει να σας σώσει, όπως και κάθε άλλον άνθρωπο. Μη μείνετε εκεί, αλλά με εμπιστοσύνη δρασκελίστε το κατώφλι της σωτηρίας και μπείτε μέσα στην ασφάλεια της "κιβωτού", την ασφάλεια που προσφέρει η παρουσία του Θεού στη ζωή σας.  Άλλωστε ποιος ξέρει το αύριο; Ίσως ο χρόνος να μην είναι πάντα δικός σας, ούτε οι μελλοντικές συνθήκες να σας επιτρέψουν να πάρετε το δρόμο της επιστροφής...

Ο Θεός απαντά: Ζαχαρίας και Ελισάβετ

"Μη φοβάσαι, Ζαχαρία· επειδή, η δέησή σου εισακούστηκε..." Λουκάς 1:13

Γυναίκα στείρα και τώρα πια σε προχωρημένη ηλικία, ο άντρας της επίσης ηλικιωμένος: Ζαχαρίας και Ελισάβετ, ένα ζευγάρι χωρίς παιδιά και χωρίς μέλλον θα λέγαμε. Ήταν, όμως άνθρωποι που σέβονταν και αγαπούσαν το Θεό και περπατούσαν στις εντολές Του. Πρέπει να προσεύχονταν στον Κύριο για να τους χαρίσει ένα παιδάκι. Και ποιος δε θα το έκανε άραγε; Και πρέπει σίγουρα να Του το ζητούσαν με πίστη και επιμονή. 'Ισως, το δίκαιο αυτό ζευγάρι να ήθελε ν' αφιερώσει το παιδί τους στον Κύριο. Μα καθώς τα χρόνια κυλούσαν, απάντηση δεν έπαιρναν.

Μπορεί να μην παραιτήθηκαν από την προσπάθειά τους γρήγορα, και γεμάτοι με ελπίδα στον Κύριο να εξακολούθησαν να προσεύχονται για τον ερχομό ενός πολυπόθητου παιδιού. Μα τα χρόνια έρχονταν να επιβεβαιώσουν την ίδια μονότονη σιωπή, και στο διάβα τους φαίνεται ότι πήραν μακριά τα όνειρα και την πίστη του ζευγαριού. Στη στειρότητα της Ελισάβετ ήρθε να προστεθεί το αδύνατο της προχωρημένης τους ηλικίας. Παραίτηση και αποδοχή; Μάλλον, μαζί με τη σκέψη:"Ο Θεός δεν ήθελε να μας χαρίσει ένα παιδάκι, δεν πειράζει. Αυτός ξέρει γιατί".

Το κεφάλαιο είχε κλείσει γι΄αυτούς, παρ' όλα αυτά εξακολουθούσαν να υπηρετούν το Θεό με τον ίδιο τρόπο και την ίδια πιστότητα. Κάποια μέρα, και ενώ ο Ζαχαρίας ιεράτευε, του έτυχε ο κλήρος να θυμιάσει. Μπαίνοντας στο ναό να εκτελέσει το ιερατικό του καθήκον, ο Θεός έστειλε τον άγγελο Γαβριήλ να του μεταφέρει ένα υπέροχο μήνυμα: Η προσευχή του είχε απαντηθεί! Θα αποκτούσε με τη γυναίκα του εκείνο το παιδάκι για το οποίο τόσο πολύ είχαν ικετεύσει το Θεό. Ο Ζαχαρίας έμενε να ακούει χωρίς να μπορεί να πιστέψει αυτά τα χαρμόσυνα λόγια. Ένα παιδί στο γήρας τους; Μα πώς είναι δυνατόν; Δεν είχε κλείσει αυτό το θέμα; Δεν είχε δοθεί η αρνητική απάντηση του Θεού και η υπόθεση είχε πια ξεχαστεί; Όχι μόνο δεν είχε ξεχαστεί το θέμα τους, αλλά ο Κύριος τούς έδωσε τη χαρά και την τιμή το παιδί τους να είναι ο μεγάλος προφήτης, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής!

Ο Θεός δεν ξέχασε, αλλά απάντησε στις προσευχές των δικών Του, γιατί ο Θεός δεν ξεχνά. Δεν είναι ένας σιωπηλός Κύριος, αυστηρός και δύσκολος ν' ανοίξει το χέρι Του στα πλάσματά Του. Όχι, ο Θεός έχει πάντα τους λόγους Του όταν αργοπορεί, αλλά αυτοί δεν μπορούν να γίνουν κατανοητοί από εμάς ευθύς εξαρχής. Μόνο όταν δούμε ολοκληρωμένο το σχέδιο του Κυρίου, μόνο όταν προστεθεί και το τελευταίο κομμάτι του παλζ και δούμε όλη την εικόνα, μόνο τότε θα καταλάβουμε γιατί έπρεπε να περιμένουμε τόσο χρόνο για να πάρουμε τις απαντήσεις 

                                                 για τις οποίες προσευχόμασταν και αγωνιζόμασταν τόσα χρόνια. 

Έχει αργήσει ο Θεός στη ζωή σου; Μη φοβάσαι, έχει τους λόγους Του, και να είσαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται για λανθασμένη "καθυστέρηση". Κάνε λίγο ακόμη υπομονή, λίγο ακόμη και θα Τον δεις να σου απαντά και να σου δίνει πλούσια τις ανάγκες σου.