Πληγωμένο σώμα

"[...] για να είναι όλοι ένα· όπως εσύ, Πατέρα, είσαι σε ενότητα με μένα και εγώ σε ενότητα με σένα, να είναι κι αυτοί ένα σε ενότητα με μας· για να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες". Ιωάννης 17:21.

Ήταν ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που απεγνωσμένα καλούσε σε προσευχή. Αν τα γραπτά λόγια είχαν φωνή και μπορούσαν να κλάψουν και να ικετέψουν, αυτό το μήνυμα ήταν ένα τέτοιο. Διωκόμενοι χριστιανοί σε κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής καλούσαν απεγνωσμένα σε προσευχή, γιατί κινδύνευε η ζωή τους έπειτα από την επέλαση εξτρεμιστών μουσουλμάνων. Πολλοί ανταποκρίθηκαν σ' αυτό το αίτημα επείγουσας προσευχής και σίγουρα πολλοί είναι αυτοί που αγωνιούν για το σώμα του Χριστού, που διώκεται σε διάφορες μεριές της γης.

Και εμείς εδώ στη Δύση, στην καλύτερη περίπτωση, θα πάμε άλλη μια φορά στην εκκλησία για να καθίσουμε αναπαυτικά και ανέμελα στα καθίσματά μας, να ακούσουμε ένα ακόμη κήρυγμα και να χαρούμε με τους αδελφούς μας. Στη χειρότερη, κάποιοι θα φέρουν  πικρίες και παράπονα μαζί τους. Κάποιοι άλλοι κάτι ιστορίες παρεξήγησης που τις συναντάς στα μικρά παιδιά. Άλλοι πάλι θα φέρουν την ανάγκη τους για προβολή, ενώ άλλοι θα δείξουν τις προτιμήσεις ή τις αντιπάθειές τους για διάφορα πρόσωπα.

Η Εκκλησία, το σώμα του Χριστού, εξακολουθεί να είναι ένα ταλαιπωρημένο, πληγωμένο σώμα. Και αυτό είναι κατανοητό για τις περιοχές που το ευαγγέλιο διώκεται, αλλά πληγωμένο και στις δικές μας συνάξεις, που η ειρήνη βασιλεύει, πώς γίνεται; Αν το σώμα του Χριστού είναι πληγωμένο και αδύναμο στις χριστιανικές χώρες μας, είναι γιατί δεν καταλάβαμε ότι κυρίως Εκκλησία σημαίνει ενότητα, ομοψυχία και κοινωνία αγάπης με τον Θεό και τους αδελφούς, ώστε να μαρτυρεί με τη ζωή και τα λόγια της Εκείνον. Όλα τα υπόλοιπα, αν και χρήσιμα, είναι συμπληρωματικά, αλλά όχι απαραίτητα. Χωρίς διακονίες μπορεί να ζήσει η εκκλησία, χωρίς ενότητα δεν ζει. Χωρίς εκδηλώσεις και δραστηριότητες πάλι ζει -το αποδεικνύουν αυτό οι διωκόμενοι χριστιανοί- χωρίς αγάπη προς τον Θεό και ομοψυχία με τους αδελφούς δεν ζει. 

Ας σκεφτούμε, αξίζει να πληγώνεται το σώμα του Χριστού από τα παράπονα και τις πικρίες μας, τις επιθυμίες και τους στόχους μας, την αδιαφορία μας ή την σκληρότητά μας; Αξίζει;