Αισθάνεσαι ότι είσαι τελευταίος;

 "Δέστε, αυτοί είναι ασεβείς, και ευτυχούν για πάντα· αυξάνουν τα πλούτη τους.  Επομένως, μάταια καθάρισα την καρδιά μου..." Ψαλμός 73:12-13

Τελευταία... δεν καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου! Ακούω ανθρώπους κουρασμένους, τρέχουν, πνίγονται για να ικανοποιήσουν τις βιοτικές ανάγκες και επιθυμίες (στο κάτω κάτω, εμείς δεν επιλέξαμε αυτόν τον τρόπο ζωής;) και στο τέλος μένουν ανικανοποίητοι. Το περίεργο είναι ότι και εμείς οι χριστιανοί παίζουμε στην ίδια «παράσταση», τους ίδιους «ρόλους», για να εισπράξουμε τελικά το ίδιο αποτέλεσμα: τη διάψευση και το ανικανοποίητο.

Οι άνθρωποι γύρω μας έχουν γίνει πολύ ευαίσθητοι, λίγο τους αγγίζεις και «σπάνε». Μιλώντας με μια χριστιανή φίλη  μου άκουσα το εξής: «Μια ζωή να τρέχουμε και να είμαστε κατά κόσμο οι τελευταίοι;… Μήπως πάω για κατάθλιψη;» Δε θα την αδικήσω καθόλου, γιατί ναι, όλοι έχουμε κατάθλιψη λίγο ως πολύ. Και μιλώ για τους χριστιανούς, που έχουν ελπίδα και Κύριο. Η αιτία είναι εύκολο να διαγνωστεί. Γιατί κατά κόσμο, όπως λέμε, θα έπρεπε να ήμασταν «κάπως» και δεν είμαστε. Είμαστε κάπως «αλλιώς», και αυτό μας πονάει! Δεν κάνουμε επίδειξη, δεν προβάλλουμε τη «φοβερή» προσωπικότητά μας και τις «άπειρες» ικανότητες μας. Δεν κάνουμε τους άλλους να πιστέψουν κάτι που δεν είμαστε (ακόμη και όταν είμαστε κάποιοι και το ξέρουμε), ούτε με την «ακλόνητη αυτοπεποίθησή» μας ρημάζουμε τους άλλους γύρω μας. Ο Χριστός ήταν ο Ένας, ο Μοναδικός, και όμως κουράστηκε, πείνασε, και επιπλέον, δεν έκανε ποτέ εντυπωσιασμούς για να τραβήξει τα βλέμματα επάνω Του. Στον Ησαΐα 42:2 λέει: «Δεν θα φωνάξει ούτε θα ανακράξει ούτε θα κάνει τη φωνή του να ακουστεί στους δρόμους», ενώ εμείς σήμερα χρειάζεται να «διαλαλήσουμε» τα προσόντα μας, αφού είμαστε ό,τι δηλώσουμε.

 

Τέλος, σαν χριστιανοί δουλεύουμε με ευσυνειδησία,  προσφέρουμε στους άλλους από το χρόνο, τα

χρήματα και την ψυχή μας, όταν χρειάζεται. Και ενώ θα άξιζε να είμαστε πρώτοι…είμαστε πάντα τελευταίοι! Αλήθεια, ο Χριστός τι θέση είχε στη γη; Μάλλον ξεχάσαμε ότι δεν είμαστε απ'  αυτόν τον κόσμο, πώς να το κάνουμε; Δεν έχουμε τις ίδιες αρχές, δε μας ορίζει ο ίδιος Κύριος, δεν έχουμε τους ίδιους στόχους. Δε θα μπούμε ποτέ «στα παπούτσια» του.  Θα ζούμε τη ζωή που μας χάρισε ο Θεός, με τις χαρές και τις λύπες της,  αλλά δε θα είμαστε ποτέ σαν τους άλλους.  

Εξάλλου, μήπως όλοι οι άνθρωποι δε βιώνουν τόσες διαψεύσεις; Είναι κοροϊδία ότι αισθάνονται οι πρώτοι και οι καλύτεροι. Τέτοια λόγια λέγονται για να μη χαλάσει η "μαγεία" της εικόνας της  ζωής, και μια επιπόλαιη αισιοδοξία, ενώ κατά βάθος γνωρίζουμε ότι η πραγματική ζωή είναι  δύσκολη και απρόβλεπτη κάποιες φορές, ακόμη κι αν είναι καλοβαλμένη. Η ζωή στη γη  δε θα γίνει ποτέ παράδεισος όσο κι αν προσπαθούμε! Παράδεισος γίνεται μόνο όταν το βλέμμα μας καταφέρει να ξεκολλήσει από τα γήινα, τα τετριμμένα, και στραφεί στα αιώνια πράγματα. Στραφεί στην αληθινή πηγή της ζωής, τον Ιησού Χριστό, και με την ελπίδα της αιωνιότητας στην καρδιά, ζήσουμε εδώ κάτω με υπομονή, θάρρος και χαρά, παρά τις δυσκολίες που αναμφίβολα θα συναντήσουμε. 

Κατάθλιψη; Όχι, ακόμη και όταν μας ζώνει ο πόνος και η απελπισία. Αλλά αν  τύχει να συμβεί στη ζωή μας, και τότε ακόμη έχουμε ζωντανή ελπίδα, γιατί: «εμείς δεν ατενίζουμε σ' αυτά που βλέπονται, αλλά σ' αυτά που δεν βλέπονται· επειδή, αυτά που βλέπονται είναι πρόσκαιρα, ενώ αυτά που δεν βλέπονται είναι αιώνια». Β’ Κορινθίους 4:18