Εμπιστοσύνη, αλλά σε ποιον;

"Αλλά, εσύ, ω ψυχή μου, στον Θεό αναπαύου, επειδή απ' αυτόν κρέμεται η ελπίδα μου.  Αυτός, μονάχα, είναι πέτρα μου, και σωτηρία μου· προπύργιό μου· δεν θα σαλευτώ". Ψαλμός 62:5-6

Το 1660, ο Ιωάννης Βουνιάνος βρέθηκε στη φυλακή γιατί κήρυττε το ευαγγέλιο. Κάποιος από τους χριστιανούς φίλους του, που δεν μπορούσε να εξηγήσει το γεγονός, είπε στη γυναίκα του ότι αδυνατεί να καταλάβει πώς ένας ακέραιος πολίτης σαν και αυτόν φυλακίστηκε, όταν τόσα κακοποιά στοιχεία κυκλοφορούσαν ελεύθερα.

" Αυτή η κατάσταση σάς ξεπερνά και δεν μπορείτε να την αποδεχτείτε; του απάντησε η πιστή γυναίκα. Για μένα, δεν τίθεται πρόβλημα. Όταν εμπιστεύεστε μια δουλειά σ' έναν από τους εργάτες σας, του εξηγείτε πάντα ποιες είναι οι προθέσεις σας; Αναμφίβολα, όχι. Περιμένετε, όμως, να κάνει ό,τι του ζητάτε. Θα φαντάζεται ότι έχετε τους λόγους σας γι' αυτό. Λοιπόν, ο Κύριος δεν έχει και Αυτός το δικαίωμα να κρατήσει τους λόγους για τον εαυτό Του; Εξάλλου, θα μπορούσαμε πάντα να τους καταλάβουμε;"

Σίγουρα, ο Θεός δεν κρατάει τα παιδιά Του στην απόλυτη άγνοια. Κάθε άλλο, Του αρέσει να μοιράζεται τις σκέψεις και τα σχέδιά Του μαζί μας. Όμως,  αυτό που θέλει πάνω απ' όλα, είναι να Τον γνωρίζουμε και ν' αναπαυόμαστε σ' Αυτόν. Καθώς γνωρίζουμε το χαρακτήρα του Θεού, τις αγαθές προθέσεις Του για μας, μπορούμε ευκολότερα να Τον εμπιστευτούμε και να κατανοήσουμε τις ενέργειές Του στη ζωή μας, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Μέχρι τότε, ας αφηνόμαστε με πίστη στα χέρια Του, ακόμη και αν δεν καταλαβαίνουμε. Και αν τυχαίνει να Τον ρωτάμε με αγωνία για ποιο λόγο επιτρέπει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μας, ας μην το κάνουμε σαν να Του ζητάμε λογαριασμό και εξηγήσεις. Μια τέτοια συμπεριφορά φανερώνει κυρίως δυσπιστία και έλλειψη πίστης. Ας Τον ρωτάμε με απλότητα και ταπεινό πνεύμα και ας Τον εμπιστευόμαστε. Κάποια στιγμή, ίσως καταλάβουμε την εξήγηση των πραγμάτων.