Είναι δικά Του, το ξέρεις;

"Ποιος από σας, μεριμνώντας, μπορεί να προσθέσει έναν πήχη στο ανάστημά του;" Ματθαίος 6:27

Ατυχές παράδειγμα, θα μπορούσε να πει κάποιος, είναι αυτό που αναφέρει εδώ ο Χριστός. Σίγουρα, θα αντέτασσε ότι δεν μπορείς να προσθέσεις έναν πήχη στο ανάστημά σου όσο κι αν μεριμνήσεις, αλλά μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα στη ζωή όταν κυνηγάς τις ευκαιρίες, οργανώνεις το χρονοδιάγραμμα δράσης σου και μεθοδεύεις τις κινήσεις σου! 

Παρ' όλα αυτά, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Γιατί αυτά που πιστωνόμαστε ως δικές μας επιτυχίες και ικανότητες σε διάφορους τομείς, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα δώρα και το έλεος του Θεού, ο οποίος "βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους" (Ματθαίος 5:45). 

Και ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Το ότι είμαι έξυπνος άνθρωπος ή μεθοδικός, πού το βρήκα; Το ότι μπορεί να έχω κριτική ικανότητα και διαισθητική αντίληψη, πώς το κληρονόμησα; Το ότι μπορεί να είμαι ευπαρουσίαστος, είναι δικό μου κατόρθωμα; Η αυθόρμητη απάντηση είναι: έτσι γεννήθηκα, μου το δίδαξαν στο σπίτι μου ή προσπάθησα και τα κατάφερα. Αλλά ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι έξυπνοι. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν με αναπηρίες, μεγάλωσαν σε φτωχά ή προβληματικά σπίτια, που ελάχιστα μπόρεσαν να τους προσφέρουν. Σε πόσους άλλους δεν ανατράπηκε απροσδόκητα η ζωή τους και βρέθηκαν παγιδευμένοι σε δυσάρεστες συνθήκες ή τους χτύπησαν  κακοτυχίες;

Έχετε παρατηρήσει άτομα, που η ζωή τους έχει πάει καλά στο γάμο τους, στα παιδιά τους, στη δουλειά τους, στις συνθήκες που βιώνουν, ώστε να διαπιστώσετε πόση αυταρέσκεια και αυτοϊκανοποίηση εκπέμπουν; Πιστεύουν ότι τα κατάφεραν καλά, ότι τους άξιζε μια τέτοια "τύχη". Κοιτάζουν τους άλλους με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο οικτιρμού, γιατί θεωρούν ότι δεν είχαν τις ίδιες δυνατότητες, την ίδια εξυπνάδα ή και πνευματικότητα. Αυτοί ήταν οι ικανοί, οι άλλοι ήταν αδαείς και ανόητοι. 

Το καταλαβαίνεις επίσης από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν αυτά "τα δώρα"  του Θεού στη ζωή τους. Είναι δικά τους κεκτημένα, αδιαπραγμάτευτα, των οποίων δικαιούνται τον αποκλειστικό έλεγχο, και που στόχο έχουν  μόνο τη δική τους ικανοποίηση. 

Είναι μεγάλη παγίδα και ανοησία επίσης να κάνουμε τα δώρα του Θεού δικά μας και να τα εκλαμβάνουμε σαν καρπούς των κόπων και της εξυπνάδας μας. Ό,τι κι αν έχουμε, είναι εκατό τοις εκατό δικό Του τελικά. Μας το έδωσε Εκείνος γιατί έτσι ήθελε. Και με το ίδιο δικαίωμα μπορεί κάποια στιγμή να μας το αφαιρέσει. Αν κατανοήσουμε αυτό το μάθημα, ίσως να μην χρειαστεί να περάσουμε, όπως ο Ναβουχοδονόσορας, από μεγάλη ταπείνωση και στέρηση  για να το μάθουμε.