Παρηγορώντας σωστά

"Πνεύμα Κυρίου τού Θεού είναι επάνω μου· επειδή, ο Κύριος με έχρισε για να ευαγγελίζομαι στους φτωχούς [...] για να παρηγορήσω όλους αυτούς που πενθούν". Ησαΐας 61:1-2.

Κάπου διάβασα ποιες άστοχες φράσεις λέμε για να παρηγορήσουμε κάποιον και οι οποίες πρέπει να αποφεύγονται, γιατί δεν δίνουν τελικά καμιά παρηγοριά. "Μη στενοχωριέσαι, μην κλαις, όλα θα πάνε καλά, να δεις εγώ τι έπαθα", και άλλα παρόμοια, μόνο λόγια παρηγοριάς δεν θεωρούνται σύμφωνα με τη γνώμη κάποιων ειδικών. Πιστεύουν ότι η μεγαλύτερη παρηγοριά για την πονεμένη ψυχή είναι μια άνευ όρων σιωπηλή αγκαλιά.

Δεν ξέρω αν πράγματι οι παραπάνω φράσεις δεν ωφελούν ή αν μια σιωπηλή αγκαλιά μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο για να παρηγορήσεις κάποιον. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Χριστός μπορούσε πάντα να παρηγορήσει! Αυτός είπε: "Ο Κύριος ο Θεός μου έδωσε γλώσσα όπως των διδαγμένων, για να ξέρω πώς να μιλήσω έναν λόγο προς τον κουρασμένο σε κατάλληλο καιρό" (Ησαΐας 50:4). Ήξερε πώς να μιλήσει τον κατάλληλο λόγο στον πονεμένο άνθρωπο, αλλά ήξερε και την κατάλληλη στιγμή.

Αν αποτυγχάνουμε να παρηγορήσουμε σωστά, αγγίζοντας τις συντριμμένες καρδιές, είναι γιατί δεν ξέρουμε ούτε τι έχουν περάσει ούτε τι έχουν ανάγκη. Συχνά δεν νοιαζόμαστε να καταλάβουμε, απλά συμπονούμε περιστασιακά. Ο Χριστός, όμως, ξέρει, γιατί πέρασε από τους δρόμους μας. Ξέρει, γιατί αγαπάει. Ξέρει, γιατί ενδιαφέρεται και  ψάχνει να ανακουφίσει και όχι απλά ν' ακούσει.

Οι άνθρωποι που αγγίζονται από εμάς όταν τους παρηγορούμε, είναι κυρίως εκείνοι που περνούν από τις διαδρομές που και εμείς έχουμε περάσει. Σ' αυτούς έχουμε κάτι ουσιαστικό να πούμε. Στους άλλους η φωνή μας αντηχεί συχνά ξένη ακόμη και στα ίδια μας τ' αυτιά. Αν δεν ξέρουμε πώς να παρηγορήσουμε σωστά, την κατάλληλη στιγμή και με τον κατάλληλο τρόπο, είναι καλύτερο να σωπάσουμε. Αλλά αν ξέρουμε, ας μη σιωπήσουμε. Με το να μοιραστούμε την εμπειρία μας με συνετό τρόπο, δεν "ξεγυμνωνόμαστε" ή ντροπιαζόμαστε. Πολύ περισσότερο, δεν ταπεινωνόμαστε, αλλά βοηθάμε κάποιον να καταλάβει ότι αυτά που περνάει είναι μερίδιο της ανθρώπινης πραγματικότητας και της αμαρτωλής φύσης μας, για την οποία ο Χριστός έχει πάντα τη γιατρειά.