Αφήνοντας μια εξασφαλισμένη ζωή

«Με πίστη ο Αβραάμ υπάκουσε, όταν τον καλούσε να βγει έξω, στον τόπο που επρόκειτο να πάρει για κληρονομιά, και βγήκε έξω, μη ξέροντας πού πηγαίνει». Εβραίους 11:8

 Πώς θα αντιδρούσαμε αν ο Θεός μάς πλησίαζε κάποια μέρα και μας ζητούσε να κάνουμε κάτι που θα ανέτρεπε την εξασφαλισμένη ζωή μας;  Αυτό ακριβώς συνέβη στον Αβραάμ όταν ο Θεός τού μίλησε λέγοντάς του: «Βγες έξω από τη γη σου, και από τη συγγένειά σου, και από την οικογένεια του πατέρα σου, στη γη που θα σου δείξω» (Γένεση 12:1). Το κάλεσμα του Αβραάμ έπρεπε να συνοδευτεί από την  προσωπική του επιλογή.  Ο Θεός τον προσκαλούσε να κάνει ένα βήμα πίστης: Να αφήσει τη χώρα που κατοικούσε, μια χώρα δυνατή και καλά  οργανωμένη, για να πάει σε μια χώρα άγνωστη γι’ αυτόν. Παράλληλα, ο Θεός τού είχε δώσει μια υπόσχεση: «Θα σε κάνω να γίνεις ένα μεγάλο έθνος και θα σε ευλογήσω… και μέσα από σένα θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης» (Γένεση 1:2-3). Ο Αβραάμ  άκουσε το κάλεσμα του Θεού,  δέχτηκε να φύγει από τον τόπο του και «βγήκε από τη γη του μη ξέροντας πού πηγαίνει» (Εβραίους 11:8). 

 Αυτό είναι πίστη, να δεχτείς αυτό που ο Θεός  λέει ως αληθινό και να υπακούσεις.   Δεν ξέρω  πόσοι από μας θα αφήναμε την άνεση μας,  τη βολεμένη ζωή μας, τη λογική μας και θα δεχόμασταν την ανατροπή των σχεδίων μας και την ανάληψη μιας πορείας  χωρίς ξεκάθαρο πλάνο υπόψη μας. Χωρίς λεπτομέρειες και  ιδιαίτερες εξηγήσεις, απλά με μόνο δεδομένο την πιστότητα και αγαθότητα του Θεού. Με μόνη εγγύηση  τις αδιαμφισβήτητες υποσχέσεις Του.  Το ότι Εκείνος που μάς κάλεσε να Τον ακολουθήσουμε γνωρίζει το σχέδιο για τη ζωή μας και θα το πραγματοποιήσει με κάθε λεπτομέρεια.

Ο Αβραάμ έπρεπε σε κάθε βήμα του να στηρίζεται στο Θεό και να κρατά στην καρδιά του τις υποσχέσεις Του. Το να δεχόμαστε αυτό που ο Κύριος μάς είπε -αυτό που μας αποκάλυψε-  και στη συνέχεια να ενεργούμε με βάση αυτές τις αλήθειες είναι η σωστή στάση για έναν πιστό χριστιανό. Πρόκειται για μια στάση πίστης που μας μεταφέρει από το να βασιζόμαστε στον εαυτό μας σε Εκείνον. Μας οδηγεί να στηριζόμαστε στη σοφία Του και την αλήθεια του Λόγου Του παρά στη λογική μας. Η πίστη δεν είναι ένα πήδημα στο κενό, η πίστη είναι μια έμπρακτη εκδήλωση εμπιστοσύνης στο Λόγο του Θεού. Εκεί μας αποκαλύπτεται τι είναι δίκαιο, αληθινό, τι αρέσει στο Θεό. Εκεί ο Κύριος μάς φανερώνει τι θέλει από εμάς, απομακρύνοντάς μας, παράλληλα, από κάθε τι που είναι αυταπάτη, ψέμα, ανοησία.

Η πίστη αφήνει τη φυλακή της ματαιοδοξίας, του εγωισμού, των λάθος επιλογών για να βαδίσει προς τις αιώνιες αλήθειες.  Είναι ο δρόμος που μας βγάζει από τα δεσμά , τους φόβους και τις ανασφάλειές μας και μας δένει με τις υποσχέσεις του Θεού, περισσότερο σταθερές και ακλόνητες από κάθε τι άλλο που φαίνεται.

Ένα μόνο όνομα που μπορεί να σώσει

«Θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού, επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό από τις αμαρτίες τους». Ματθαίος 1:21

Οι άνθρωποι λένε ότι ο Θεός μοιάζει σαν την κορυφή ενός βουνού: οι διάφορες θρησκείες που υπάρχουν αποτελούν, εξίσου, διάφορους δρόμους για να Τον προσεγγίσει κανείς. Η σύγκριση είναι ελκυστική, αλλά δεν είναι ούτε ικανοποιητική ούτε συνετή.

Είναι ελκυστική γιατί ο καθένας μπορεί, κατ’ αυτόν τον τρόπο, να σκέφτεται, να κάνει και να λέει ό,τι θέλει. Μπορεί, λοιπόν, να επιλέγει σύμφωνα με την κουλτούρα του, τα γούστα του, τα όνειρά του, χωρίς να ενδιαφέρεται ή να ξέρει ποια είναι η αλήθεια. Αν δεν υπάρχει Θεός, τόσο το καλύτερο! Και αν υπάρχει κάποιος, τέλος πάντων, θα μπορεί να προσαρμόζεται στις αντιλήψεις του καθενός.

Δεν είναι, από την άλλη πλευρά, ικανοποιητική γιατί πώς θα μπορούσε να δεχτεί κανείς  έναν Θεό που λέει στον έναν: «Μπορείς να εξιλεώσεις τις αμαρτίες σου με τις προσπάθειες και τα έργα σου», σ’ έναν άλλο: «Δεν μπορείς σε καμιά περίπτωση  να εξιλεωθείς για τις αμαρτίες σου» και σ’ έναν τρίτο: «Δεν μπορείς να απελευθερωθείς από τις αδυναμίες και τις ατέλειές σου παρά μόνο με την εκμηδένιση. Δεν θα ήταν παράλογο ο Θεός να αντιφάσκει; Δεν θα ήταν άδικο από τον ένα να απαιτεί προσπάθειες ,  στον άλλο να προσφέρει τη σωτηρία δωρεάν και στον τρίτο να λέει ότι η περίπτωσή του είναι χωρίς ελπίδα;

Δεν είναι, τέλος, συνετή γιατί πώς θα μπορούσε ένας  άνθρωπος πεπερασμένος, όπως εγώ και εσύ, να είναι σίγουρος ότι θα ικανοποιήσει τη δικαιοσύνη και την αγιότητα ενός άπειρου Θεού; Πώς το καλό που κάνει θα μπορούσε να σβήσει κάποια από τα λάθη, που επίσης πράττει; Πώς μπορεί να είναι βέβαιος ότι ο Θεός έχει τα ίδια κριτήρια με τα δικά του; Όλα αυτά είναι παρακινδυνευμένα για να στηρίξει κάποιος  την αιωνιότητά του. 

Ας εμπιστευτούμε, καλύτερα, τις διαβεβαιώσεις που η Γραφή μάς δίνει γιατί εκεί μέσα αποκαλύπτεται ο ίδιος ο Θεός. Και ο Λόγος τού Θεού μάς λέει ότι εκείνος που με μετάνοια πιστεύει στον Ιησού Χριστό, που θυσιάστηκε για τις δικές σου και τις δικές μου αμαρτίες, έχει συγχωρεθεί. Έχει, από εδώ κάτω, αιώνια ζωή και δεν πρόκειται να κριθεί. Είναι παιδί τού Θεού, κληρονόμος Του και μέτοχος της ουράνιας δόξας και βασιλείας.

Απογοητευμένος

«Όλη τη μέριμνά σας ρίξτε την επάνω σ’ αυτόν, επειδή αυτός φροντίζει για σας». Α’ Πέτρου 5:7

Απογοητευμένος από τους μήνες που κρυβόταν και έφευγε εξαιτίας του κυνηγητού που του έκανε ο βασιλιάς Σαούλ, που ζητούσε να τον σκοτώσει, ο Δαβίδ συμμάχησε με τους εχθρούς του λαού του, τους Φιλισταίους.  Και τώρα, είναι αναγκασμένος να φύγει σε πόλεμο εναντίον της χώρας του! Χάρις στη μεσολάβηση του Θεού, οι αρχηγοί των Φιλισταίων φοβήθηκαν ότι ο Δαβίδ θα στραφεί εναντίον τους στη μάχη και γι’ αυτό τον απέπεμψαν μαζί με τους στρατιώτες του.

Επιστέφοντας, όμως, πίσω στην πόλη του, ο Δαβίδ βρίσκεται αντιμέτωπος με μια απελπιστική κατάσταση: το χωριό του έχει καεί. Οι γυναίκες και τα παιδιά τους είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι, όλα τους τα υπάρχοντα είχαν λεηλατηθεί. Οι άντρες του, αξιόλογοι πολεμιστές, απελπισμένοι και γεμάτοι δάκρυα για το κακό που τους συνέβη, τον θεώρησαν υπαίτιο γι’ αυτήν την  καταστροφή και σκέφτηκαν να τον λιθοβολήσουν. Ποια θα μπορούσε να είναι η αντίδραση του Δαβίδ, ο οποίος βρίσκεται μόνος και αισθάνεται ένοχος για ό,τι έγινε;  Καταδιώκεται από το Σαούλ, διώχνεται από τους Φιλισταίους, απειλείται από τους στρατιώτες του, έχει στερηθεί την οικογένεια και τα υπάρχοντά του. Πώς θα αντιδράσει αυτός ο άντρας της πίστης; Η στάση του είναι καταπληκτική: «Ο Δαβίδ, όμως, δυναμώθηκε στον Κύριο τον Θεό του» (Α’ Σαμουήλ 30:6). Ταπεινά, ρωτάει το Θεό τι στάση να κρατήσει και ο Κύριος τού χαρίζει μια θαυμαστή απελευθέρωση. 

Άραγε, τι συμβαίνει με τις δικές μας  αντιξοότητες;  Όταν η απογοήτευση μάς κατακλύζει, όταν μας βαραίνει από τη συνειδητοποίηση των σφαλμάτων μας, όταν η μοναξιά μάς σφίγγει και οι συνθήκες της ζωής είναι εναντίον μας, τότε πώς αντιδρούμε; Το μόνο εύκολο είναι να κατεβάσουμε τα χέρια. Να πούμε ότι νικηθήκαμε, κάναμε λάθος και ότι δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα στην περίπτωσή μας. Δεν υπάρχει στ’ αλήθεια; Και η χάρη του Θεού; Το έλεος Του για εμάς, που Τον αγαπάμε και Τον εμπιστευόμαστε, στέρεψε επειδή κάναμε κάποια λάθη και δεν φανήκαμε, ίσως, άξιοι των περιστάσεων και της αποστολής μας;

Η χάρη του Θεού είναι πάντα έτοιμη να μας δοθεί. Ας πάμε ξανά σ’ Αυτόν, θα μας βοηθήσει, θα μας ακούσει, θα μας ενισχύσει. Δεν υπάρχει αμαρτία τόσο μεγάλη για να μη μπορεί να εξομολογηθεί και να συγχωρηθεί. Δεν υπάρχει αμαρτία, όποια και αν είναι, που να μας εμποδίσει να πλησιάσουμε το Θεό με προσευχή και μετάνοια. Δεν υπάρχει κατάσταση τόσο δύσκολη στην οποία Εκείνος να μη μπορεί ν’ απαντήσει. Θα το κάνει, με σοφία και αγάπη.  Ας πάμε ξανά σ’ Αυτόν.

Αν μπορούσαμε μόνοι μας

«Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή, όποιος, όμως, απειθεί στον Υιό, δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή του Θεού μένει επάνω του». Ιωάννης 3:36

Αν μπορούσαμε να κερδίσουμε τον ουρανό  με τις φυσικές μας ικανότητες, ο Θεός δεν θα είχε πει: «Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας, δεν υπάρχει κάποιος που να έχει σύνεση… δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό, δεν υπάρχει ούτε ένας». Ρωμαίους 3:11-12   

  

Αν μπορούσαμε να αποκτήσουμε τη σωτηρία με τα έργα μας, ο Θεός δεν θα είχε πει: «Κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου της πίστης κι αυτό δεν είναι από σας, είναι δώρο τού Θεού, όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος». Εφεσίους 2:8-9

Αν μπορούσαμε να εξαγοράσουμε τη σωτηρία μας, ο Θεός δεν θα είχε πει: «Κανένας δεν μπορεί ποτέ να εξαγοράσει αδελφό ούτε να δώσει στον Θεό λύτρο γι’ αυτόν». Ψαλμός 49:7

Αν μπορούσαμε να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας με τις δικές μας προσπάθειες, ο Θεός δεν θα είχε πει: «Η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο απ’ όλα και υπερβολικά διεφθαρμένη». Ιερεμίας 17:9

Αν, κατά οποιοδήποτε τρόπο, η σωτηρία μπορούσε να εξαρτηθεί από εμάς, στην ερώτηση των μαθητών στον Ιησού: «Και ποιος μπορεί να σωθεί;», ο Κύριος δεν θα είχε απαντήσει: «Στους ανθρώπους είναι αδύνατο, όχι όμως και στον Θεό, επειδή, τα πάντα είναι δυνατά στον Θεό». (Μάρκος 10:26-27)

Εμείς μόνοι μας, με τις δυνάμεις και τις προσπάθειές μας, δεν μπορούμε ν' αποκτήσουμε και να κρατήσουμε τη σωτηρία μας. Μπορεί, όμως, ο Θεός. Το θέλουμε; Αν το επιθυμούμε ολόψυχα, Εκείνος θα μας χαρίσει δωρεάν το μεγαλύτερο δώρο: Τη συγχώρεση των αμαρτιών, τη δικαίωση και την υιοθεσία. Αρκεί να το θέλουμε και να το πιστεύουμε!

Μόνος στη δοκιμασία

"Κάθε παιδεία, βέβαια, για μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, έπειτα, όμως, σ' αυτούς, που διαμέσου αυτής γυμνάστηκαν, αποδίδει ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης". Εβραίους 12:11-12

Όταν στη ζωή μας έρχονται δοκιμασίες, δεχόμαστε, στην αρχή, κάποια σημάδια συμπάθειας και βοήθειας, αλλά όταν αυτή επιμηκύνεται, τότε η ανυπομονησία και η κούραση των άλλων γίνονται φανερές σε μας. Συχνά, γευόμαστε τη σιωπή και τη λήθη τους. Και τότε είναι που αντιλαμβανόμαστε, πραγματικά, ότι είμαστε ολομόναχοι με τον πόνο και το πρόβλημά μας.

Αν η δοκιμασία σου μοιάζει μακρά και δεν βλέπεις ακόμη καμιά διέξοδο, μη ξεχνάς ότι υπάρχει, εντούτοις, μία. Ο Χριστός είναι εκείνος που μπορεί, όταν Τον επικαλείται κανείς με πίστη, να δώσει τη σοφή και αγαθή λύση στο θέμα του.

Μη χάνεις, συνεπώς, το χρόνο σου με το να αναμασάς λάθη του παρελθόντος, για τα οποία έχεις ήδη μετανοήσει γνήσια μπροστά στο Θεό. Ούτε να λυπάσαι για την τύχη σου, λέγοντας: Αν το ήξερα! Αν είχα πράξει διαφορετικά! Όταν έχουμε αναγνωρίσει τα λάθη μας, ο Θεός μπορεί, μέσα στις δύσκολες συνέπειες που πιθανόν να αντιμετωπίζουμε εξαιτίας τους, να μεταστρέψει την κατάσταση διότι "όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό" (Ρωμαίους 8:28).

Διάβασε τη Βίβλο κάθε μέρα, τάισε την ψυχή σου με τις αλήθειες και τις υποσχέσεις του Θεού, φωτίσου από το φως Του που διαπερνά τα φανταστικά ή πραγματικά δεσμά της φυλακής σου. Διώξε μακριά το φόβο, την πικρία, το θυμό, την ανησυχία. Να είσαι σίγουρος ότι ο Ιησούς σε κοιτάζει με αγάπη και υπομονή και γνωρίζει τι περνάς. Θα βγεις πιο δυνατός μέσα από τη δοκιμασία σου καθώς Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα είναι μαζί σου, είπε: "Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω" (Εβραίους 13:5).  

Σκούπισε τα μάτια σου και μην καταριέσαι την ταλαίπωρη ζωή σου. Δώσε την ευκαιρία στον Κύριο να σου μιλήσει μέσα από το Λόγο Του. Όταν η αγωνία και ο φόβος σε πολιορκούν, βρες καταφύγιο στην πίστη που ο Θεός σού έδωσε και πάρε το βλέμμα σου από ό,τι γίνεται δεξιά ή αριστερά. Κράτησε με πίστη μέσα στην καρδιά σου τις υποσχέσεις Του. Ποτέ δεν θα σε αφήσει γιατί σε αγαπάει και έχει σχέδια να πραγματοποιήσει στη ζωή σου.

Συνέχισε το δρόμο σου, μην αποκάμνεις και στην πορεία σου, θα δεις, θα έρθει και η απελευθέρωση  γιατί "ο Κύριος ξέρει να ελευθερώνει από τον πειρασμό τούς ευσεβείς" (Β' Πέτρου 2:9).

Η προσευχή τής Άννας

"Αυτός ο φτωχός έκραξε, και ο Κύριος τον εισάκουσε και από όλες τις θλίψεις του τον έσωσε". Ψαλμός 34:6

Η Άννα ήταν μια γυναίκα στείρα της Παλαιάς Διαθήκης. Μαζί με τον άντρα της συνήθιζαν να πηγαίνουν από την πόλη τους κάθε χρόνο στο ναό του Κυρίου, στη Σηλώ, για να προσκυνήσουν και να προσφέρουν θυσία. Εκείνη τη φορά, η Άννα είναι πολύ πικραμένη. Υποφέρει γιατί δεν έχει παιδί και έχει καταντήσει αντικείμενο κοροϊδίας. Είναι βαθιά πληγωμένη, λυπημένη και πηγαίνει στον οίκο τού Θεού να προσευχηθεί.

Ο ιερέας Ηλεί κάθεται στο ναό του Κυρίου και παρατηρεί αυτήν τη γυναίκα η οποία προσεύχεται χαμηλόφωνα. Τα χείλη της κινούνται, όμως ο Ηλεί δεν ακούει τι λέει. Η Άννα γνωρίζει το Θεό. Ξέρει ότι μπορεί να Τον συναντήσει στο ναό και ότι Αυτός ακούει κάθε προσευχή. Η θλίψη της παραμένει ανάμεσα σ' αυτήν και το Θεό και αυτό την οδηγεί να ξεχύσει την πικραμένη ψυχή της μπροστά Του, ενώ κανείς γύρω δεν ακούει τον ήχο της φωνής της. Ο Ηλεί, που την παρατηρεί, δεν ξέρει τίποτα απ' όλα αυτά. Όταν, όμως, μάθει την ιστορία της, της λέει: "Πήγαινε σε ειρήνη και ο Θεός τού Ισραήλ ας σου δώσει το αίτημα σου, που του ζήτησες" (Α' Σαμουήλ 1:17).

Και ο Θεός θυμήθηκε την Άννα, θυμήθηκε την προσευχή και την αγωνία της γιατί είναι ένας Θεός που ακούει προσευχές. Μετά από ένα χρόνο, η Άννα απέκτησε ένα γιο, το Σαμουήλ, που ο Θεός τής χάρισε και έμελε να γίνει αργότερα ένας μεγάλος προφήτης.

 Ξέρουμε, άραγε, εμείς που λέμε ότι πιστεύουμε στο Θεό να Του εμπιστευόμαστε τα προβλήματά μας, τις ανησυχίες , τους  πόνους μας; Ο Θεός είναι ο Κύριος των μεγάλων λύσεων και απαντήσεων. Είναι Θεός που "σηκώνει από το χώμα τον φτωχό, και που ανυψώνει από την κοπριά τον πένητα, για να τον καθίσει μαζί με τους άρχοντες... αυτός που κατοικίζει τη στείρα σε οικογένεια, μητέρα που ευφραίνεται σε παιδιά ( Ψαλμός 113:7-9).  

Αλήθεια, πόσο γνωρίζουμε αυτήν την πλευρά τού Κυρίου; Έχουμε καταλάβει ότι Εκείνος ενδιαφέρεται για όλα μας τα ζητήματα και ότι τίποτα απ' αυτά που μας απασχολεί δεν είναι μικρό και χωρίς αξία γι' Αυτόν; Μπορούμε να Τον εμπιστευτούμε ότι θα φροντίσει για όλες μας τις ανάγκες; Ακόμη και όταν μοιάζει να αργεί, ο Θεός  δεν μπορεί να ξεχάσει αυτούς που Τον εμπιστεύτηκαν και που έθεσαν την αγάπη τους σ' Αυτόν. Ο Θεός μάς καλεί να Τον δοκιμάσουμε και να Τον εμπιστευτούμε. "Κράξε σε μένα, και θα σου απαντήσω, και θα σου δείξω μεγάλα και απόκρυφα πράγματα , που δεν γνωρίζεις" (Ιερεμίας 33:). Το πρόβλημα που περνάς ίσως είναι μια ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα τη δύναμη και την αγάπη του Θεού.