Προσωπικό ή ομαδικό σχέδιο;

"Γι' αυτό, ο άνθρωπος θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα, και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του, και θα είναι οι δύο σε μία σάρκα ". Εφεσίους 5:31

Είναι ωραίο να γιορτάζεις την αγάπη, την αγάπη στο πρόσωπο του άντρα ή της γυναίκας που ο Θεός σού χάρισε στη ζωή σου! Αλλά πέρα από τις γιορτές και τις ευχές, σκέφτομαι αν υπάρχει σήμερα η εικόνα του ιδανικού, αγαπημένου ζευγαριού. Τα ζευγάρια του παρελθόντος βρίσκονταν μαζί  σε οικογένεια γιατί  αγαπιόντουσαν ή  γιατί ήθελαν να συμμετάσχουν με τον τρόπο τους στη συνέχεια  του  ανθρώπινου πεπρωμένου.

Σήμερα, γιατί δύο άνθρωποι αποφασίζουν να παντρευτούν; Όλοι είναι πεπεισμένοι για την αξία και την ανάγκη του να είσαι ζευγάρι με κάποιον, αλλά ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Στις μέρες μας, αυτό συνδέεται κυρίως με την «προσάρτηση» του άλλου στη δική  μου προσωπική τροχιά, δηλαδή την υπαγωγή του άλλου στο δικό μου σχέδιο για τη ζωή. Παντρεύομαι γιατί αγαπώ φυσικά, αλλά διατηρώ το δικαίωμα να έχω την πλήρη ελευθερία των κινήσεών μου, την εκπλήρωση της ατομικής μου ικανοποίησης και τους απόλυτα προσωπικούς ρυθμούς μου : επαγγελματικούς, συναισθηματικούς, κοινωνικούς. Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη.

Αυτό όμως δεν αποτελεί την εικόνα ενός ιδανικού ζευγαριού. Οι κοινωνιολόγοι μάς λένε ότι «επιτυχημένα» ζευγάρια είναι κυρίως εκείνα που με το χρόνο μαθαίνουν να αφήνουν στην άκρη κομμάτια του εαυτού τους, να κάνουν υποχωρήσεις και αμοιβαίους συμβιβασμούς. Πρόκειται για ζευγάρια που τονίζουν  την ομαδική διάσταση της ύπαρξης τους και όχι την ατομική. Το πλάνο τους περιλαμβάνει τους φίλους, τη συγγένεια, την κοινωνία. Πιο πάνω απ’ όλα όμως, συστατικό στοιχείο της επιτυχίας της σχέσης τους είναι η  ιδέα του «εμείς» που κατευθύνει το σχέδιο της ζωής τους .

Νομίζω ότι αυτό κυρίως εννοεί ο Θεός όταν λέει: «Θα είναι οι δύο σε μία σάρκα» (Εφεσίους 5:31),  καθώς παύει να ισχύει το «εγώ» για χάρη του «εμείς»!  Γιατί, αν και είναι δύο, και εξακολουθούν φυσικά να διατηρούν τις προσωπικότητές τους και τους ατομικούς στόχους τους, αποφασίζουν να παραμερίσουν το εγώ τους ή να το «συγχωνεύσουν» σε ένα κοινά αποφασισμένο «εμείς».

Και η επιτυχία του να λες με χαρά «εμείς» περιλαμβάνει τόσα πολλά που μόνο η αληθινή αγάπη για κάποιον, σαν και αυτή που είχε ο Χριστός για εμάς, μπορεί να το κάνει πραγματικότητα. Η αγάπη που σε κάνει να βλέπεις τον άλλον σαν τον ίδιο σου τον εαυτό, να τον αγαπάς όπως αγαπάς τη σάρκα σου, την οποία «εκτρέφεις και περιθάλπεις» (Εφεσίους 5:29) και ουδέποτε ταλαιπωρείς ή πληγώνεις.

Έχω την  αίσθηση ότι  πραγματικά ευτυχισμένα ζευγάρια, που γιορτάζουν και ζουν την αγάπη, είναι εκείνα που θέλησαν να ξεπεράσουν την προσωπική τους ικανοποίηση για χάρη της ευτυχίας και της απόλαυσης που  δίνει το «εμείς».