Κανένας εξαναγκασμός!

"[...] κάθε ένας έκανε το αρεστό στα μάτια του". Κριτές 21:25

Ζούμε σε μια κοινωνία που επιτρέπει σχεδόν τα πάντα. Για ν' ανακουφίσουμε  τη συνείδησή μας και να αισθανθούμε καλύτερα, αρχίζουμε ν' αρνούμαστε ακόμη και την ύπαρξη του Θεού. Λογική συνέπεια; Δεν έχουμε να δώσουμε, επιτέλους, λόγο σε κανέναν. Τα πάντα επιτρέπονται, αρκεί να να μην υπερβεί κανείς τα όρια και παραβιάσει τους νόμους της δικαιοσύνης. Ο καθένας ζει τη ζωή του όπως αυτός θεωρεί ότι του ταιριάζει καλύτερα και δηλώνει ικανοποιημένος!

Ελευθερία, αυτό είναι το σημερινό σύνθημα. Και όλοι επαναλαμβάνουν μηχανικά, από τα μικρά παιδιά έως τους μεγάλους, λέγοντας: "Κανείς δε θα μου πει τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνω. Δε δέχομαι πιέσεις και εξαναγκασμούς". Αυτή η ανεκτική φιλοσοφία διδάσκεται ανοικτά και υιοθετείται από την πλειοψηφία των ανθρώπων. Μάλλον εδώ θα πρέπει ν' αναζητήσουμε την αιτία του ηθικού χάους μέσα στο οποίο ζούμε και το οποίο αγγίζει σχεδόν την αναρχία και την ασυδοσία.

Αυτή η αυτοδιάθεση, που δε γνωρίζει όρια και περιορισμούς, δεν είναι που βουλιάζει τις σχέσεις ανάμεσα σε συζύγους, σε γονείς και παιδιά, στα σχολεία, στην κοινωνία; Αφού ο καθένας κάνει ό,τι του αρέσει, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αρμονία και συνεννόηση;

Και εμείς, οι χριστιανοί; Πώς μπορούμε να καθορίσουμε τη στάση μας μέσα σ' ένα τόσο εγωιστικό, απελπιστικά εγωκεντρικό περιβάλλον; Μήπως και εμείς κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε κάτω από το μανδύα ενός φιλελεύθερου χριστιανισμού, που στο κέντρο του έχει τον εαυτό μας και την προσωπική μας ικανοποίηση; Όχι, γιατί για όλους εκείνους που θέλουν ν' αρέσουν στο Θεό, που δέχονται την Αγία Γραφή ως απόλυτη αλήθεια και γνώμονα για να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά τους, υπάρχει η δύναμη του Θεού για ν' αντισταθούν σ' αυτήν την πίεση μένοντας ακλόνητοι και αμετακίνητοι μέσα στην κοινωνική αταξία και την ηθική διάβρωση.