Τύψεις ή μετάνοια;

"Παραβλέποντας, λοιπόν, ο Θεός τούς καιρούς της άγνοιας, παραγγέλλει τώρα σε όλους τους ανθρώπους οπουδήποτε και αν είναι, να μετανοούν , επειδή, προσδιόρισε μία ημέρα, κατά την οποία πρόκειται να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, διαμέσου ενός άνδρα, που τον διόρισε, και έδωσε γι' αυτό βεβαίωση σε όλους, ανασταίνοντας τον από τους νεκρούς". Πράξεις των Αποστόλων 17:31

Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στις τύψεις και τη μετάνοια. Τύψεις  αισθανόμαστε όλοι σε διάφορες περιστάσεις. Καταλαβαίνουμε ότι συμπεριφερθήκαμε άσκημα απέναντι σε κάποιον ή ενεργήσαμε λάθος σε κάποια περίπτωση και μετανιώνουμε γι' αυτό. Οι τύψεις μπορεί να είναι ένα συναίσθημα άξιο επαίνου διότι φανερώνουν έναν άνθρωπο με συνείδηση και, μερικές φορές, λειτουργούν τόσο έντονα που μας σπρώχνουν να επανορθώσουμε πράγματα . 

Όμως, συχνά, πέρα από μια εμφανή ταπείνωση, πιθανόν να κρύβουν συναισθήματα εγωισμού και περηφάνιας. Ίσως γιατί η κακή μας συμπεριφορά έβλαψε την καλή εικόνα που έχουμε για τους εαυτούς μας ή εκείνη που οι άλλοι έχουν σχηματίσει για μας. Αν τα συναισθήματα τύψεων παραμείνουν, μπορεί να μας σπρώξουν στην απελπισία. Ο Ιούδας είναι ένα τέτοιο παράδειγμα: έχοντας παραδώσει το Χριστό εξαιτίας του θέλγητρου του κέδρους και βλέποντας, έπειτα, τις τραγικές επιπτώσεις της πράξης του, πήγε και κρεμάστηκε.

Αντίθετα, η μετάνοια είναι μια πράξη που γίνεται μπροστά στο Θεό και αυτό κάνει όλη τη διαφορά. Μας οδηγεί να εξετάσουμε και να εκτιμήσουμε τη συμπεριφορά μας κάτω από το φως της αλήθειας και της δικαιοσύνης του Θεού και μπορεί να μας οδηγήσει σε πικρά δάκρυα και θλίψη. Αλλά δεν θα μας οδηγήσει ποτέ στην απελπισία γιατί "ο Θεός είναι οικτίρμονας και ελεήμονας, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός" (Έξοδος 34:6), δέχεται την ανθρώπινη μετάνοια και συγχωρεί την αμαρτία. Η μετάνοια, συνεπώς, είναι ο δρόμος δια του οποίου μπορούμε να συμφιλιωθούμε με το Θεό και η οποία μας οδηγεί στην πίστη στον Ιησού Χριστό. Εκείνον, που με τη θυσία Του, έλυσε το φοβερό πρόβλημα της αμαρτίας και της οργής του Θεού για τη διάπραξή της. Η μετάνοια ανακουφίζει την ταλαιπωρημένη ψυχή με το βάλσαμο της θεϊκής συγχώρησης ενώ οι τύψεις τη βασανίζουν και την κατηγορούν. Άλλοτε, για να γλιτώσουμε από το βάρος τους, τις νεκρώνουμε ή τις ξεπερνάμε βρίσκοντας μια δικαιολογία γιατί δεν θέλουμε να αλλάξουμε.

Υπάρχει, όμως, ελπίδα για εκείνους που πραγματικά  είναι συντριμμένοι για την αμαρτία τους και μετανοούν μπροστά στο Θεό. Για εκείνους που θέλουν να αλλάξουν και να ζήσουν μια νέα ζωή και "τον υπόλοιπο χρόνο μέσα στη σάρκα, όχι πλέον στις επιθυμίες των ανθρώπων, αλλά στο θέλημα του Θεού" (Α' Πέτρου 4:2)