"Και ακριβώς δε γι' αυτό, αφού καταβάλετε κάθε επιμέλεια, προσθέστε στην πίστη σας την αρετή, στην αρετή δε τη γνώση, και στη γνώση την εγκράτεια, στην εγκράτεια δε την υπομονή, και στην υπομονή την ευσέβεια, στην ευσέβεια δε τη φιλαδελφία, και στη φιλαδελφία την αγάπη". Β' Πέτρου 1:5.
Στην εποχή μας έχουμε μάθει να τα κάνουμε όλα γρήγορα. Η ταχύτητα θεωρείται προσόν και επιβραβεύεται καθώς ο επενδυμένος χρόνος στις διάφορες δραστηριότητες πρέπει να είναι παραγωγικός. Αν η παραγωγικότητα συνδυάζεται και με την ελάχιστη καταβολή ψυχικής και σωματικής δαπάνης, ε, τότε έχει κάποιος αγγίξει το ιδανικό!
Αυτήν τη συνήθεια την έχουμε για όλα σχεδόν τα πράγματα. Τα παιδιά θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα. Οι νέοι να βρουν γρήγορα δουλειά. Να καταξιωθούν άμεσα στη ζωή και να γευτούν όσο το δυνατόν πιο νωρίς, δηλαδή πιο γρήγορα, όλες τις απολαύσεις της. Ποιος θέλει να περιμένει ώστε να...
Το ίδιο συμβαίνει και στα πράγματα του Θεού. Συχνά, θέλουμε να γίνουν όλα γρήγορα και με ελάχιστο κόστος. Αναζητούμε ένα "πνευματικό ασανσέρ" μέσα στο οποίο θα μπούμε, θα πατήσουμε το κουμπί ... και θα βρεθούμε ξεκούραστοι στην πνευματική κορυφή. Σε μια σχέση εμπιστοσύνης με τον Θεό και αγιασμού. Σε μια ζωή δύναμης και ευλογιών, που οι άλλοι θα θέλουν να μιμηθούν.
Δυστυχώς όμως, πνευματικό ασανσέρ δεν υπάρχει στη χριστιανική ζωή. Δεν υπάρχει γενικά στη ζωή, διότι για κάθε επιτυχία, αναγνώριση και κατάκτηση που έχει διάρκεια, υπάρχει το ανάλογο αντίτιμο που έχει πληρωθεί. Στην πνευματική ζωή χρειάζεται να καταβάλλει κανείς επιμέλεια ώστε να φτάσει ψηλά. Χρειάζεται υπακοή, πειθαρχία και επιμονή. Σταθερά βήματα και αποφάσεις. Επενδυμένος χρόνος και θυσία σε μικρά αλλά και μεγαλύτερα πράγματα.
Να αφήσουμε την ιδέα του "πνευματικού ασανσέρ" στην άκρη και να πάρουμε τις "σκάλες"; Είναι πιο κουραστικές, αλλά δημιουργούν δυνατά και υγιή πνευματικά σώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου