Τρυφερή φροντίδα

"Καθώς ο πατέρας σπλαχνίζεται τα παιδιά του, έτσι και ο Κύριος σπλαχνίζεται αυτούς που τον φοβούνται. Επειδή, αυτός γνωρίζει την πλάση μας, θυμάται ότι είμαστε χώμα". ψαλμός 103:13-14

Φοβούμενος για τη ζωή του, η οποία είχε γίνει στόχος της πονηρής βασίλισσας Ιεζάβελ, ο προφήτης Ηλίας φεύγει να κρυφτεί. Κι όμως,  έχει μόλις δώσει μια θαρραλέα μάχη, έχει διακηρύξει την πίστη Του στο Θεό και έχει δει τη δύναμή Του. Πάραυτα, γεμίζει από φόβο μπροστά στις απειλές και βρίσκει καταφύγιο σε έναν έρημο τόπο. Εκεί, γεμάτος πίκρα, αδυναμία και ψυχική κούραση, ξαπλώνει στο χώμα και κοιμάται μέσα στη θλίψη του. Αλλά ξαφνικά ξυπνά από μια φωνή: "Σήκω, φάε" (Α' Βασιλέων 19:5). Δίπλα του βλέπει ψημένο ψωμί και ένα δοχείο με νερό. Ο Ηλίας τρώει, πίνει, και κατάκοπος όπως είναι, ξανακοιμάται. Αυτό επαναλαμβάνεται και δεύτερη φορά, γιατί ο δρόμος που έχει να διανύσει είναι μακρύς, και ο Θεός τον φροντίζει με τόσο λεπτό τρόπο.

 Παράξενη η στάση του Κυρίου! Αντί να μαλώσει τον άνθρωπό Του ή να διορθώσει ό,τι δεν πήγαινε καλά στη ζωή του, Εκείνος πρώτα απ' όλα του δείχνει την τρυφερή φροντίδα Του. Ο Κύριος ξέρει την αδύναμη φύση μας και μας εκφράζει τη συμπαράστασή Του ενώ εμείς δειλιάζουμε, κουραζόμαστε, αδυνατούμε να συνεχίσουμε.

Αν ο Θεός επιτρέπει τη θλίψη, μας φανερώνει ταυτόχρονα μια ευγένεια και μια τρυφερότητα που ξεπερνά τις προσδοκίες μας. Μόνο η δική Του καρδιά μπορεί να μας ψιθυρίσει: "Σ' αγαπώ", όταν εμείς, την ίδια στιγμή, το μόνο που μπορούμε να Του ψιθυρίσουμε είναι λόγια απογοήτευσης και παραίτησης.

Η φροντίδα του Κυρίου είναι λεπτή και διακριτική, ακόμη και όταν δεν την αντιλαμβανόμαστε ως τέτοια. Ακόμη και όταν κρυβόμαστε μακριά από όλους και όλα για να κατεβάσουμε τα κουρασμένα από τη μάχη χέρια μας. Για να γλιτώσουμε από τον πόνο, την ντροπή, τις επιθέσεις, τον φόβο που νιώθουμε. Ακόμη και στις πιο αποτυχημένες και τραγικές στιγμές μας, στις ώρες της πιο μεγάλης απιστίας και υποχώρησής μας, Τον ακούμε να μας λέει:  "Σ' αγαπώ". Γιατί άραγε; Δεν έχουμε τίποτα να Του προσφέρουμε...