"Και ο Κύριος είπε στον Γεδεών: Πολύς είναι ο λαός που βρίσκεται μαζί σου, για να παραδώσω τους Μαδιανίτες στο χέρι του, μήπως ο Ισραήλ καυχηθεί εναντίον μου, λέγοντας: Το χέρι μου με έσωσε". Κριτές 7:2.
Και τώρα ο Γεδεών καλείται να κατέβει στη μεγάλη μάχη. Έχει ήδη κάνει πράξεις υπακοής που έχουν επιβεβαιώσει την "ποιότητα" της πίστης του. Δεν είναι τυχαίο που ο Θεός τον διάλεξε. Εντούτοις, πάλι πρέπει να υπακούσει σε νέες εντολές. Στο συγκεκριμένο "συμβούλιο πολέμου" του Κυρίου δεν υπάρχουν πολλές εισηγήσεις. Ούτε υποβάλλονται σχέδια επίθεσης και δράσης, διότι ο τρόπος διεξαγωγής του καθορίζεται με απόλυτη ακρίβεια από τον ίδιο τον Κύριο.
Και πόσο αλήθεια είναι αυτό στη ζωή μας. Όταν μας καλεί να πολεμήσουμε στο πλευρό Του σε κάποια μάχη, όταν μας στέλνει να διαδραματίσουμε ένα ρόλο κάπου, όταν μας παρακινεί να ενεργήσουμε για τη λύση κάποιου θέματός μας, Εκείνος έχει τον πρώτο λόγο.
Αν "του Κυρίου είναι η μάχη" (Α' Σαμουήλ 17:47), τότε δική Του είναι και η νίκη. Έχει, λοιπόν, το δικαίωμα να θέτει τους όρους Του. Και οι όροι, ανεξάρτητα από το ποιοι θα είναι στην κάθε περίπτωση, έχουν όλοι ένα κοινό υπόστρωμα: την υπακοή μας σε ό,τι θα μας υποδείξει.
Η υπακοή του Γεδεών εδώ μεταφράζεται με την ενέργειά του να ξεκαθαρίσει τον λαό, να πάρει μαζί του μόνο 300 άντρες και να πολεμήσει με σάλπιγγες και λαμπάδες. "Ε, δεν κερδίζονται έτσι μάχες", θα σκεφτεί ο λογικός νους. Πολύ φοβάμαι τον λογικό νου. Όχι γιατί μου αρέσει το παράλογο, κάθε άλλο. Βλέπω, όμως, ότι στον Κύριο αρέσει να Τον εμπιστευόμαστε αφήνοντας πίσω τους τρόπους μας και τα επιχειρήματά μας και προχωρώντας όπως Εκείνος μας δείχνει.
Μην κοπιάζεις να λάβεις απαντήσεις στη ζωή σου, αν δεν έχεις μάθει να υπακούς στον Θεό. Όταν σου λέει αυτά που σου αρέσουν, αλλά και όταν σου λέει πράγματα που δεν σου αρέσουν και σου φαίνονται παράλογα. Υπάκουσε και στις δύο περιπτώσεις. Δεν θα το μετανιώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου