Πρόσφερέ τα σ' Εκείνον

"Και εκείνος είπε: Φέρτε τα εδώ σε μένα [...] και πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό τα ευλόγησε [..]  Και έφαγαν όλοι, και χόρτασαν· και σήκωσαν το περίσσευμα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα". Ματθαίος 14: 18-20

Έχετε βρεθεί στη θέση να πείτε: "Φτάνει πια! Τώρα πρέπει να ξεκουραστώ, να κοιτάξω και λίγο τον εαυτό μου". Αλλά την ίδια στιγμή που το λέμε, δίπλα μας υπάρχει ανάγκη. Το παιδί μας που χρειάζεται βοήθεια στο διάβασμα, ο πατέρας μας που είναι άρρωστος και περιμένει τη βοήθειά μας, ένας γνωστός μας που θα ήθελε τόσο να του κάνουμε μια επίσκεψη. Και εμείς φυσικά δεν θέλουμε, γιατί πιθανόν να έχουμε κουραστεί και δεν μπορούμε άλλο πια. Δεν έχουμε άλλο χρόνο για ξόδεμα, ούτε χρήματα, ούτε δυνάμεις.

Πόσες φορές δεν είπαμε στον Ιησού: "Ο τόπος είναι έρημος, και η ώρα έχει ήδη περάσει· απόλυσε τα πλήθη για να πάνε στις κωμοπόλεις και να αγοράσουν τροφές για τον εαυτό τους" (Ματθαίος 14:15). Πόσες φορές δεν Του θυμίσαμε με τον τρόπο μας ότι δεν πάει άλλο, για να ακούσουμε από το στόμα Του να μας λέει: "Δεν έχουν ανάγκη να πάνε· δώστε τους εσείς να φάνε" (εδ.16). Μάλλον δεν κατάλαβε ο Κύριος ότι δεν έχουμε στη διάθεσή μας "παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια" (εδ. 17).

Πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες των άλλων όταν καλά καλά αυτά που έχουμε δεν φτάνουν ούτε για εμάς τους ίδιους; Μοιάζει ακατανόητη η υπόδειξη του Χριστού, πολύ περισσότερο η προσταγή Του "Φέρτε τα εδώ σε μένα" (εδ.18). Μα η αλήθεα είναι ότι όταν δίνουμε στον Κύριο από τα λίγα που έχουμε όχι μόνο χορταίνουν οι άλλοι, αλλά περισσεύουν άφθονα για εμάς.

Υπήρχαν φορές που ο Θεός μού ζήτησε να κάνω πράγματα για τους άλλους σε περιόδους της ζωής μου που αυτό ήταν αδύνατο. Έπρεπε να "φτωχύνω" εντελώς από χρόνο, από ξεκούραση, από ψυχική ανάπαυση. Ήταν ακατόρθωτο αυτό που έπρεπε να διεκπεραιώσω, ήταν ψυχοφθόρο από κάθε άποψη. Κι όμως έγινε! Ο Θεός ευλογούσε τον ελλιπή χρόνο, τη δουλειά που είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, την ελάχιστη ξεκούραση, τη θλίψη.

Όταν τελείωσε αυτό το κεφάλαιο, μπορώ να βεβαιώσω ότι βρέθηκα στο σημείο από όπου είχα ξεκινήσει. Ήταν σαν να μην είχε περάσει τίποτα από πάνω μου. Ήμουν ακμαία, με κέφι για τη ζωή. Τότε κατάλαβα ότι μάζευα τα περισσέματα. Είχα δώσει στον Κύριο λίγους άρτους και κάτι ψαράκια. Είχα πάρει πίσω ένα κοφίνι και είχαν ευλογηθεί τόσοι άλλοι.