"Και είπαν αναμεταξύ τους: Δεν καιγόταν μέσα μας η καρδιά μας, όταν μας μιλούσε στον δρόμο, και μας εξηγούσε τις γραφές;" Λουκάς 24:32
Η βιβλική ιστορία με τους δύο μαθητές που πήγαιναν στην κωμόπολη Εμμαούς είναι από τις πιο αγαπημένες μου. Ανατρέχω συχνά σ' αυτήν, όταν η αμφιβολία και η απογοήτευση γεμίζουν την καρδιά μου και βρίσκω πάντα τον Κύριο να με συναντά στη δική μου πορεία "προς Εμμαούς" και να συνομιλεί μαζί μου για όλους τους φόβους και τις απογοητεύσεις που αντιμετωπίζω. Μήπως έχετε την ίδια εμπειρία;
Σκυθρωποί, απογοητευμένοι, φοβισμένοι, πόσες φορές δεν συνομιλούμε μεταξύ μας για ένα σωρό θέματα που μας απασχολούν, για εκείνα τα αδιέξοδα που συναντήσαμε και σύντριψαν τις ελπίδες μας. Για τον Κύριο που μας "άφησε" μόνους να παλεύουμε και να αναρωτιόμαστε, ενώ εμείς "ελπίζαμε ότι αυτός είναι εκείνος που επρόκειτο να λυτρώσει τον Ισραήλ" (Λουκάς 24:21).
Ευχαριστούμε τον Χριστό γιατί πάντα έρχεται να μας συναντήσει στο δρόμο των αμφιβολιών μας. Θα ακούσει για άλλη μια φορά τα ερωτηματικά μας και ίσως η καρδιά Του πονέσει, γιατί είμαστε "ανόητοι και βραδείς στην καρδιά" (εδ. 25) στο να πιστεύουμε με απλότητα όσα διαβάζουμε στη Βίβλο και όσα Εκείνος μας δίδαξε.
Ο Χριστός, όμως, δεν θα μείνει εκεί. Διότι, δεν έρχεται να μας βρει στην πορεία μας για να μας μαλώσει, αλλά για να μας εξηγήσει, ξανά από την αρχή, όλα αυτά που δεν καταλάβαμε ή που δεν αγκαλιάσαμε με την πίστη που θα έπρεπε. Ο Κύριος έρχεται για να αναστήσει τις ελπίδες μας και να επιβεβαιώσει την αλήθεια των λόγων Του. Ανοίγοντας τη διάνοιά μας, ώστε να δούμε καθαρά, κάνει το θλιβερό μονοπάτι μας μια καινούργια εμπειρία της αγάπης Του.
Αν η δική σου πορεία "προς Εμμαούς" κρύβει απογοήτευση, μπορεί να γίνει, ταυτόχρονα, ο δρόμος όλων των αναστημένων ελπίδων.
(Φωτογραφία: Το δείπνο προς Εμμαούς, Rembrandt, 1629, Μουσείο Jacquemart-André, Παρίσι)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου