Απλός συνοδηγός;

«Μαζί με τον Χριστό έχω συσταυρωθεί, ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα…». Γαλάτες 2:20

Ποιος βρίσκεται, άραγε, στο τιμόνι της ζωής σου; Οι άνθρωποι συνηθίζουν να κατευθύνουν οι ίδιοι τη ζωή τους θεωρώντας ότι ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν και που πηγαίνουν. Τουλάχιστον έτσι πιστεύουν, ανεξάρτητα αν τ’ αποτελέσματα τούς διαψεύδουν.  Άλλοι πάλι φαίνεται ότι διαγράφουν μια επιτυχημένη πορεία, ζηλευτή στα μάτια των άλλων, χωρίς να μπορεί να μαντέψει κανείς τι κρύβει από πίσω.  

Το παράξενο, όμως, είναι ότι και πολλοί χριστιανοί στις μέρες μας έχουν αναλάβει οι ίδιοι να είναι οδηγοί στη ζωή τους και έχουν τοποθετήσει τον Ιησού Χριστό στη θέση του συνοδηγού. Τους δίνει πού και πού πνευματικές οδηγίες και συμβουλές αλλά δεν είναι στη θέση που Του αρμόζει να είναι: στο τιμόνι! Η αλήθεια είναι ότι παραδεχόμαστε ότι ο Χριστός πέθανε για μας, αλλά αυτό από μόνο του είναι αρκετό; Εφόσον ο Χριστός πέθανε στη θέση μας επάνω στο σταυρό, κάτι από τον εαυτό μας πέθανε μαζί Του και αυτό είναι η δύναμη της αμαρτίας επάνω μας, η επιθυμία, ο εγωισμός, οι δικοί μας δρόμοι και η έλξη που ασκούσαν στην καρδιά μας. Αν έχουμε σταυρωθεί μαζί με το Χριστό, τότε δεν μπορεί το τιμόνι της ζωής μας να είναι στα δικά μας τα χέρια! Ούτε να ακολουθούμε τους προορισμούς εκείνους που μας απομακρύνουν από Αυτόν. Ο Χριστός πέθανε όχι μόνο για να συγχωρήσει τις αμαρτίας μας και να γίνει Σωτήρας μας αλλά και Κύριος στις καρδιές μας. Πέθανε με σκοπό να μας φέρει στον εαυτό του, να μας οδηγεί με τη δική Του σοφία, δύναμη και αγάπη. Να κυβερνά Αυτός την καρδιά μας.  

 

Είναι συνετό ο χριστιανός να μάθει να εμπιστεύεται τον Κύριο, να Τον αφήνει να τον ορίζει και να κατευθύνει τους δρόμους του. Οι δικοί μας προορισμοί μάς έχουν  συχνά οδηγήσει σε αδιέξοδα και μας έχουν απογοητεύσει. Έχουμε πολλές φορές μετανιώσει για το χαμένο χρόνο, για την ενέργεια που σπαταλήσαμε, για τις λάθος αποφάσεις που πήραμε όταν βάλαμε το Χριστό στη θέση του συνοδηγού και αναλάβαμε μόνοι μας τις εξελίξεις. Ας θυμόμαστε τις μάταιες περιπλανήσεις μας και ας ζητάμε από το Θεό να μας βοηθήσει να μένουμε σταυρωμένοι για τους φόβους μας, τις ενοχές μας, τις ανασφάλειές μας. Το ίδιο και για τις ικανότητές μας, την περηφάνια, τη λογική και τα σχέδιά μας. 

 

Αν αφήσουμε τον Κύριο να μας οδηγήσει, θα έχουμε την ειρήνη και τη χαρά ότι είμαστε στο θέλημά Του. Ακόμη και αν υπάρξουν κάποιες «αναταράξεις» στην πορεία μας, θα έχουμε τη βεβαιότητα ότι θα μας οδηγήσει στο επιθυμητό λιμάνι.