"Επιμένετε στην προσευχή, αγρυπνώντας σ' αυτή με ευχαριστία". Κολοσσαείς 4:4.
Νομίζω ότι η λέξη "ευχαριστώ" είναι μία από τις λέξεις που λέμε με δυσκολία. Σκεφτείτε πόσες φορές μέσα στη μέρα ευχαριστούμε τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν, έχοντας συνείδηση της προσφοράς και της αγάπης τους για μας. Πόσο συχνά σταματάμε την κούρσα των υποχρεώσεών μας για να πούμε ευχαριστώ σε κάποιον για ό,τι είναι και ό,τι έχει κάνει για μας. Ίσως γιατί τα περισσότερα θεωρούνται δεδομένα και, μέσω της μηχανικής επανάληψης, γίνονται ρουτίνα.
Αυτό ισχύει συχνά στη σχέση μας με το Θεό. Τρέχει η μέρα, τρέχουν οι υποχρεώσεις, και μαζί τους τρέχουμε και εμείς μήπως τα προφτάσουμε όλα. Τα αιτήματα και οι ανάγκες πληθαίνουν, αλλά κάπου στη "διαδρομή" ξεχνάμε την ευχαριστία μας στο Θεό.
Κυρίως, δεν ευχαριστούμε για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί δεν αισθανόμαστε ότι πήραμε αρκετά. Όταν η λίστα μου είναι γεμάτη από αιτήματα, και εγώ δεν βλέπω σπουδαίες απαντήσεις, γιατί να ευχαριστήσω τον Θεό; Το νερό που πίνω χωρίς να γίνεται πόλεμος γύρω μου, το σπιτάκι που έχω, το αυτοκίνητο που με μετακινεί, η χιλιοσυνηθισμένη έξοδος με τους φίλους μου, η ντουλάπα με τα ρούχα που μπορώ και ανανεώνω, και τόσα άλλα, γιατί να μην είναι λόγοι συχνής ευχαριστίας;
Δεύτερον, δεν ευχαριστούμε γιατί είμαστε αγνώμονες και εγωιστές. Ακόμη και για απαντήσεις σε μεγάλα μας προβλήματα, σκεφτείτε πόσο συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε το ευχαριστώ μας στον Κύριο. Το λέμε "βιαστικά" και περνάμε αμέσως στο επόμενο αίτημα στη λίστα μας που περιμένει λύση.
Αν ξέραμε να λέμε με ευγνωμοσύνη "ευχαριστώ" στον Κύριο για κάθε δώρο και κάθε αθόρυβη επέμβασή Του στη ζωή μας, ίσως να ήμασταν πιο πλούσιοι από τις θαυμαστές απαντήσεις Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου