Αλλά εγώ... εσύ;

"Κάθε ένας από μας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του στον Θεό". Ρωμαίους 14:12

Μιλάμε συχνά για χριστιανικά έθνη ή και για χριστιανικές οικογένειες, αλλά η πίστη δεν είναι κάτι το ομαδικό. Η πίστη είναι προσωπική πεποίθηση και στάση ζωής. Μπορεί να έχω ζήσει σ' ένα περιβάλλον ή σε μια οικογένεια απ' όπου έλαβα μια χριστιανική αγωγή, είδα ένα ζωντανό παράδειγμα για τ' αποτελέσματα που το ευαγγέλιο φέρνει στη ζωή εκείνου που το δέχεται. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι και εγώ ο ίδιος είμαι χριστιανός.

Είναι μεγάλη αυταπάτη να θεωρεί κανείς παιδιά του Θεού και πιστούς χριστιανούς όλους εκείνους που, εξωτερικά μόνο, απαρτίζουν τη χριστιανοσύνη. Είτε γιατί βρέθηκαν σ' αυτό το περιβάλλον είτε γιατί βαφτίστηκαν είτε γιατί θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς. Η Αγία Γραφή μάς λέει ότι μόνο όσοι δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα τους, σ' αυτούς έδωσε ο Κύριος την εξουσία "να γίνουν παιδιά τού Θεού" (Ιωάννης 1:12).

Ίσως είναι καλό ν' αναρωτηθούμε κάποια στιγμή της ζωής μας: "Εγώ, είμαι αληθινός χριστιανός;" Όποιο και αν είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζω, αν οι άνθρωποι είναι αδιάφοροι, εχθροί του Χριστού ή ακόμη και αληθινοί χριστιανοί, οφείλω να σταθώ μπροστά στο Θεό και να πάρω μια συνειδητή θέση. Να πω ναι με τη θέλησή μου στην πρόσκληση του Ιησού Χριστού και να προχωρήσω μαζί Του. Να περπατήσω όχι με "τα πόδια των άλλων",  κρυμμένος πίσω από τη δική τους πίστη ή και παράδοση, αλλά στηριζόμενος στη δική μου πίστη και προσωπική σχέση με το Θεό. Η πίστη των γονιών μου, των φίλων μου, η χριστιανική ταυτότητα της χώρας μου δε θα μπορέσει ποτέ ν' αντικαταστήσει τη δική μου ελεύθερη βούληση και απόφαση ν' ακολουθήσω ή όχι το Χριστό.