"Σε σένα, Κύριε, ύψωσα την ψυχή μου. Θεέ μου, σε σένα έλπισα. Ας μη ντροπιαστώ, ας μη χαρούν επάνω μου οι εχθροί μου. Σίγουρα, όλοι εκείνοι που σε προσμένουν δεν θα ντροπιαστούν, ας ντροπιαστούν οι μωροί παραβάτες". Ψαλμός 25:1-2
Ελπίδα, ωραία λέξη! Απαραίτητη για να μπορέσει να άνθρωπος να διασχίσει το δρόμο της ζωής του. Με την ελπίδα ζούμε, σχεδιάζουμε, περιμένουμε, υπομένουμε. Και φυσικά την ελπίδα του ο κάθε ένας την ακουμπά κάπου. Ελπίζει κανείς στην εξυπνάδα του. Μεγάλο δώρο. Ελπίζει στην ομορφιά του, δυνατό στήριγμα. Ελπίζει στις συνθήκες: είναι απόλυτα ευνοϊκές γι' αυτόν. Ελπίζει στο βιβλιάριο τραπέζης του, εξασφάλιση για πολλές δεκαετίες!
Και κάποια μικρή φωνή ακούγεται μέσα στο πλήθος των δυνατοτήτων και των ελπίδων. Κάποιος άνθρωπος τολμά να πει: "Ελπίζω μόνο στον Κύριο. Ελπίζω στη δική Του σοφία. Στη δική Του χάρη, στις συνθήκες που Εκείνος χειρίζεται με αγάπη και που, ανά πάση στιγμή, μπορεί να μετατρέψει. Στον δικό Του πλούτο. Σ' αυτά που μπορεί να κάνει όταν εγώ αποφασίζω να πάω στην άκρη και να μην κάνω τίποτα. Όχι από απελπισία, όχι από φυγοπονία, όχι από ανοησία. Αλλά γιατί Τον εμπιστεύομαι! Γιατί για μένα είναι "ο αψευδής Θεός" (Τίτος 1:2). Είναι Εκείνος "που φυλάττει τη διαθήκη και το έλεος σ' εκείνους που τον αγαπούν και τηρούν τις εντολές του" (Νεεμίας 1:5)".

Ο Κύρος διαβεβαιώνει μέσα στο Λόγο Του ότι όλοι εκείνοι που Τον προσμένουν δεν θα ντροπιστούν. Ναι, εκείνοι που πραγματικά προσμένουν Αυτόν, Τον εμπιστεύονται και αναπαύονται στην αγάπη Του σίγουρα δεν θα ντροπιαστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου