"Όταν έδυσε ο ήλιος, έφεραν σ' αυτόν όλους εκείνους που έπασχαν, και τους δαιμονιζομένους και ολόκληρη η πόλη ήταν συγκεντρωμένη μπροστά από την πόρτα. Και θεράπευσε πολλούς που έπασχαν από διάφορες αρρώστιες" Μάρκος 1:32-33.
Η ζωή μας έχει καταντήσει εφιαλτική. Υπάρχουν φορές που είμαστε τόσο αποσχολημένοι που το εικοσιτετράωρο φαντάζει λίγο. Προθεσμίες, διάφορες υποχρεώσεις που πρέπει να διεκπεραιωθούν, η φροντίδα του σπιτιού, τα παιδιά που πρέπει να πάνε φροντιστήριο ή στα σπορ τους, το σουπερμάρκετ, οι επισκέψεις στους συγγενείς... Όλα αυτά και πολλά άλλα γεμίζουν το πρόγραμμά μας με τέτοιο ασφυκτικό τρόπο που αναρωτιόμαστε αν θ' αντέξουμε. Κοιτάζουμε τη λίστα μας και δεν ξέρουμε τι ν' αφαιρέσουμε απ' αυτήν: όλα είναι σημαντικά κατά τη γνώμη μας. Εύκολα λέμε στους εαυτούς μας: "Αν είχα λιγότερες υποχρεώσεις, θα αφιέρωνα περισσότερο χρόνο στον Κύριο και στη σχέση μου μαζί Του".
Ο Κ.Σ Λιούις παρατήρησε δίκαια ότι κανένας δεν ήταν πιο απασχολημένος από το Χριστό. "Το παράδειγμά μας είναι ο Ιησούς Χριστός [...] από το εργαστήρι, στους δρόμους, ανάμεσα στα πλήθη, στις επίμονες εκλήσεις, στις αντιδράσεις, στην απόλυτη απουσία ησυχίας και ιδιωτικής ζωής, στις διακοπές και παρεμβάσεις. Διότι επρόκειτο [...] για μια θεία ζωή που ενεργούσε μέσα σ' έναν ανθρώπινο περίγυρο".
Ο Ιησούς στην Καπερναούμ γιάτρεψε όλους αυτούς τους κατατρεγμένους και τους αρρώστους που είχαν ανάγκη από το σωτήριο άγγιγμά Του. Παρόλα αυτά, το επόμενο πρωί "ενώ ήταν πολύ σκοτάδι, αφού σηκώθηκε, βγήκε έξω, και πήγε σε έναν ερημικό τόπο και εκεί προσευχόταν" (Μάρκος 1:35). Να ποια ήταν η πρώτη Του προτεραιότητα. Η κυρίαρχη ανάγκη Του ήταν να έχει επικοινωνία με τον Πατέρα ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στο έργο που έπρεπε να εκτελέσει. Είχε επίσης ανάγκη να οδηγηθεί δια του Πνεύματος του Αγίου, να πάρει δυνάμεις αλλά και να ζητήσει σοφία από το Θεό για τη συνέχεια της διακονίας Του. Δεν είναι καθόλου περίεργο που μετά απ' αυτήν την ώρα της προσευχής αποφασίζει να αφήσει την πόλη της Καπερναούμ για να επισκεφτεί τις γύρω κωμοπόλεις ώστε να κηρύξει και εκεί τα ευαγγέλιο.
Αν το πρόγραμμά μας είναι φορτωμένο, σίγουρα υπάρχουν λόγοι γι' αυτό. Το θέμα είναι αν όλοι αυτοί αξίζουν και είναι ιεραρχημένοι με γνώμονα τις προτεραιότητες που ο Θεός θέλει να έχουμε στη ζωή μας. Μακάρι να είναι ταξινομημένες με τη σοφία Του γιατί συχνά φορτωνόμαστε πράγματα που ο Θεός δεν θα ήθελε να αναλάβουμε, όσο σωστά και χρήσιμα και αν φαίνονται. Αποτέλεσμα: Χάνουμε χρόνο και δουλεύουμε με αβέβαια αποτελέσματα. Συνεπώς, ας μην αμελούμε τη σχέση μας με τον Κύριο για χάρη της εκπλήρωσης ενός προγράμματος. Ούτε να παρασυρόμαστε σε μια μοντέρνα λογική που απαιτεί να κάνουμε πολλά πράγματα και μάλιστα με άψογο τρόπο για να είμαστε αποτελεσματικοί και πετυχυμένοι. Ας έχουμε υπόψη μας ότι μετράει στη ζωή μας ό,τι ο Θεός μάς ζήτησε και μας χρέωσε να κάνουμε για μας και τους άλλους γύρω μας και όχι ό,τι εμείς αναλάβαμε από μόνοι μας. Και ποιο είναι αυτό, δεν θα το μάθουμε παρά σε κοινωνία μαζί Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου