Δε σπας τον καθρέφτη

"Επειδή, αν κάποιος είναι ακροατής τού λόγου, και όχι εκτελεστής, αυτός μοιάζει με έναν άνθρωπο, που κοιτάζει το φυσικό του πρόσωπο μέσα σε καθρέφτη·  επειδή, κοίταξε τον εαυτό του, και αναχώρησε, κι αμέσως λησμόνησε ποιος ήταν". Ιάκωβος 1:23-24

Στην Αγγλία, σ' ένα πάρκο ανοικτό στο κοινό, υπάρχει ένα πανό που προσελκύει την προσοχή του επισκέπτη με τα ακόλουθα λόγια: "Να το πιο άγριο και επικίνδυνο ζώο του κόσμου". Γεμάτος περιέργεια, ο επισκέπτης μπαίνει μέσα σ' ένα χώρο, όπου υποτίθεται ότι υπάρχει το εν λόγω ζώο, και βρίσκεται μπροστά σ' έναν καθρέφτη που αντανακλά τη μορφή του. Δίπλα ακριβώς υπάρχει μια λίστα από φρικαλεότητες που ο άνθρωπος έχει διαπράξει επάνω στη γη. Αδύνατον για τον επισκέπτη να μην αισθανθεί ότι ο καθρέφτης αυτός λέει την αλήθεια για το ανθρώπινο είδος, στο οποίο και ο ίδιος ανήκει.

Σίγουρα, ο καθένας μας έχει λόγους ν' απελπίζεται με την ανθρώπινη φύση, και αν είναι αρκετά ειλικρινής, ν' απελπίζεται με τον ίδιο τον εαυτό του. Η Βίβλος αποτελεί επίσης έναν άλλο καθρέφτη που στέλνει στον αναγνώστη της την πραγματική εικόνα του ανθρώπου. Μήπως πρόκειται για μια ομορφότερη εικόνα; "«Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας [...] δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό· δεν υπάρχει ούτε ένας».  «Τάφος ανοιγμένος είναι το λαρύγγι τους [...] «Τα πόδια τους είναι γρήγορα στο να χύσουν αίμα [...] Ερήμωση και ταλαιπωρία είναι στους δρόμους τους· και δρόμον ειρήνης δεν γνώρισαν». «Δεν υπάρχει ο φόβος Θεού μπροστά στα μάτια τους» (Ρωμαίους 3:10-16).

Τι κάνουμε όταν ο καθρέφτης μας μας δείχνει χάλια; Αχτένιστους, λερωμένους, άσκημους; Μήπως τον σπάμε; Δε νομίζω! Αντίθετα, σπεύδουμε να διορθώσουμε ότι δε μας αρέσει και επιμένουμε ξανά και ξανά μέχρι να λάβουμε το ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Μήπως θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο γι' αυτά που μας δείχνει η Γραφή για τον εσωτερικό μας άνθρωπο; Αντί να την κλείσουμε βιαστικά ή να πούμε ότι είμαστε εντάξει, θα ήταν σοφότερο να σκύψουμε και να "διορθώσουμε" τις αμαρτίες και τις ατέλειες που φέρνει στην επιφάνεια. Να επιμείνουμε κάτω από το φως της αλήθειας της, ώστε κάποια στιγμή, με τη δύναμη και τη χάρη του Θεού, να μπορούμε να είμαστε "όμορφοι" άνθρωποι που θα αντανακλούν την αγάπη, την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία μιας καρδιάς που έπαψε να είναι σκληρή και άγρια σαν του αρπακτικού ζώου.