Μάθε να χαίρεσαι

"Πάντοτε να χαίρεστε... Σε όλα να ευχαριστείτε". Α' Θεσσαλονικείς 5:16,18

Φαντάζομαι ότι πολλοί απ' εμάς έχουμε χρησιμοποιήσει την έκφραση: "Πας να πεις τον πόνο σου και βρίσκεις έναν πιο μεγάλο" όταν συμβαίνει να συναντήσουμε άτομα οι δυσκολίες και οι συμφορές των οποίων μας έκαναν να ξεχάσουμε τους δικούς μας "πόνους". Μικρούς ή μεγαλύτερους. Αυτό το έζησα σήμερα και απόρρησα πώς κατάφερα να χαλάσω τη μέρα μου με μικρά, ανούσια μάλλον, προβλήματα.

Η μέρα δεν ξεκίνησε, λοιπόν, πολύ καλά. Από το πρωί προσπαθούσα να βάλω μια τάξη στο σπίτι ενόψει της σχολικής χρονιάς. Να ξεδιαλέξω βιβλία, να δώσω πράγματα άχρηστα, να πετάξω όλον αυτόν το σωρό από χαρτιά, σημειώσεις, διαφημιστικά, περιοδικά ...να ξελαφρώσω λίγο το έρημο το σπίτι που, όπως των περισσοτέρων από μας, αν είχε στόμα θα βογγούσε από το βάρος των πραγμάτων που συσσωρεύουμε. Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι γιατί, αναποφάσιστη, πότε το ένα μου χρειάζεται πότε το άλλο, γιατί έχει φτάσει απόγευμα και  δεν έχω ολοκληρώσει τη δουλειά μου. Γιατί όλα μου φταίνε: από το σαλόνι μέχρι την κουζίνα έχω αρχίσει να τα θεωρώ όλα άχρηστα.Τι μας πιάνει και μαζεύουμε τόσα πράγματα; Και αρχίζει να με πονάει το κεφάλι μου καθώς η πολυπόθητη τακτοποίηση δεν λέει να τελειώσει. Και η ώρα περνάει και έχω σε λίγο μάθημα, και μετά ραντεβού στη μοδίστρα και μετά...

Φτάνοντας στη μοδίστρα, μπουχτισμένη από την τετριμμένη καθημερινότητα, βρίσκω μια γυναίκα σε πλήρη απόγνωση. Τα μάτια της γεμάτα δάκρυα που, όμως, συγκρατεί. Με άρρωστο σοβαρά σύζυγο, που κάνει επιπλέον αιμοκάθαρση τέσσερις  φορές την εβδομάδα, με οικονομικά προβλήματα, με κόρη που γεννάει από ώρα σε ώρα, με το αγόρι της που επέζησε από τον καρκίνο... Και εγώ, όση ώρα μιλάει, σκέφτομαι: "Μεγάλο πρόβλημα να μην έχεις όσες βιβλιοθήκες θα ήθελες, να σου έχει φύγει ο χρόνος στην τακτοποίηση ενώ θα μπορούσες να τον είχες ξοδέψει αποδοτικότερα, να μη σε φτάνει η μέρα να κάνεις όσα θα ήθελες,  να σε κουράζουν και οι συγγενείς με τις φλυαρίες τους. Μεγάλα θέματα για να σου φταίει όλο και κάτι!"

Μήπως κάνουμε τη ζωή μας μόνοι μας δύσκολη; Διότι τα θέματα που μάς απασχολούν δεν είναι και τόσης μεγάλης σημασίας αν τα συγκρίνουμε με τη σκληρή πραγματικότητα που ζουν άλλοι άνθρωποι γύρω μας. Συχνά, ταλαιπωρούμε άδικα τον εαυτό μας και υπόγεια καταστρέφουμε την υγεία μας με στόχους που τους θεωρούμε σημαντικούς ενώ δεν είναι.  Με ένα μοντέλο ζωής που θα θέλαμε να πετύχουμε και να ζήσουμε προς ικανοποίηση όλων μας των επιθυμιών, τις οποίες  θεωρούμε απαραίτητες  για την ευτυχία μας. Αλλά ούτε αυτές είναι!  Είναι δεσμά που μας κρατούν αιχμάλωτους, που καταστρέφουν τη μέρα μας και των άλλων γύρω μας.

 Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στον πόνο και την πραγματική δυστυχία που επικρατεί  τριγύρω για να εκτιμήσουμε σωστά τα δώρα που μας έκανε ο Θεός. Αυτά που απολαμβάνουμε, όπως τα απολαμβάνουμε παρά τις μικρές τους απώλειες. Είτε στο χρόνο μας είτε στο χώρο μας είτε στη τσέπη μας. Ο Θεός να μας δώσει διαφορετικό τρόπο σκέψης. Μάτια να ευχαριστούμε για ό,τι έχουμε σήμερα. Για τη μέρα που ζήσαμε σήμερα. Γιατί συχνά, δεν διανοούμαστε ότι θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερη. 'Η μήπως εμείς εξαιρούμαστε από τον κανόνα;