"Και ο άνθρωπος ο Μωυσής ήταν υπερβολικά πράος, περισσότερο από όλους τους ανθρώπους, που ήσαν επάνω στη γη". Αριθμοί 12:3.
Αν στη Βίβλο δεν υπήρχε αναφορά για τον χαρακτήρα του Μωυσή, πριν περάσει σαράντα χρόνια στην έρημο, θα λέγαμε: "Α, τον τυχερό! Ήταν ένας πράος άνθρωπος και κατάφερε ν' ανταπεξέλθει στο βαρύ έργο που του εμπιστεύτηκε ο Θεός". Ξέρουμε, όμως, καλά ότι ο Μωυσής δεν ήταν εξ εξαρχής πράος. Όταν σκότωσε έναν Αιγύπτιο, που αδικούσε έναν Εβραίο, ή ανακατεύτηκε σαν επιδιαιτητής για να λύσει τις διαφορές μεταξύ δύο συμπατριωτών του, φαίνεται να τον διέκρινε η πραότητα;
Ο Μωυσής έγινε ταπεινός και πράος στο περιθώριο. Στην έρημο και τη σιωπή. Εκεί έμαθε να κάνει ταπεινές δουλειές. Να ανέχεται άξεστους βοσκούς, να αδικείται, να συναναστρέφεται απλούς ανθρώπους, γυναίκες και παιδιά. Αγράμματους και ακαλλιέργητους. Αυτός που είχε μεγαλώσει στα "πούπουλα" του παλατιού του Φαραώ, ο έξυπνος και ικανότατος, που είχε διδαχτεί τη σοφία των Αιγυπτίων και είχε συνηθίσει να περνάει και να σκύβουν το κεφάλι τους οι γύρω, χρειαζόταν να μάθει την πραότητα και την ταπείνωση.
Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έρημος σε κάνει ταπεινό. Η έρημος σε κάνει υπομονετικό. Σε κάνει μακρόθυμο. Σε μαθαίνει να είσαι υπάκουος και εργατικός, να εκτιμάς τα απλά πράγματα, χωρίς να ζητάς αναγνώριση και προβολή. Η έρημος σε κάνει αυτάρκη.
Ο Χριστός πέρασε από την έρημο. Ο Απ. Παύλος, πριν ξεκινήσει επίσημα το αποστολικό του έργο, πέρασε και αυτός από μια σύντομη έρημο. Ο Ιωάννης στην Πάτμο, επίσης. Έρημος δεν σημαίνει πνευματική ξηρασία. Η έρημος είναι προσθήκη καθαρής αξίας επάνω στην ήδη πνευματική αξία και προσωπικότητα που σου έδωσε ο Χριστός όταν μετανόησες. Η έρημος είναι προσθήκη καθαρού χρυσαφιού πάνω στον χαρακτήρα σου. Αν τη διασχίσεις με πνεύμα υπομονής και υπακοής στον Θεό, θα το καταλάβεις και θα δεις τα αποτελέσματά της επάνω σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου