Κοιτάζοντας στη σωστή κατεύθυνση

"O Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού". Β' Τιμόθεον 1:7

Κάποιος είχε πει: "Υπάρχουν τρεις τρόποι που κοιτάει κανείς. Αν θέλεις να είσαι δυστυχισμένος, κοίταξε μέσα σου. Αν θέλεις ν' αφαιρεθείς, κοίταξε γύρω σου. Αν θέλεις να γνωρίσεις την ειρήνη, κοίταξε ψηλά". Πολλοί χριστιανοί στερούνται αληθινής χαράς και απελευθέρωσης γιατί κοιτάζουν συνεχώς μέσα τους. Το αποτέλεσμα; Αισθάνονται πάντα άθλιοι, αδύναμοι και γεμάτοι αμφιβολίες. 

Δεν είναι ότι ο Χριστός δεν τους έχει καθαρίσει με το αίμα Του. Φυσικά και το έχει κάνει, εφόσον μετάνιωσαν και Του αφιέρωσαν τη ζωή τους. Δεν είναι ούτε ότι δεν ξέρει την αμαρτωλή φύση τους, η οποία συχνά αντιστέκεται στις εντολές του Θεού, παρασύρεται, αμαρτάνει. O Θεός ξέρει πολύ καλά τι είδους ανθρώπους κάλεσε στη βασιλεία Του. Είναι Αυτός που "διάλεξε τα μωρά τού κόσμου [...] και τα ασθενή [...] τα αγενή τού κόσμου και τα εξουθενημένα [...] εκείνα που θεωρούνται για τίποτε, για να καταργήσει αυτά που θεωρούνται κάτι. Για να μη καυχηθεί καμιά σάρκα μπροστά του".Α' Κορινθίους 1:28.

Το πρόβλημα είναι ότι εμείς έχουμε συχνά μια παραποιημένη εικόνα της φύσης μας. Νομίζουμε ότι επειδή δώσαμε τη ζωή μας στο Χριστό, η αμαρτία πέθανε μια για πάντα. Η αμαρτία μπορεί να νικήθηκε οριστικά στο σταυρό από το Χριστό, μπορεί να αθετήθηκε σαν δύναμη εξουσίας επάνω μας... αλλά είναι εδώ! Γύρω στον κόσμο μας τη βλέπουμε να βασιλεύει, μας προσκαλεί να ενδώσουμε στα κελεύσματά της, μας παραπλανά.

Αλλά πολύ συχνά τη βλέπουμε και πάνω μας. Κομμάτια της δεν λένε να πεθάνουν, άλλα νεκρανασταίνονται ή ξυπνούν από κει που δεν ξέραμε καλά καλά ότι υπάρχουν. Η ολοκληρωτική νίκη εναντίον της αμαρτίας δεν είναι υπόθεση ενός έτους ή κάποιων δεκαετιών, αλλά υπόθεση μιας ζωής. Γι' αυτό όποιος κοιτάζει συνέχεια μέσα του, όποιος αναμασά τις πτώσεις και τα λάθη του, όποιος παίρνει βαριά τις ήττες του, σύντομα θα κουραστεί. Θα χάσει το θάρρος Του στον Κύριο, την πίστη Του στο λυτρωτικό αίμα Του που μας δικαιώνει. Μα κυρίως, θα βρει απέναντί του το δυνατό εχθρό του, το διάβολο, να τον κατηγορεί και να τον εξουθενώνει, μπλέκοντάς τον σε θλιβερά δεσμά ενοχών. 

Τα παιδιά του Θεού δεν έχουν πνεύμα δειλίας, ούτε φόβου ακόμη και όταν συμβεί να αμαρτήσουν. Η αγάπη τους στο Κύριο και η δική Του προς αυτά διώχνει έξω κάθε φόβο. "Φόβος δεν υπάρχει μέσα στην αγάπη, αλλά, η τέλεια αγάπη βγάζει έξω τον φόβο [...]" Α' Ιωάννης 4:17.