"Τα μελανίσματα των πληγών λευκαίνουν τον κακό· και τα χτυπήματα, τα ενδόμυχα της καρδιάς". Παροιμίες 20:30
Ο Χριστός δίδαξε στην επί του Όρους ομιλία Του ότι οι πενθούντες και οι διωκόμενοι είναι μακάριοι, φανερώνοντας την προοπτική και την αντίληψη του Θεού γι' αυτούς που καταπιέζονται και θλίβονται. Σε άλλα σημεία της διδασκαλίας Του αναφέρει επίσης ότι οι "πρώτοι θα είναι τελευταίοι, και τελευταίοι πρώτοι" (Ματθαίος 19:30), ότι "όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί" (Λουκάς 14:11). Λογικό είναι, λοιπόν, ν' αναρωτιόμαστε γιατί, τέλος πάντων, ο Θεός δίνει τόση σημασία στους φτωχούς και καταπιεσμένους, και σε τι χρησιμεύει η θλίψη στη ζωή μας.
Η θλίψη μάς βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη ανάγκη που έχουμε για μετάνοια και συμφιλίωση με το Θεό.
Η θλίψη μάς σπρώχνει να προσκολληθούμε περισσότερο στο Θεό και να εξαρτιόμαστε ο ένας από τον άλλο, διότι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.
Η θλίψη μάς δίνει τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε το ουσιώδες από το περιττό, το απαραίτητο από την πολυτέλεια και την υπερβολή.
Η θλίψη μας ωθεί να ψάξουμε για το βαθύτερο νόημα της ζωής. Κάποιες φορές η απελπισία μάς αναγκάζει να στραφούμε στο Θεό, να Τον αναζητήσουμε όταν όλες οι άλλες ελπίδες μάς έχουν προδώσει.
Η θλίψη, ακόμη και όταν εκδηλώνεται με τη φτώχεια, το πένθος, τον πόνο, την πνευματική πείνα, μάς κάνει ν' αντιληφθούμε καθημερινά ότι δεν είμαστε αυτόνομοι και αυτάρκεις. Χρειαζόμαστε να στραφούμε έξω από τον εαυτό μας για να πάρουμε δυνάμεις, να στραφούμε στο Θεό αλλά και στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν γιατί καταλαβαίνουμε τα όρια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου