Ξερά οστά: Ξαναζούν άραγε;
"Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός προς αυτά τα κόκαλα: Δέστε, εγώ θα βάλω μέσα σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε... και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος". Ιεζεκιήλ 37:5-6
Καθημερινά απολαμβάνουμε τη ζωή, με τις χαρές και τις λύπες της. Ζούμε την κάθε μέρα στην πληρότητά της και οι περισσότεροι από μας, αν και συχνά περνάμε μέσα από δυσκολίες, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης και στην αξία της ζωής.
Τη ζωή αυτή δεν την οφείλουμε σε κανέναν άλλο παρά μόνο στο Θεό. Αυτός δημιούργησε τον ορατό και αόρατο κόσμο με το λόγο Του. Αυτός θέλησε να φέρει και εμάς στην ύπαρξη και ακόμα και σήμερα μας διατηρεί στη ζωή.
Αλλά πια ζωή; ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Είναι ζωή μόνο το ότι κινούμαστε, τρώμε, γελάμε, κλαίμε, σκεφτόμαστε ή τέλος πάντων ότι η ύπαρξή μας πιστοποιείται με την παρουσία μας εδώ στη γη, δηλαδή την ανάσα μας; Είναι αρκετό αυτό για να ονομαστεί ζωή; Γιατί πολύ συχνά, κάτω από τον κόσμο των φαινομένων που συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε ζωή, δεν αισθανόμαστε παρά νεκροί μ' αναστολή. Γιατί πασχίζουμε τελικά; Τι θα μείνει απ' όλα αυτά; Τι νόημα έχει να οικοδομήσει κανείς μια ζωή, όσο σπουδαία κι αν είναι, αν δεν μπορεί να κλείσει μέσα της την αιωνιότητα και παραμένει πρόσκαιρη και πεπερασμένη;
Μήπως τελικά το πνεύμα μας δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματικότητα; Ότι από τη στιγμή που αποκόπηκε ο άνθρωπος από το Θεό, από τη στιγμή που η αμαρτία τρύπωσε ύπουλα στον κόσμο και στην καρδιά των πρώτων ανθρώπων, του Αδάμ και της Εύας στον κήπο της Εδέμ, σταμάτησε η αληθινή ζωή και δόθηκε ο λόγος στο θάνατο.
Θάνατος σαν στιγμιαίο γεγονός που κόβει βίαια το νήμα της ζωής, αλλά θάνατος και στη ψυχή του ανθρώπου. Φόβος θανάτου, φόβος απώλειας προσώπων και πραγμάτων, ανικανοποίητο πνεύμα, ακατάπαυστη αναζήτηση στόχων και πληρότητας, γνώση μιας χαμένης αιωνιότητας. Είμαστε σαν ξερά κόκαλα, όπως ακριβώς μας περιγράφει ο Λόγος του Θεού, που προσπαθούμε να ζήσουμε και να ευτυχίσουμε. Προσπαθούμε...αλλά όπως είπε ο Ιησούς Χριστός "εκείνο που έχει γεννηθεί από σάρκα είναι σάρκα και εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα, είναι πνεύμα". Ιωάννης 3:6
Είμαστε μόνο σάρκα, χώμα, γι' αυτό αποτυγχάνουμε ν' απολαύσουμε τη ζωή για την οποία πλαστήκαμε. Και αν αδυνατούμε να ζήσουμε μια ζωή χωρίς αμαρτία, αν η αιωνιότητα στην παρουσία του Θεού είναι για μας μακρινή και ξένη, αν η καθημερινότητά μας προδίδει ανθρώπινες αδυναμίες, συγκρούσεις, ματαιώσεις, απογοητεύσεις, είναι γιατί το Άγιο Πνεύμα δεν έχει ζωοποιήσει τις νεκρές καρδιές μας. Είναι γιατί κρατήσαμε την αμαρτωλή μας φύση και δεν θελήσαμε να πάμε με ταπείνωση και μετάνοια μπροστά στο Θεό ώστε ν' ανακαινίσει δια του Πνεύματός Του τη νεκρή ψυχή μας. "Το πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα δεν ωφελεί τίποτα" (Ιωάννης 6:61), θα πει ο Χριστός έχοντας πλήρη επίγνωση ότι χωρίς τη μεταμόρφωση, την ανανέωση, την αναγέννηση που κάνει το Άγιο Πνεύμα στις καρδιές των ανθρώπων κανείς από μας δεν μπορεί να βιώσει μια πλήρη ζωή εδώ κάτω αλλά και να μπει στην ουράνια βασιλεία.
"Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός προς αυτά τα κόκαλα: Δέστε, εγώ θα βάλω μέσα σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε... και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος". Ιεζεκιήλ 37:5-6
Καθημερινά απολαμβάνουμε τη ζωή, με τις χαρές και τις λύπες της. Ζούμε την κάθε μέρα στην πληρότητά της και οι περισσότεροι από μας, αν και συχνά περνάμε μέσα από δυσκολίες, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης και στην αξία της ζωής.
Τη ζωή αυτή δεν την οφείλουμε σε κανέναν άλλο παρά μόνο στο Θεό. Αυτός δημιούργησε τον ορατό και αόρατο κόσμο με το λόγο Του. Αυτός θέλησε να φέρει και εμάς στην ύπαρξη και ακόμα και σήμερα μας διατηρεί στη ζωή.
Αλλά πια ζωή; ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Είναι ζωή μόνο το ότι κινούμαστε, τρώμε, γελάμε, κλαίμε, σκεφτόμαστε ή τέλος πάντων ότι η ύπαρξή μας πιστοποιείται με την παρουσία μας εδώ στη γη, δηλαδή την ανάσα μας; Είναι αρκετό αυτό για να ονομαστεί ζωή; Γιατί πολύ συχνά, κάτω από τον κόσμο των φαινομένων που συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε ζωή, δεν αισθανόμαστε παρά νεκροί μ' αναστολή. Γιατί πασχίζουμε τελικά; Τι θα μείνει απ' όλα αυτά; Τι νόημα έχει να οικοδομήσει κανείς μια ζωή, όσο σπουδαία κι αν είναι, αν δεν μπορεί να κλείσει μέσα της την αιωνιότητα και παραμένει πρόσκαιρη και πεπερασμένη;
Μήπως τελικά το πνεύμα μας δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματικότητα; Ότι από τη στιγμή που αποκόπηκε ο άνθρωπος από το Θεό, από τη στιγμή που η αμαρτία τρύπωσε ύπουλα στον κόσμο και στην καρδιά των πρώτων ανθρώπων, του Αδάμ και της Εύας στον κήπο της Εδέμ, σταμάτησε η αληθινή ζωή και δόθηκε ο λόγος στο θάνατο.
Θάνατος σαν στιγμιαίο γεγονός που κόβει βίαια το νήμα της ζωής, αλλά θάνατος και στη ψυχή του ανθρώπου. Φόβος θανάτου, φόβος απώλειας προσώπων και πραγμάτων, ανικανοποίητο πνεύμα, ακατάπαυστη αναζήτηση στόχων και πληρότητας, γνώση μιας χαμένης αιωνιότητας. Είμαστε σαν ξερά κόκαλα, όπως ακριβώς μας περιγράφει ο Λόγος του Θεού, που προσπαθούμε να ζήσουμε και να ευτυχίσουμε. Προσπαθούμε...αλλά όπως είπε ο Ιησούς Χριστός "εκείνο που έχει γεννηθεί από σάρκα είναι σάρκα και εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα, είναι πνεύμα". Ιωάννης 3:6
Είμαστε μόνο σάρκα, χώμα, γι' αυτό αποτυγχάνουμε ν' απολαύσουμε τη ζωή για την οποία πλαστήκαμε. Και αν αδυνατούμε να ζήσουμε μια ζωή χωρίς αμαρτία, αν η αιωνιότητα στην παρουσία του Θεού είναι για μας μακρινή και ξένη, αν η καθημερινότητά μας προδίδει ανθρώπινες αδυναμίες, συγκρούσεις, ματαιώσεις, απογοητεύσεις, είναι γιατί το Άγιο Πνεύμα δεν έχει ζωοποιήσει τις νεκρές καρδιές μας. Είναι γιατί κρατήσαμε την αμαρτωλή μας φύση και δεν θελήσαμε να πάμε με ταπείνωση και μετάνοια μπροστά στο Θεό ώστε ν' ανακαινίσει δια του Πνεύματός Του τη νεκρή ψυχή μας. "Το πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα δεν ωφελεί τίποτα" (Ιωάννης 6:61), θα πει ο Χριστός έχοντας πλήρη επίγνωση ότι χωρίς τη μεταμόρφωση, την ανανέωση, την αναγέννηση που κάνει το Άγιο Πνεύμα στις καρδιές των ανθρώπων κανείς από μας δεν μπορεί να βιώσει μια πλήρη ζωή εδώ κάτω αλλά και να μπει στην ουράνια βασιλεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου