"Σας διαβεβαιώνω, αν δεν επιστρέψετε, και γίνετε σαν τα παιδάκια, δεν θα μπείτε μέσα στη βασιλεία των ουρανών". Ματθαίος 18:2
Το σπίτι είναι ανάστατο. Φιλοξενούμε μια οικογένεια η οποία ετοιμάζεται να πάει σε γάμο και όλοι ετοιμάζονται. Άλλος βγαίνει από το μπάνιο και άλλος χτενίζεται, η γιαγιά σιδερώνει τα τελευταία ρούχα και ο μικρός επτάχρονος γιος ντύνεται προκειμένου να φύγουν στην ώρα τους. Και ξαφνικά... του λείπει η ζώνη. Πού πήγε αυτή η ζώνη; Αδειάζουν βαλίτσες, ανακατεύουν ρούχα. Πουθενά η ζώνη! "Δεν πειράζει, ας μη χάνουμε χρόνο. Μπορείς να έρθεις στο γάμο και χωρίς ζώνη", λέει ο πατέρας. Όμως, ο μικρός θέλει τη ζώνη του. Δεν έχει καμιά διάθεση να παραβρεθεί με ατημέλητη αμφίεση στο μυστήριο. Και ως εκ θαύματος, μέσα σε μια μικρή θήκη της βαλίτσας, βρίσκουν τη ζώνη. Ο μικρός, γεμάτος χαρά, αναφωνεί: "Δόξα στο Θεό", μα πριν προλάβει να τελειώσει καλά καλά την ευχαριστία του, ο πατέρας του συμπληρώνει:"Καλά, δεν χρειάζονται ακραίες εκφράσεις!" Μένω για λίγο έκπληκτη, αλλά δεν μπορώ να μη μιλήσω: "Αυτό θα πρέπει να το θυμηθείς κάποια στιγμή και στο μέλλον". Σιωπή... μάλλον έγινα κατανοητή και αυτό έφερε αμηχανία.
"Ακραίες εκφράσεις" το να πει κανείς δόξα στο Θεό. Γιατί, απλά, δεν χρειάζεται να χρωματίζεις την κουβέντα με την αναφορά σ' ένα πρόσωπο η επίκληση του οποίου θα σε στιγματίσει και θα σε κατατάξει στην κατηγορία του θρησκευόμενου. Ή του αφελούς, του μη ικανού αλλά αδύναμου όντος, που αποδίδει δόξα στο Θεό γιατί π.χ βρήκε τη ζώνη του, δεν τράκαρε, απολαμβάνει υγεία, έχει μια χαρούμενη οικογένεια, έχει επιτυχίες στη ζωή του. Θεωρείται ανόητη αυτή η στάση γιατί πώς είναι δυνατόν να πιστωθεί ο Θεός τούς δικούς του κόπους;
Είμαστε πολύ ωραίοι, εμείς οι άνθρωποι, τελικά. Όλα είναι δικά μας, τα έχουμε πετύχει με δική μας αξία. Δεν έχουμε να χρωστάμε τίποτα σε κανέναν, πολύ περισσότερο σ' Εκείνον. Όταν, όμως, τύχει η αναποδιά, η αρρώστια, η ανεργία, τότε υπεύθυνος είναι ο άδικος Θεός. Με πόση ευκολία Τον εμπλέκουμε στις συζητήσεις μας και Τον κατηγορούμε. Πόσο εύκολα ανοίγουμε το στόμα μας και βλασφημούμε Αυτόν που, μέχρι πριν λίγο, δεν είχε καμιά ανάμειξη στη ζωή μας. Ξαφνικά, έγινε ο υπαίτιος των συμφορών μας.
Βέβαια, δεν παίρνουν όλοι την ίδια θέση. Κάποιοι, όταν βρεθούν μπροστά στα δύσκολα, ταπεινώνονται και ζητούν τη βοήθεια του Θεού. Καταλαβαίνουν την ανοησία τους και αντιλαμβάνονται ότι ο εγωισμός τους τούς έσπρωξε να διώξουν τον Κύριο από τη ζωή τους. Αναγνωρίζουν το λάθος τους και μετανοούν. Η έπαρση του μοντέρνου ανθρώπου, ελεύθερου, δυνατού, χωρίς εξαρτήσεις από τον Παντοδύναμο Θεό δεν μπορεί να σταθεί για πολύ γιατί ο άνθρωπος δεν είναι, ουσιαστικά, αυτό που θα ήθελε να είναι: ένα ανεξάρτητο ον.
μπροστά στο Θεό;
Μήπως θα πρέπει να γίνεις σαν τα μικρά παιδιά;
Απλά, εύπιστα, εμπιστεύονται τους γονείς τους.
Μήπως είναι συμφέρον σου να αναγνωρίσεις
τα πεπερασμένα όρια σου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου