"Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ' αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου". Αποκάλυψη 3:20
Λέγεται ότι ένας χριστιανός ζωγράφος ολοκλήρωνε έναν πίνακα που απεικόνιζε την είσοδο μιας όμορφης κατοικίας στην εξοχή: ένας παλιός πέτρινος τοίχος πάνω στον οποίο στηριζόταν μια κληματαριά, και μια ξύλινη σκαλισμένη πόρτα. Κάποιος φίλος του καλλιτέχνη που βρέθηκε εκεί την ώρα που τον ζωγράφιζε, θεώρησε σωστό να του πει ότι έλειπε ένα ουσιαστικό στοιχείο από τη σύνθεση: το πόμολο της πόρτας. Ο ζωγράφος τού απάντησε τότε: "Μα, αγαπητέ μου, είναι όπως η καρδιά σου: το πόμολο είναι από μέσα!"
Έτσι είναι για όλους μας. Στην καρδιά μας δεν έχουν πρόσβαση παρά μόνο τα πρόσωπα εκείνα στα οποία θέλουμε να δώσουμε χώρο, δηλαδή θέλουμε να τους ανοίξουμε την "πόρτα" της και να τα καλοδεχτούμε. Το κλειδί, και το πόμολο της καρδιάς, δεν τα αρπάζει κανείς με το ζόρι, ούτε εισβάλλει μέσα με το έτσι θέλω. Εμείς επιλέγουμε σε ποιους "θα ανοίξουμε" και εμείς πάλι κρατάμε άλλους μακριά μας.
Ο Χριστός είναι ένα από τα πρόσωπα που χτυπούν την πόρτα της καρδιάς μας μέσα στη φασαρία αυτού του κόσμου. Χτυπά, αλλά δεν πιέζει ώστε να Του ανοίξουμε. Με διάφορους τρόπους και συνθήκες, προσπαθεί να μας κάνει γνωστή την παρουσία Του και να τραβήξει την προσοχή μας στο κάλεσμά Του. Ο Κύριος είναι διακριτικός και ευγενής, περιμένει και υπομένει. Όχι γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αλλά γιατί ξέρει ότι αν φύγει, το κακό, η δυστυχία και η απώλεια θα κυριεύσουν τη ζωή του πλάσματός Του.
Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι θα στέκει εσαεί έξω από την πόρτα της καρδιάς μας. Ο Κύριος θα στέκει μέχρι να πάρει μια απάντηση. Και η απάντηση δε λέγεται πάντα με λόγια. Η αδιαφορία και η περιφρόνηση στο κάλεσμα Του είναι εξίσου εύγλωττες απαντήσεις στην πρόσκλησή Του. Σε μας απομένει να επιλέξουμε αν θα ανοίξουμε στον Κύριο ή θα κάνουμε ότι δεν ακούσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου