"Καλό είναι και να ελπίζει κανείς, και να εφησυχάζει στη σωτηρία τού Κυρίου". Θρήνοι 3:26.
Πρέπει κανείς να ζει μέσα σε ήρεμες και ευχάριστες συνθήκες ώστε να μπορέσει να αναπαυτεί; Δεν είναι απαραίτητο. Μοιάζει παράδοξο μέσα σε μια κατάσταση ταλαιπωριών και αντιξοοτήτων να μένεις ήσυχος και αναπαυμένος. Η ανάπαυση είναι πρωτίστως προϊόν της εσωτερικής μας κατάστασης και όχι των περιστάσεων που βιώνουμε.
Ο βασιλιάς Δαβίδ ήταν περικυκλωμένος από εχθρούς που ζητούσαν τη ζωή του, κι όμως μπορούσε να πει: "Στον Θεό, βέβαια, αναπαύεται η ψυχή μου· απ' αυτόν πηγάζει η σωτηρία μου" (Ψαλμός 62:1). Συχνά είμαστε ανήσυχοι και αγχωμένοι, γιατί δεν αφιερώνουμε χρόνο να προσευχηθούμε στον Κύριο με μια στάση αληθινής εμπιστοσύνης. Φόβος, αδιέξοδο ή θλίψη μάς κυριεύουν, γιατί δεν έχουμε μάθει να αφηνόμαστε στο έλεος και την πρόνοια του Θεού.
Για να γευτούμε τις ευεργεσίες του Κυρίου και να πειραματιστούμε τις επεμβάσεις Του πρέπει να μάθουμε να Τον πλησιάζουμε κάθε μέρα και πιο πολύ με πίστη και ανάπαυση. Και όσο πιο συχνά στρεφόμαστε σ' Αυτόν, η γαλήνη πλημμυρίζει την ψυχή μας και ο Κύριος ενεργεί με τρόπο αθόρυβο και διακριτικό.
Χρειάζεται να επιμένουμε και να εμμένουμε στην προσευχή. Άλλοτε οι εισηγήσεις του εχθρού και άλλοτε οι επιθέσεις των ανθρώπων, άλλοτε τα προβλήματα και οι θλίψεις μάς πολιορκούν ακατάπαυστα. Ακατάπαυστη ας είναι και η προσευχή μας! Μακάρι να μένουμε στην προσευχή και να μην είναι το πρώτο όπλο που θα καταθέτουμε όταν οι δυσκολίες μάς κυκλώνουν. Ας γίνει η προσευχή μας μια προσευχή εμπιστοσύνης, ευχαριστίας και δοξολογίας. Και εμείς, άνθρωποι εμπιστοσύνης, ευχαριστίας και δοξολογίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου