Christianus sum

"[...] και πρώτα στην Αντιόχεια οι μαθητές ονομάστηκαν Χριστιανοί". Πράξεις των Αποστόλων 11:26.

Κάποια στιγμή οι μαθητές και όσοι πίστευαν στον Χριστό άρχισαν να γίνονται γνωστοί με το όνομα Χριστιανοί. Τόσο τους είχε κυριεύσει  αυτό το όνομα του Χριστού, του οποίου η αγάπη και η θυσία είχαν συγκλονίσει τις ζωές τους.

Γι' Αυτόν μιλούσαν, γι' Αυτόν ζούσαν, Αυτόν υπηρετούσαν. Πώς λοιπόν να μην τους κολλήσουν την  "ετικέτα" Χριστιανός; Αργότερα, καθώς μεγάλωνε η ομάδα των Χριστιανών και κέρδιζε όλο και περισσότερο έδαφος μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Η "χριστιανική ομάδα" είχε εξελιχθεί σε έναν δυνατό και απειλητικό πολιορκητικό κριό που γκρέμιζε σαθρές νοοτροπίες και άλλαζε ζωές. Που άλλους αναστάτωνε και ενοχλούσε και σε άλλους έδινε ελπίδα.

Για να τολμήσεις να πεις  εκείνη την εποχή "Christianus sum" έπρεπε να ήσουν έτοιμος για όλα! Έπρεπε να είχες υπολογίσει καλά το κόστος τόσο για σένα όσο και για την οικογένειά σου, καθώς η απλή ομολογία της χριστιανικής ταυτότητας ήταν κατηγορία που ισοδυναμούσε με έγκλημα. Αντίθετα, σήμερα λέμε με μεγάλη ευκολία : "Είμαι Χριστιανός", γιατί ο καθένας μπορεί να δηλώσει ό,τι θέλει για όσο χρόνο θέλει και όπως θέλει. Η πίστη στον Χριστό έγινε θρησκεία, μια "προτίμηση" όπως τόσες άλλες προτιμήσεις που έχουμε στη ζωή μας. Είναι άκρως προσωπική, συχνά επιλεκτική, με όρια και αρχές που ο καθένας ορίζει από μόνος του. Δεν χρειάζεται να δώσει κανείς λόγο πουθενά, συχνά ούτε στον ίδιο τον Θεό.

"Christianus sum" στην πλειονότητα των περιπτώσεων μάλλον δεν λέει και πολλά πράγματα σήμερα. Η "ταμπέλα" δεν φοβίζει πια, ούτε απειλεί ούτε αναστατώνει. Λυπηρό και απογοητευτικό για εκείνο το Πρόσωπο που έδωσε τη ζωή Του πάνω στον σταυρό. Λυπηρό για τους παλιούς χριστιανούς που ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Λυπηρό για εκείνους που φέρνουν ένα όνομα που δεν τους ανήκει και το οποίο δεν τιμούν όπως Tου αξίζει.