Πέτα το επιτέλους!

"Με ειρήνη και θα πλαγιάσω και θα κοιμηθώ· επειδή, εσύ μόνος, Κύριε, με κατοικίζεις με ασφάλεια". Ψαλμός 4:8

Ίσως αυτή η αφήγηση σας κάνει να γελάσετε και σας θυμίσει τα δικά σας παιδικά χρόνια. Μικρή, δε μου άρεσε πολύ ο ύπνος, δηλαδή τι πολύ, μάλλον δε μου άρεσε καθόλου. Όταν ερχόταν το βράδυ, κοιτούσα να καθυστερήσω έως ότου ο αδελφός μου να πήγαινε στο κρεβάτι του για ύπνο. Επειδή μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο, με το που μπαίναμε κάτω από τα παπλώματα, άρχιζα την κουβέντα, γιατί δε νύσταζα και φοβόμουν το σκοτάδι. Ο αδελφός μου είχε  την εκνευριστική συνήθεια να κοιμάται μόλις το κεφάλι του άγγιζε το μαξιλάρι. Τι κουβέντα, χαμπάρι δεν έπαιρνε, παρά, μέσα από κάτι μουγκρητά στον ύπνο του, μου έλεγε να τον αφήσω επιτέλους να κοιμηθεί! Τον άφηνα για να πάω στη συνέχεια στο δωμάτιο των γονιών μου, οι οποίοι, άλλοτε με καλοσύνη άλλοτε με απειλή, με έστελναν πίσω στο κρεβάτι μου. 

Τότε βρέθηκε η παρηγοριά του πανιού. Το τύλιγα στα δάκτυλά μου, το έβαζα κάτω από τη μύτη μου και το μύριζα, λες και ήθελα να συγκρατήσω τον πόνο μου, και έτσι κοιμόμουν. Το πανί έγινε μεγάλος φίλος, σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσα να το αποχωριστώ ούτε όταν πήγα στην πρώτη δημοτικού. Το τι είχα ακούσει από συγγενείς και φίλους γι' αυτό το πανί, δε λέγεται. Ούτε οι κοροϊδίες ούτε οι απειλές ούτε η φωνή της μητέρας μου, που έλεγε ότι τρίψε τρίψε κατέστρεψα την ωραία μύτη που είχα, δεν ήταν ικανά να με μεταπείσουν. Μέχρι που το καλοκαίρι που θα πήγαινα δευτέρα δημοτικού, αποφάσισα να το αποχωριστώ, γιατί κάνοντας διακοπές με άλλα παιδιά κόντευα να γίνω ρεζίλι. Το πανί ήταν παρηγοριά και ασφάλεια, αλλά από κάποια ηλικία και μετά καταντούσε γελοίο.

Καθώς μεγάλωσα και γνώρισα τον Κύριο, κατάλαβα τι μπορεί να σημαίνει να πρέπει να εγκαταλείψεις πράγματα που αγαπάς και τα θεωρείς απαραίτητα για τη ζωή. Χρειάστηκε να πάρω δύσκολες αποφάσεις για το Χριστό. Χρειάστηκε να μάθω ν' αφήνω τα οικεία "καταφύγια" μου και να στηρίζω την εμπιστοσύνη μου στον Κύριο για κάθε νέο βήμα και κατάσταση που άνοιγε στη ζωή μου. Είναι μια εκμάθηση που κρατάει ακόμη και σήμερα.

Ο Κύριος δημιουργεί στη ζωή όλων μας νέες συνθήκες μέσα από τις οποίες μας αναγκάζει να εγκαταλείψουμε τις ασφάλειες μας, πράγματα που αισθανόμαστε ότι τα έχουμε απολύτως ανάγκη, και χωρίς τα οποία νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε. Θέλει να μας κάνει να προχωρήσουμε σε νέους ορίζοντες, ανανεώνοντας την  εμπιστοσύνη μας σ' Αυτόν. Αν κάνουμε μικρά βήματα πίστης κάθε φορά, εμπιστευόμενοι σ' Αυτόν και τη δύναμή Του, θα έρθουμε περισσότερο κοντά Του και θα γίνουμε πιο δυνατοί. Ας μη φοβόμαστε, λοιπόν, αν κάποια στιγμή μας αφαιρεί κάτι το οποίο όχι μόνο μπορεί να μας κάνει γελοίους, αλλά μπορεί να μας καθυστερεί στο δρόμο της πίστης. Εξάλλου, ο Θεός δεν έχει παρά την επιθυμία να μας προσφέρει ό,τι  το καλύτερο.